Με αφορμη τις επεξεργασιες των ΟΟΣΑ - ΣΕΒ για τις Συλλογικες Συμβασεις

Προπαγανδίζουν τη "σημασία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού μείγματος συλλογικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της εργασίας"...

Η αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου,

όπως αποτυπώνεται στις επεξεργασίες του ΣΕΒ,

αποτελεί την "πυξίδα" της κυβέρνησης

ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Στο διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, βάζουμε ως άξονες:

1. Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, κάλυψη των απωλειών, των βασικών αναγκών.

2. Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

3. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

4. Κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων και μέτρων, των μνημονίων.

Προτάσσουμε το μέτωπο διεκδίκησης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), συνδέοντάς το με την πάλη για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου.

Παλεύοντας για ΣΣΕ με γνώμονα τις απώλειες, σε συνδυασμό με τις βασικές ανάγκες μας, δεν περιορίζουμε τη διεκδίκηση μόνο στους μισθούς. Αλλά διεκδικούμε ένα συνολικό πλαίσιο στόχων - αιτημάτων που περιλαμβάνει τις εργασιακές σχέσεις (λαμβάνοντας υπόψη την «ευελιξία» που τσακίζει κόκαλα, με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διευθέτηση χρόνου κ.λπ.), τα ωράρια δουλειάς, επικεντρώνοντας στο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο (8ωρο - 7ωρο, 5ήμερο), στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην υγεία και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς, δηλαδή σε όλο το πλαίσιο των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης.

ΣΕΒ: Διατήρηση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας

Τα ταξικά συνδικάτα προτάσσουν

το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων,

συνδέοντάς το με την πάλη για το ξήλωμα

όλου του αντεργατικού πλαισίου

Και ο ΣΕΒ έχει ανοίξει πολύμορφα και πονηρά το ζήτημα των ΣΣΕ. Και λέμε πονηρά γιατί συνδέει το ζήτημα με την καπιταλιστική ανάπτυξη,αλλά εμφανίζεται να ενδιαφέρεται τάχα για την «αντιμετώπιση της ανεργίας», για την άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης στην εργατική τάξη.

Παράδειγμα η επεξεργασία του με τίτλο: «Αναπτυξιακή εξόρμηση με σύγχρονη αγορά εργασίας, ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη μείωση της ανεργίας!».

Λέει σε αυτήν χαρακτηριστικά: «Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η κατακλυσμική ύφεση της περιόδου 2009 - 2012 de facto κατήργησε πολλές από τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, καθώς οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης. Για παράδειγμα, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης για νέες προσλήψεις, από 79% το 2009, αρχίζουν να συρρικνώνονται πριν να εισέλθουν σε φάση σταθεροποίησης κοντά στο 45% το 2015 - 2016 (...) Είναι, επίσης, σημαντικό να μην διαταραχθεί ξανά η ισορροπία που έχει βρεθεί στην αγορά εργασίας».

Τώρα διοργάνωσε και συνέδριο με τίτλο «Το μέλλον της εργασίας μετά το Μνημόνιο», που βάζει ζήτημα «η πορεία των μισθών να συνδέεται και να εξαρτάται από την πορεία των παραγωγικοτήτων» και ότι ο «κοινωνικός διάλογος» και η διαπραγμάτευση των «κοινωνικών εταίρων» «πρέπει να διευρυνθεί με άλλα ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και η επιχειρησιακή απόδοση, η υπερφορολόγηση, η επιχειρηματική μεγέθυνση, πέρα και πάνω από το στενό προσδιορισμό του κατώτατου μισθού».

Συνδέει την εξέλιξη των μισθών με την πορεία της παραγωγικότητας, δηλαδή με κριτήριο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, σε αυτό ωθεί η άνοδος της παραγωγικότητας. Και όταν για παράδειγμα η παραγωγικότητα από 100 πάει 1.000, με αντίστοιχη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, δεν αποκλείονται και κάποιες ελάχιστες αυξήσεις - ψίχουλα. Ουσιαστικά ο ΣΕΒ θέτει ζήτημα «ευελιξίας» στη διαπραγμάτευση των μισθών.

Συνδέει, επίσης, τη συλλογική διαπραγμάτευση με όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με τους όρους αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης.

Κεντρικό ζήτημα για τον ΣΕΒ είναι η μη διατάραξη της «ισορροπίας» που έχει επέλθει στην αγορά εργασίας στην περίοδο της κρίσης. Θεωρεί απαράβατο όρο τη διατήρηση ολόκληρου του αντεργατικού θεσμικού πλαισίου που διαμόρφωσε η πολιτική διαχείρισης της κρίσης για την έξοδο απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Με αυτό το βασικό για τους επιχειρηματικούς ομίλους ζήτημα, αντιμετωπίζει ο ΣΕΒ τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ΣΣΕ.

Χαρακτηριστικές οι επεξεργασίες του κεφαλαίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις

Στο εβδομαδιαίο δελτίο του, 7/9/2017, ο ΣΕΒ παρουσίαζε μια επεξεργασία του ΟΟΣΑ για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη δική του πρόταση - πλαίσιο για τις ΣΣΕ. Ο τίτλος «Η σημασία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού μείγματος συλλογικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της εργασίας!» είναι ενδεικτικός των διαθέσεων και της στρατηγικής του ΣΕΒ για τις ΣΣΕ και τη σχέση τους με την καπιταλιστική ανάπτυξη, την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Ο ΣΕΒ αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:

«...Η χώρα έχει ανάγκη από (...) μια βιώσιμη πορεία υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, παραγωγικότητας και εξωστρέφειας του ιδιωτικού τομέα (...) Η ανταγωνιστικότητα (...) χρειάζεται ένα φιλικό προς την επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία περιβάλλον. (...) Σημαντική συνεισφορά στην προσπάθεια αυτή έχει η ρύθμιση της αγοράς εργασίας.

(...) Η χώρα να μην επαναλάβει τα αδιέξοδα των εργασιακών πρακτικών του παρελθόντος που συνέβαλαν στην κρίση. Στη χώρα μας το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων που ίσχυε πριν την κρίση (...) ο τρόπος καθορισμού των μισθών είχε σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στην ευελιξία των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, και ως εκ τούτου, την ανταγωνιστικότητα, τις επενδύσεις και την απασχόληση στην ελληνική οικονομία. Ουσιαστικά, οι κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις, σε συνδυασμό με την επέκταση, επέβαλαν κατώτατους μισθούς σε ολόκληρους κλάδους ή επαγγέλματα, εμποδίζοντας την αποτελεσματική προσαρμογή στη συγκυρία των επιχειρήσεων που δεν είχαν ισχυρά θεμελιώδη μεγέθη. Η μόνη διέξοδος για αυτές ήταν η μείωση της απασχόλησης και η αδήλωτη εργασία (...).

Δεν είναι τυχαία η ανάκαμψη της απασχόλησης από το 2012 και μετά, όταν μειώθηκε ο κατώτατος μισθόςκαι διευκολύνθηκαν πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ώστε να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα της ύφεσης (...).

Η επαναφορά εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυαν πριν την κρίση (...) θα οδηγήσουν σε δυσκολότερη επίτευξη διεθνούς ανταγωνιστικότητας, σε απώθηση ξένων επενδύσεων, με δυσμενείς επιπτώσεις για το μέλλον της οικονομίας μας».

Να θυμίσουμε ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μέσω του πρωθυπουργού και της ομιλίας του το Μάη του 2017 στο Σύνδεσμο των Βιομηχάνων, είπε ότι «η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος». Με την ίδια ακριβώς γλώσσα, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ανέφερε στο πρόσφατο συνέδριο του Συνδέσμου ότι «η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση είναι μια ανιστόρητη ουτοπία που δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας»...

Ο δε υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, καλούσε πρόσφατα ξένους επενδυτές να επενδύσουν στην Ελλάδα, με βασικό επιχείρημα ότι η ανταγωνιστικότητα του κόστους της εργασίας βελτιώθηκε κατά 24%.

Ταξικά επιχειρήματα και κάλπικα διλήμματα υπέρ του κεφαλαίου

Τι λέει ο ΣΕΒ για να χτυπήσει κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συλλογικές Συμβάσεις και την Εθνική Γενική ΣΣΕ;

Λέει τα εξής:

1. Οι μεγάλοι μισθοί, ανελαστικοί για τις επιχειρήσεις, τις υπονόμευσαν και αναγκάστηκαν να κάνουν απολύσεις ή να λειτουργούν με «μαύρη εργασία».

2. Τέτοιες Συμβάσεις και μισθοί αποτελούν εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις, ωθούν σε απολύσεις.

3. Αυτές οι Συμβάσεις και οι μισθοί είναι η αιτία της κρίσης.

Ο ΣΕΒ χτυπά τις ΣΣΕ όπως χτυπά κάθε εμπόδιο στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου,επιδιώκοντας καπιταλιστική ανάπτυξη, επενδύσεις σε νέους τομείς ή και σε υπάρχοντες, με στόχο την άνοδο της παραγωγικότητας σε κλάδους και επιχειρήσεις, αύξηση ανταγωνιστικότητας που ενισχύει τις εξαγωγές. Κανέναν «καημό» δεν έχει το κεφάλαιο για ανάπτυξη της παραγωγής με στόχο την κάλυψη λαϊκών αναγκών.

Ο ανταγωνισμός στη διεθνή αγορά απαιτεί άνοδο της παραγωγικότητας, χαμηλούς μισθούς, δηλαδή λιγότερη δαπάνη κεφαλαίου για αγορά εργατικής δύναμης.

Η αντεργατική προπαγάνδα τους βάζει κάλπικα διλήμματα στην εργατική τάξη, προκειμένου να κάνουν συνεχώς πιο φτηνή την εργατική της δύναμη και να αυξάνουν το ποσοστό κέρδους, όπως: «Μεγάλοι μισθοί και λίγες θέσεις εργασίας άρα μεγάλη ανεργία ή μικροί μισθοί και πολλές θέσεις εργασίας», ή «μεγάλοι μισθοί και οικονομική κρίση ή μικροί μισθοί και ανάπτυξη».

Η κρίση μείωσε πολλαπλάσια τις θέσεις εργασίας και αύξησε την ανεργία, όχι οι μεγάλοι μισθοί, αυτοί ελάχιστα μπορούν να επηρεάσουν. Οι απολύσεις γίνονται επειδή η κρίση μειώνει τον όγκο παραγωγής των επιχειρήσεων. Γίνονται επίσης με την άνοδο της παραγωγικότητας, τις αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής που ωθούν σε λιγότερη ζωντανή εργασία, αντί να μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο.

Ανεργία επίσης δημιουργείται επειδή οι καπιταλιστές μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους από κλάδο σε κλάδο ανάλογα με το ποσοστό κέρδους, οπότε κλείνουν επιχειρήσεις (για παράδειγμα το κερδοφόρο εργοστάσιο της «Πίτσος» μεταφέρει τη δραστηριότητά του στην Τουρκία ή η «Γιουνιλέβερ» καταργεί την παραγωγή της σε διατροφικά προϊόντα και αυξάνει σε αυτά της καθαριότητας).

Γενικότερα, η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν έχει ποτέ εξαλειφθεί, υπάρχει και σε περιόδους ανάπτυξης και οφείλεται στο ότι η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων.

Οσο για την οικονομική κρίση, έρχεται μετά από περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δεν την φέρνουν οι μεγάλοι μισθοί, αλλά τα κεφάλαια που γιγαντώνονται από τα κέρδη και δεν μπορούν να επενδυθούν.

Ο ΣΕΒ βάζει αυτά τα διλήμματα με στόχο να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους, ώστε να μη διεκδικούν ΣΣΕ σε συνάρτηση με την κάλυψη των απωλειών αλλά και βασικών αναγκών της εργατικής οικογένειας και μάλιστα ενιαία σε πανεθνικό επίπεδο και ενιαία σε κλαδικό επίπεδο.

Θέλουν την εργατική τάξη να απεμπολεί τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της στο όνομα της κερδοφορίας των καπιταλιστών και της ανάπτυξής τους, γιατί πράγματι αυτή η απεμπόληση δικαιωμάτων, δηλαδή η δραστική μείωση των απαιτήσεων που καθορίζουν τους όρους ζωής και δουλειάς των εργαζομένων, είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική κερδοφορία και ανάπτυξη. Γι' αυτό θέλουν πλήρως απελευθερωμένη την αγορά εργασίας.

Ποιες κλαδικές Συμβάσεις;

Η συγκεκριμένη επεξεργασία αναφέρει ότι οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις όπως τις ξέραμε είναι ξεπερασμένες, ανεπιστρεπτί.

Λέει η έρευνα του ΟΟΣΑ: «Στις Σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις προσδιορίζουν το γενικότερο πλαίσιο αρχών και κανόνων και αφήνουν μεγάλο μέρος της εξειδικευμένης διαπραγμάτευσης αποδοχών και όρων εργασίας στη διακριτική ευχέρεια των συμβαλλόμενων μερών στο επιχειρησιακό επίπεδο (...) Μια συγκεκριμένη αύξηση μισθών που συμφωνείται σε κλαδικό επίπεδο, μπορεί να εφαρμόζεται μεσοσταθμικά από τις επιχειρήσεις ώστε να διαφοροποιούν τις αμοιβές αναλόγως της παραγωγικότητας των εργαζομένων».

Ο ΣΕΒ επίσης προβάλλει την άποψη ότι «είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης».

Αξιοποιώντας την επεξεργασία του ΟΟΣΑ, αναφέρει: «H βέλτιστη ισορροπία απαιτεί, μεταξύ άλλων, τη διαμόρφωση μιας διαρθρωμένης αποτελεσματικής σχέσης μεταξύ επιχειρησιακών και κλαδικών συμβάσεων και τον εξορθολογισμό του περιεχομένου των κλαδικών συμβάσεων με τη χρήση επεκτάσιμων πρακτικών και, ταυτόχρονα, "δικλείδων ασφαλείας" μέσω εισαγωγής ρητρών και εξαιρέσεων».

Θέλει «ευελιξία στην εφαρμογή των κλαδικών ανά επιχείρηση». Βάζει το ζήτημα της σχέσης κλαδικών - επιχειρησιακών Συμβάσεων, του εξορθολογισμού του περιεχομένου των κλαδικών Συμβάσεων με τη χρήση επεκτάσιμων πρακτικών και, ταυτόχρονα, «δικλείδων ασφαλείας» μέσω εισαγωγής ρητρών και εξαιρέσεων, για να μπορεί να τις εφαρμόζει κάθε επιχείρηση σύμφωνα με τις ανάγκες κερδοφορίας της. Οπως στη Σκανδιναβία.

Ο ΣΕΒ λέει ότι αυτό έχει σχέση με τις διαφορετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια κάθε κλάδου. Είναι άλλο ένα σημάδι που δείχνει επιδίωξη χωρισμού των εργαζομένων κάθε κλάδου σε κατηγορίες ανάλογα με την επιχείρηση, διασπώντας τους στο θέμα της «πάλης για ενιαίους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης» απέναντι στους εργοδότες.

Ουσιαστικά συμβάσεις όπως οι παραπάνω θα είναι στο όνομα κλαδικές και στην πράξη θα λειτουργούν σαν επιχειρησιακές.

Και στρατηγική επιδίωξη ακύρωσης των συνδικάτων

Ακρως επικίνδυνη εξέλιξη, αν θεσμοθετηθεί, είναι και η πρόταση του ΣΕΒ για την αφαίρεση από τα συνδικάτα της δυνατότητας και ευθύνης να διαπραγματεύονται για τις ΣΣΕ και, ουσιαστικά, την ακύρωσή τους ως οι μόνες εργατικές οργανώσεις που εκφράζουν, άρα και διεκδικούν, τα συλλογικά δικαιώματα και συμφέροντα των εργαζομένων. Επιδιώκουν τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, αφού έτσι ακυρώνουν τα συνδικάτα ως το αποτελεσματικό όπλο στη διαπάλη με την εργοδοσία για τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης στο πλαίσιο του καπιταλισμού και ακυρώνουν την πραγματική, ουσιαστική σχέση των συνδικάτων με την εργατική τάξη, το ταξικό περιεχόμενο αυτής της σχέσης.

Να πώς το προσδιορίζει η έρευνα του ΟΟΣΑ:

«Η εκπροσώπηση των συμφερόντων των εργαζομένων στο επίπεδο της επιχείρησης λαμβάνει διάφορες μορφές:

-- Εκπρόσωποι συνδικάτων

-- Συμβούλια εργαζομένων

-- Εκπρόσωποι εργαζομένων

-- `Η, συνδυασμός όλων των παραπάνω

Στις ευρωπαϊκές, κυρίως, χώρες, το ποσοστό των εργαζομένων που εκπροσωπούνται ως ανωτέρω τείνει να είναι υψηλότερο στις χώρες όπου υπερισχύουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις σε επιχειρησιακό επίπεδο (...)

Απαιτείται η ενθάρρυνση νέων μορφών συλλογικής εκπροσώπησης (...) καθώς και η μεγαλύτερη χρήση των κοινωνικών μορφών δικτύωσης. Παράλληλα, τα παραδοσιακά εργατικά σωματεία καλούνται να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με εργαζόμενους που υπάγονται σε μη τυπικές μορφές εργασίας».

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, υπάρχουν οι «Ενώσεις Εργαζομένων» για να υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις όπου δεν υπάρχουν επιχειρησιακά συνδικάτα. Φαίνεται ότι πάνε να γενικεύσουν τις «Ενώσεις Εργαζομένων» ή άλλες μορφές εκπροσώπησης βολικές στην εργοδοσία.

Αλλη μια παράμετρος που δείχνει την επιδίωξη ακύρωσης των συνδικάτων. Και μάλιστα στο όνομα της συμμετοχής και της κάλυψης όλων των εργαζομένων, με δεδομένη την ύπαρξη πολλών διαφορετικών μορφών εργασιακών σχέσεων (αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εκ περιτροπής απασχόλησης κ.λπ.). Η κινητικότητα και περιπλάνηση των εργαζομένων γίνονται προσχήματα ή άλλοθι για ακύρωση των συνδικάτων. Αναδεικνύεται έτσι από μια ακόμα πλευρά της αντεργατικής επίθεσης η αναγκαιότητα της οργάνωσης όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης.

ΟΟΣΑ και ΣΕΒ λένε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει («τα παραδοσιακά εργατικά σωματεία καλούνται να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με εργαζόμενους που υπάγονται σε μη τυπικές μορφές εργασίας») και το συνδέουν με την αναζήτηση νέων μορφών οργάνωσης της εργατικής τάξης (όχι συνδικάτα και μάλιστα κλαδικά), προτάσσοντας το επίπεδο επιχείρησης.

Πρόκειται για στρατηγική υπονόμευσης και εξαναγκασμού σε παραίτηση της εργατικής τάξης από τη διεκδίκηση καλύτερων όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης με κριτήριο τις ανάγκες της, κόντρα στο κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους. Αλλά και στην πάλη τους σε κάθε μέτωπο που συνδέεται οργανικά με τη ζωή των εργατών, όπως π.χ. το αντιπολεμικό.

Σε αυτό συντείνει και η αποτύπωση στην επεξεργασία των ΟΟΣΑ - ΣΕΒ της σχέσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων με τη συνδικαλιστική πυκνότητα. Ουσιαστικά, θέτουν όρο να διαπραγματεύονται με εκπροσώπους όλων των εργαζομένων ενώ, λένε, στα συνδικάτα δεν είναι όλοι εγγεγραμμένοι. Και με τη νομοθέτηση ότι η απόφαση για απεργία χρειάζεται απαρτία από το 50% +1 των μελών των συνδικάτων, ουσιαστικά κάνουν τους εργαζόμενους να μην μπορούν ποτέ να απεργήσουν.

Ενώ ταυτόχρονα υπονομεύεται το κλαδικό συνδικάτο, άρα υπονομεύεται και η δυνατότητα για ενότητα δράσης των εργαζομένων στο επίπεδο του κλάδου, δημιουργούν άλλο ένα μοχλό διάσπασης.

Σε αυτό, επίσης, συντείνει και η επιδίωξη ηλεκτρονικής καταγραφής των μητρώων των συνδικάτων με απαίτηση από την κυβέρνηση να είναι ανοικτή σε όλους, δηλαδή στο κράτος και στην εργοδοσία. Ζήτημα που θα αξιοποιηθεί πολλαπλά αντιδραστικά, αντεργατικά, επιδιώκοντας να βάλουν ταφόπλακα στην ταξική δράση των συνδικάτων.

Να αντιπαλέψουμε τη στρατηγική των καπιταλιστών

Η εργατική τάξη πρέπει να αντιπαλέψει τη στρατηγική των καπιταλιστών στο μέτωπο των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, με γνώμονα τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της ανάγκες, να αντεπιτεθεί ενιαία, ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές διάσπασης από κυβέρνηση - καπιταλιστές - εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οι συνθήκες είναι ήδη σύνθετες και δύσκολες, το περιεχόμενο της διαπάλης με την εργοδοσία, τον οπορτουνισμό, τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, διευρυμένο, οι αντικειμενικές συνθήκες για τη δημιουργία όρων ανάπτυξης της ταξικής πάλης και οι εργατικές συνειδήσεις πολύ πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις, αλλά αυτός ο αγώνας είναι μονόδρομος, έχει οργανική σχέση με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και πρέπει να τον οργανώσουμε όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά.

Εν κατακλείδι, από την έρευνα ΟΟΣΑ και την προσαρμογή της στην Ελλάδα από τον ΣΕΒ προκύπτουν δύο αλληλένδετα μεγάλα μέτωπα: Το ένα είναι οι ΣΣΕ (Εθνική, Κλαδικές, Ομοιοεπαγγελματικές). Το δεύτερο η υπεράσπιση του ρόλου και του χαρακτήρα των συνδικάτων, η περιφρούρησή τους από τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, της εξουσίας και των κομμάτων τους, των διεθνικών, διακρατικών θεσμικών οργάνων τους, της ΕΕ για αλλαγή του χαρακτήρα τους, από εργατικές οργανώσεις που διεκδικούν τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, από οργανώσεις που είναι μοχλοί συμβολής στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Η πάλη ενάντια σε αυτές τις επιδιώξεις συνδυάζεται με τη δράση για την ενίσχυση των συνδικάτων, την ενιαία δράση τους, την ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης στους αγώνες έμπρακτα, βάζοντας στο επίκεντρο της πάλης τους τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο, την εργοδοσία, την εξουσία της, τα κόμματά της, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Η δράση μας και στα δύο αυτά αλληλένδετα μέτωπα εντάσσεται στη δράση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στο τράβηγμα της εργατικής τάξης στην πάλη, στην ενίσχυση των δεσμών μας με τους εργαζόμενους, στη δυνατότητα πολιτικοποίησης της πάλης, σε αντικαπιταλιστική ρότα.

Σ. Λ.