ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ

Κι αν, μ’ ευκαιρία το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ,   εξαντλήθηκαν οι κριτικές για την κυβερνητική πολιτική  στα αγγλικά του Α. Τσίπρα, στην αμορφωσιά, στην πολιτική του προδοσία και άλλα τόσα σ’ αυτό το επίπεδο, είναι ακριβώς για ν' αναρωτηθούμε πάλι και πάλι για τα πρόσωπα που είναι στο προσκήνιο και ασκούν την επιβαλλόμενη πολιτική. Κι έτσι δεν  βλέπουμε πως είναι μαριονέτες  στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, ακόμα κι αν οι σπάγκοι που τις κουνούν είναι μπερδεμένοι, εφόσον ο μεγάλο κεφάλαιο έχει πολλά κεφάλια που το ένα αντιμάχεται το άλλο. Όποιο όμως κι αν είναι το χέρι που τραβά το σπάγκο ο αφέντης της κυρίαρχης πολιτικής είναι το κεφάλαιο. Κι όλοι αυτοί που το υπηρετούν  σ’ αυτά τα παιχνίδια της πολιτικής, ταλαντεύονται, ποντάρουν, περιμένουν, προσπαθώντας να είναι μαζί μ’  αυτόν που θα κυριαρχήσει ένα λεπτό πριν γίνει ο πιο δυνατός.

Κι έτσι αν μπήκε στο στόχαστρο από την Ν. Δημοκρατία, που περιμένει τη σειρά της για την εξουσία, η συμφωνία με τις ΗΠΑ για αναβάθμιση των F 16 ήταν όχι για να αμφισβητηθεί η σκοπιμότητά της, αλλά για να κριθεί η προχειρότητα της που «έχει προκαλέσει πλήρη σύγχυση, εμφανίζοντας καθημερινά αλληλοαναιρούμενες εκδοχές της συμφωνίας». Την ίδια στιγμή ο Οργανισμός Συνεργασίας για την Αμυντική Ασφάλεια ενημέρωσε εγγράφως το Κογκρέσο πως η προτεινόμενη πώληση για την αναβάθμιση του στόλου της των F-16 σε F-16 Block V ενισχύει  «την ικανότητα της ελληνικής πολεμικής Αεροπορίας να υποστηρίξει το ΝΑΤΟ και να συνεχίσει τις επιχειρήσεις της στο μέλλον, μειώνοντας την απειλή για τις ΗΠΑ και τη συμμαχία».

Ζούμε επί δεκαετίες σ’ ένα διαρκές καθεστώς πολεμικής οικονομίας, ενώ τα οπλικά συστήματα ξεπερνιούνται και παραχωρούν τη θέση τους  σε νέα, πιο προχωρημένα, ακόμα κι αν δεν  έχουν μπει ούτε μια φορά σε μάχη. Η δύναμη της πολεμικής βιομηχανίας προκαλεί συνεχώς νέους γύρους εξοπλισμών, η καπιταλιστική ανάπτυξη μοιάζει να έχει πάρει τη μορφή καθεστώτος διαρκούς πολεμικής οικονομίας, εξάλλου ο πρόεδρος Ντ. Τραμπ δήλωσε γι’ αυτή τη συμφωνία πως «θα δώσει πολλές θέσεις εργασίας στους Αμερικανούς πολίτες» και το ίδιο υποσχέθηκε για την Ελλάδα και ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας. Πέρα λοιπόν από την υπεροχή που εξασφαλίζει ο στρατιωτικός εξοπλισμός στις καπιταλιστικές χώρες, οι πολεμικές δαπάνες αποτελούν  και μια πολύ μεγάλη αποσυμφόρηση της κεφαλαιοαγοράς  από κεφάλαια που αν αναζητούσαν τοποθέτηση στην παραγωγή άλλων εμπορευμάτων θα συναγωνίζονταν τους άλλους καπιταλιστές για τις ίδιες ή και μικρότερες ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων. Η πολεμική βιομηχανία όμως των καπιταλιστικών χωρών εξασφαλίζει πάντα ένα μίνιμουμ παραγγελιών που αποτρέπει τις χειρότερες διακυμάνσεις, ανεξάρτητα αν η κλιμάκωση των εξοπλισμών με τη συγκέντρωση πόρων  σ’ αυτούς μπορεί να τους αφαιρέσει από επενδύσεις για παραγωγή άλλων εμπορευμάτων. Εξάλλου οι στρατιωτικοί και οικονομικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε αντίπαλα καπιταλιστικά κράτη είναι που καθορίζουν την ξεχωριστή δυναμική  των εξοπλισμών. Τα επίπεδα δηλ. στα οποία αυτοί κινούνται καθορίζονται από την δυναμική  των ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όσο κι αν υποστηρίζεται πως ο κεϋνσιανισμός έβγαλε τον καπιταλισμό από την κρίση στον μεσοπόλεμο, τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν πως ουσιαστικά η ανάκαμψη ήρθε με τους εξοπλισμούς του Β παγκοσμίου πολέμου. Και μήπως δεν συνετέλεσε που η ανάκαμψη κράτησε σχεδόν τρεις δεκαετίες το γεγονός  πως ακόμα και μετά τον πόλεμο συνεχίστηκε ένα καθεστώς μόνιμης πολεμικής οικονομίας; Δεν είναι η πολεμική βιομηχανία που ανοίγει αγορές, προσφέρει ευκαιρίες για επενδύσεις και μάλιστα σε προχωρημένη τεχνολογία, και βέβαια χωρίς να υπάρχει η υποχρέωση το σύστημα να ξαναπορροφήσει τα προϊόντα του στην παραγωγή, διατηρώντας υψηλό ποσοστό κέρδους;

Άλλωστε  πάντα υπάρχουν εθνικά συμφέροντα που η επίκλησή τους δικαιολογεί  την κινητοποίηση της εθνικής οικονομίας  σύμφωνα με τις ανάγκες των στρατιωτικών και οικονομικών ανταγωνισμών και που δικαιώνουν τις προσπάθειες της κυρίαρχης τάξης ν’ αποκτήσει  κάποιες μεγαλύτερες δυνατότητες ελέγχου πάνω στην οικονομική και στρατιωτική συγκυρία που αντιμετωπίζει. Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου η απειλή στη χώρα μας ήταν η Βουλγαρία, στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η Τουρκία, που ήταν και σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ, έγινε η νέα απειλή που βέβαια κανένας στρατιωτικός μας εξοπλισμός δεν απέτρεψε την εισβολή της στην Κύπρο.

Σήμερα με την οικονομική κρίση τα ανταγωνιζόμενα καπιταλιστικά κράτη φορτώνονται, στις πλάτες των λαών τους,  τα βάρη της κλιμάκωσης  των εξοπλισμών ευελπιστώντας πως έτσι θα συμμετέχουν στα μελλοντικά οικονομικά οφέλη από τη διείσδυση σε περιοχές όπου διασταυρώνονται όλοι οι ανταγωνισμοί, εμπλεκόμενα σε μια δίνη αντιθέσεων που απαιτούν δυναμική στρατιωτική παρουσία, όπως Β. Αφρική, Μέση Ανατολή κλπ.

Και η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας μέσω της  κυβέρνησης, προσπαθεί με τις παραγγελίες ν’ αποκτήσει κάποιες διαπραγματευτικές δυνατότητες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης από  τις καπιταλιστικές δυνάμεις από τις οποίες εξαρτάται. Γι’ αυτό και επαίρεται για τα εύσημα που πήρε «από τις ΗΠΑ «για τη στήριξη των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών και για τη δαπάνη στο 2% του ΑΕΠ για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς» ενώ όπως τονίζει η ανακοίνωση του ΚΚΕ «Είναι προφανές ότι η Ελλάδα “αναβαθμίζεται” ως ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην ευρύτερη περιοχή κι ως σημείο αναφοράς της πολιτικής των ΗΠΑ, στον επικίνδυνο ανταγωνισμό της με άλλες δυνάμεις π.χ. Ρωσία. Αυτά εννοούν κυβέρνηση και ΗΠΑ, όταν λένε ότι η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης»

Dies brumalis