Troll This

Ερχεται πάντα η στιγμή, η ανεξάρτητη πολλές φορές από τις προθέσεις μας που οι αντικειμενικές συνθήκες μας αναγκάζουν να διαβούμε το ποτάμι, να πάρουμε σημαντικές για τη μετέπειτα εξέλιξη αποφάσεις, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε συλλογικό: “Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά” έλεγε ο άνθρωπος η αποφασιστικότητα του οποίου και η απαρέγκλιτη στόχευσή του στην υπόθεση του Σοσιαλισμού συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία.

Η στιγμή για να αποφασίσει ο Συριζα με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει έχει περάσει προ πολλού. Μερικοί τοποθετούν αυτή τη στιγμή στη 12η Ολομέλεια, κάποιοι στην ίδρυση του λεγόμενου “ΚΚΕ εσωτερικού” που το ονόμασαν έτσι για να υποδεικνύουν το δήθεν ανεξάρτητο του εγχειρήματος, ενώ πολύ καλά γνώριζαν πως χωρίς τη Γ’ διεθνή και τη σημαντική συμβολή σε αυτήν του μεγάλου Σοβιετικού κράτους, θα είχαν ήδη παραδοθεί στον ταξικό εχθρό.

Πάντως, τη μεγάλη απόφαση ο Σύριζα δεν την πήρε ούτε στις πλατείες. Στην πραγματικότητα δεν πήρε καμιά απόφαση, παρά αφέθηκε να παίξει το ρόλο για τον οποίο τον είχε κατασκευάσει η ίδια η αστική τάξη. Όταν συνυπέγραφαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ με τις δήθεν επιφυλάξεις τους (επιφυλάξεις που αφορούσαν το κατά πόσο θα μπορούσε να επιτευχθεί το τερατούργημα της “Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης”) ήταν ήδη χωμένοι ως το λαιμό στους σχεδιασμούς του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου εις βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας αλλά και του λαού μας γενικότερα.

Σήμερα, δύο μνημόνια και δεκάδες αντεργατικούς νόμους μετά, περιφέρουν τον έρπη τους στη Μακρόνησο όπου ακόμα και οι μη κομμουνιστές μαρτύρησαν εκεί με εντελώς διαφορετικά οράματα και αξίες από αυτά που στην πράξη προβάλλει και ευαγγελίζεται ο Σύριζα και οπωσδήποτε, η τάξη που εκπροσωπεί.

Ο Συριζα δεν άλλαξε, αποκαλυφθηκε.

Αλέκα Παπαρήγα

Απέθαντος