Σενάρια... για τίγρεις

"Είναι καιρός να αποχαιρετήσουμε την ιδέα ότι στην Ευρώπη δεν φέρουμε οι ίδιοι την ευθύνη για την ασφάλειά μας. Είναι σωστή η παρατήρηση ότι η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει. Η συνεργασία με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διατλαντικής κοινότητας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει, όμως, να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει μόνη της κρίσεις και διενέξεις στη γειτονιά μας". Αυτά έγραφε, ανάμεσα σε άλλα, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στα «Νέα», ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Ζ. Γκάμπριελ, ενόψει της αυριανής Συνόδου της Ρώμης, λέγοντας παράλληλα πως «η πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι η σωστή και η μοναδική», αφού «καμία χώρα της Ευρώπης, ούτε και η Γερμανία, μπορεί πλέον να τα καταφέρει μόνη της». Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι το ζήτημα της στρατιωτικής ενίσχυσης της Ενωσης για τη διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στον ανταγωνισμό της με άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα, είναι κεντρικό στοιχείο σε όλα τα πιθανά - κι εν μέρει ανταγωνιστικά - σχέδια για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες «προτιμήσεις» τμημάτων του κεφαλαίου για το πώς θα γίνει κάτι τέτοιο. Το ίδιο, άλλωστε, έδειξε και το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που ζητάει τη δημιουργία «μάχιμων μονάδων» για τους ταραγμένους καιρούς που βλέπουν στον ορίζοντα οι καπιταλιστές.

Οσο για το αν όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά μια «φιλολογική» συζήτηση ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, χαρακτηριστικά είναι τα όσα λέει - λίγες σελίδες παρακάτω στην ίδια εφημερίδα - ο Κ. Μπιλντ, πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας και ειδικός απεσταλμένος της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις για τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, σχετικά με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια: «Για να αντιμετωπίσει τους αναδυόμενους κινδύνους στα Βαλκάνια, η ΕΕ θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει τη βούληση και τα μέσα να δράσει πραγματοποιώντας στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή. Μια τέτοια κίνηση θα έστελνε το ηχηρό μήνυμα ότι οι στρατιωτικές της δυνάμεις δεν είναι χάρτινες τίγρεις και ότι είναι ικανή να προσφέρει κάτι περισσότερο από λόγια». Οταν η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών φτάνει στο σημείο που οι καπιταλιστές χρειάζονται «κάτι περισσότερο από λόγια» και «χάρτινες τίγρεις», η εργατική τάξη και οι λαοί της περιοχής είναι φανερό ότι επείγει να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στα σχέδια των αστικών τους τάξεων, για αποδέσμευση απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια τους...