Η "ιδιοκτησία του προγράμματος"

Την «ιδιοκτησία του προγράμματος», δηλαδή των αντιλαϊκών μέτρων που ψηφίζει και υλοποιεί με αποφασιστικότητα και συνέπεια, προσπαθεί να αποποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονοώντας ότι υπάρχει κάποιο σκοτεινό ...νεοφιλελεύθερο σχέδιο να τον ταυτίσουν με τις «μεταρρυθμίσεις» του μνημονίου και να τον απαξιώσουν ως «αριστερή» κυβέρνηση στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι εκβιάζονται από τους δανειστές και διάφορα οικονομικά «συμφέροντα», για να εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, και ότι κάνουν «υποχωρήσεις» που είναι αναγκαίες, για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και να μπορέσει στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τάχα μέτρα αντιστροφής της κατάστασης.

Σ' αυτό το σενάριο, που προβάλλεται έντονα όσο πλησιάζει η ώρα να συμφωνηθεί και να ψηφιστεί το επόμενο αντιλαϊκό πακέτο, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διακηρύττουν πως είναι καθοριστικό να μην ταυτιστούν με τα μέτρα, να μη θεωρηθούν «ιδιοκτήτες» του αντιλαϊκού προγράμματος, αλλά απλοί εκτελεστές, ώστε σε επόμενο χρόνο να καταφέρουν να ανακάμψουν ως δύναμη ικανή να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη λαϊκή χειραγώγηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί και μ' αυτόν τον τρόπο - για ακόμα μια φορά - να εξαπατήσει και να κοροϊδέψει το λαό. Θέλει να παρατείνει την ανοχή στην αντιλαϊκή του πολιτική, η «ιδιοκτησία» της οποίας ανήκει προπάντων στο κεφάλαιο, καθώς από τις δικές του ανάγκες υπαγορεύονται τα μνημόνια, οι μεταρρυθμίσεις και τα απανωτά μέτρα. Αλλωστε, για τα μάτια των επιχειρηματικών ομίλων «σφάζονται» ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, για το ποιος θα αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης.

Από εκεί προκύπτει και η ανησυχία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το κατά πόσο η φθορά από τη διακυβέρνηση και την ψήφιση μέτρων που τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα αφαιρεί ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα που έχει το κόμμα τους έναντι της ΝΔ: Την ικανότητα να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, με «αριστερά» παραμύθια και πατώντας πάνω στις μειωμένες απαιτήσεις των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, σπέρνοντας απογοήτευση και συμβιβασμό με το «μικρότερο κακό».

Η πλευρά αυτή στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής δεν είναι καθόλου δευτερεύουσα για το κεφάλαιο, που στο «πρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μια δύναμη έτοιμη και ικανή να φέρει σε πέρας τις πιο δύσκολες αποστολές, με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις. Κι αυτό του το αναγνωρίζουν μέσα κι έξω από τη χώρα.

Για παράδειγμα, μόλις πριν από λίγες μέρες ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «πρέπει να αναγνωρίσει κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση έκανε περισσότερες μεταρρυθμίσεις από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί».

Παρομοίως, σε εφημερίδα μεγάλου συγκροτήματος που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, γραφόταν χτες ότι όλοι χρωστάνε «ένα μεγάλο ευχαριστώ» στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή «γκρέμισε κλισέ και ταμπού δεκαετιών». Μεταξύ αυτών, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο συνδικαλισμός και ο «αντιαμερικανισμός».

Ειδικά στο τελευταίο, αντανακλάται ο δραστήριος ρόλος που διεκδικεί και παίζει η κυβέρνηση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που ξεδιπλώνονται στην περιοχή, για λογαριασμό ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται ή σκοπεύουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, με στόχο να αναβαθμιστεί η χώρα σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο. Σ' αυτόν τον τομέα, μάλιστα, που συμπληρώνει τα αντιλαϊκά μέτρα στο εσωτερικό, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα ακόμα και να υπερηφανεύεται για την «ιδιοκτησία» της πολιτικής που εφαρμόζει.

Οι ελιγμοί που επιχειρεί η κυβέρνηση δεν πρέπει να πιάσουν τόπο. Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που υπηρετεί μαζί με όλα τα άλλα αστικά κόμματα, απαιτεί αιματηρές θυσίες δίχως τέλος από το λαό. Το «φτάνει πια, ξεσηκωμός», που ακούστηκε χτες από τις δεκάδες συγκεντρώσεις του ΚΚΕ, χρειάζεται να συνεγείρει ακόμα περισσότερους, να εκφραστεί με ένταση της δουλειάς για την ανασύνταξη του κινήματος και πάλη ενάντια στα μέτρα, με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

"Ρ"