ΛΑΕ: Υπάρχει κι άλλος τρόπος να ανακάμψει το κεφάλαιο!

Οπως περίπου το «σουσάμι άνοιξε» του γνωστού παραμυθιού παρουσιάζει, για μια ακόμα φορά, το εθνικό νόμισμα η ΛΑΕ σε 16σέλιδο φυλλάδιό της που κυκλοφορεί. Αν και θα επανέλθουμε με πιο αναλυτικό άρθρο σε σχέση με αυτήν την πρόταση, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ορισμένα ζητήματα. Με μια πολύ πρώτη και πρόχειρη ανάγνωση, ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο «θησαυρός» της «κυρίαρχης», «δίκαιης» και «ευημερούσας» Ελλάδας, την οποία υποτίθεται ανοίγει το εθνικό νόμισμα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια Ελλάδα του κεφαλαίου με εθνικό νόμισμα, όπου οι σχέσεις ιδιοκτησίας παραμένουν όπως και πριν καπιταλιστικές, τα μέσα παραγωγής στα χέρια του κεφαλαίου και η αστική εξουσία στη θέση της.

Αλλωστε, δεν είναι τυχαίες ούτε οι συνεχείς διαβεβαιώσεις όπως ότι «αυτή καθ' αυτή η ισοτιμία (...) δεν επηρεάζει τη λειτουργία της οικονομίας», κλείνοντας το μάτι στο κεφάλαιο που μπορεί τελικά να υποχρεωθεί να διαχειριστεί μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα από τη θέλησή του, αλλά και ιδιαίτερα σε αυτά τα τμήματά του που ήδη προβληματίζονται για το τι είναι καλύτερο για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Ολόκληρη η πρόταση της ΛΑΕ για το εθνικό νόμισμα στην ουσία της προτείνει στο κεφάλαιο έναν άλλο δρόμο απαξίωσης των συσσωρευμένων κεφαλαίων, αυτόν της εξωτερικής υποτίμησης με ταυτόχρονη ενίσχυση της «επεκτατικής νομισματικής πολιτικής». Ο δρόμος αυτός όμως δεν απαντά στη λαϊκή χρεοκοπία, στο γεγονός, δηλαδή, ότι ο λαός και σ' αυτήν την περίπτωση θα πληρώσει τις επιπτώσεις, αφού η άσπρη μέρα που του υπόσχονται προϋποθέτει «οικονομία και τράπεζες (...) να στηριχτούν και να ανακάμψουν».

Οφέλη στο κεφάλαιο...

Η ΛΑΕ κάθε άλλο παρά κρύβει ότι καημός της είναι η ενίσχυση της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, της στήριξης και θωράκισης δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η ανταγωνιστικότητα όμως προϋποθέτει καλύτερους όρους κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Στον καπιταλισμό, η κερδοφορία αυτή πετυχαίνεται μόνο με έναν τρόπο: Με την ένταση της εκμετάλλευσης, που έχει ως αποτέλεσμα τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά, στο κείμενο σημειώνεται ότι «με το εθνικό νόμισμα μπορούμε να ενισχύσουμε την εθνική παραγωγική βάση και την αποδοτικότητα (ανταγωνιστικότητα) της ελληνικής οικονομίας, απαντώντας στην ανάγκη να προσφέρουμε ένα μεγάλο κύμα ρευστότητας στην οικονομία και την κοινωνία με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους».

Η ρευστότητα, λοιπόν, που η ΛΑΕ υπόσχεται στο κεφάλαιο δεν θα προέλθει από κάποιον «έξυπνο» τεχνικό μηχανισμό. Ουσιαστικά το «χρήμα» που θα δοθεί - όπως και αυτό που έχει δοθεί μέχρι σήμερα - με διάφορες μορφές προέρχεται από την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η «επεκτατική» διαχείριση της κρίσης σε όλες τις εκδοχές της προκρίνει την ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων με κρατικό χρήμα που έχει περιέλθει στο κράτος μέσα από τις τσέπες των λαϊκών στρωμάτων με διάφορους τρόπους (π.χ. φορολογία).

Κι έτσι η ΛΑΕ διαφημίζει στο κεφάλαιο ότι η δική της εκδοχή μπορεί να προσφέρει στους επιχειρηματικούς ομίλους: «ισχυρή ρευστότητα (...) με ευνοϊκούς όρους και πολύ χαμηλά επιτόκια», «ένα μεγάλο χρηματοδοτικό πρόγραμμα για επενδύσεις», αλλά και ότι το κράτος θα αναλάβει άμεσα τη διάσωση όσων βρίσκονται στο φάσμα της χρεοκοπίας. Αυτό εννοεί, λέγοντας «ιδιαίτερη προσπάθεια (...) για την ανασυγκρότηση επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο». Βεβαίως, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, η ΛΑΕ «βάζει μπροστά» τις λεγόμενες «μικρομεσαίες επιχειρήσεις», οι οποίες υποτίθεται θα ευνοηθούν από τέτοιες ρυθμίσεις, με στόχο να ξεγελάσει τους αυτοαπασχολούμενους που θα ελπίζουν πως έτσι θα καταφέρουν να σωθούν στον ανταγωνισμό τους με τα μονοπώλια.

Η ΛΑΕ υπόσχεται ακόμα με τις πλάτες του καπιταλιστικού κράτους και των «εθνικοποιημένων» (και εκ νέου ανακεφαλαιοποιημένων) τραπεζών μια «γενναία ρύθμιση των δανείων των υπόλοιπων επιχειρήσεων», «διαγραφή ή απομείωση του χρέους των μεγάλων επιχειρήσεων, εφ' όσον απαιτηθεί για να κρατηθούν και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας» κ.ο.κ.

Η ενίσχυση «στοχευμένων κλάδων» (εξαγωγές, τουρισμός κ.λπ.) που υπόσχεται η ΛΑΕ - και έτσι κι αλλιώς ιεραρχεί το κεφάλαιο - με στόχο να λειτουργήσουν σαν «ατμομηχανή» για την επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης, θα στηριχθεί σε μια «περιορισμένη» και «λογική» (!) υποτίμηση του νομίσματος, την οποία όμως επιμελώς προσπαθεί να εξωραΐσει και να κρύψει πως και αυτήν την υποτίμηση θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με διάφορους τρόπους (πχ μέσω του πληθωρισμού).

...δηλητηριώδεις αυταπάτες στο λαό

Κι όμως. Σε όλα τα παραπάνω που αφορούν ανάγκες του κεφαλαίου, επιχειρούν να στρατεύσουν το λαό, με διάφορες ηχηρές φράσεις περί τέλους της «μνημονιακής υποδούλωσης» και της «ευρωζωνικής επιτροπείας», υποσχέσεις με λαγούς και πετραχήλια για... ονομαστικούς μισθούς ίδιους με τους σημερινούς (που... θα εξισορροπούν τον πληθωρισμό κατά τη ΛΑΕ!) και παραμύθια για κρατικές καπιταλιστικές τράπεζες που θα κάνουν «σεισάχθεια».

Το «σίκουελ», δηλαδή, της «ταινίας» που ο λαός έχει ξαναδεί, και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές, όταν από τις κυβερνητικές θεσούλες της «πρώτης φοράς» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχυναν και τότε, όπως και τώρα, το γνωστό δηλητήριο στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων: ότι η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου που έχουν για όρο τους την ένταση της εκμετάλλευσης και τη χρεοκοπία του λαού και η «αποδοτική αναδιαμόρφωση της οικονομίας», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο, στη βάση μιας άλλης αστικής διαχείρισης και μιας «μεγάλης διοικητικής μεταρρύθμισης» του αστικού κράτους, μπορεί τάχα να συνδυάζονται με «τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών».

Για την ικανοποίηση, βέβαια, όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών ούτε λόγος, μιας που ο «σοσιαλιστικός ορίζοντας» του «προοδευτικού προγράμματος μετασχηματισμών» είναι στην αντίληψη αυτή όπως ο πραγματικός ορίζοντας που βλέπεις αλλά δεν πιάνεις ποτέ. Οσον αφορά στις «διαδικασίες... για την αποδέσμευση και την έξοδο της χώρας και από την Ευρωπαϊκή Ενωση», αν ανοίξουν κάπως και κάποτε θα έρθουν ως επιλογή του κεφαλαίου, με την οικονομία να συνεχίζει να βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών, μέχρι τουλάχιστον να τους... πείσει η «προοδευτική διακυβέρνηση» να οργανώσουν την παραγωγή όχι με βάση το μέγιστο κέρδος αλλά με βάση την... κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά προς το παρόν...

Τ.