Ακομη μια λαθροχειρια των οπορτουνιστων

Δεν είναι η πρώτη φορά που σοσιαλδημοκράτες, νεόκοποι και παλιοί, οπορτουνιστές και κάθε λογής απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος καπηλεύονται ηγετικές φυσιογνωμίες του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος για να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στον αντίπαλο.

Τώρα ήρθε και η σειρά του Καρλ Μαρξ... Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το κέντρο του συντονισμού των οπορτουνιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη, καλεί με δήλωση του προέδρου του, Γκ. Γκίζι, με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, το 2018, να μετονομαστεί το Πανεπιστήμιο της Τρίερ, της πόλης όπου γεννήθηκε, σε «Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ». Αφού τον «εκθειάζει» ως «μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της γερμανικής Ιστορίας», ο Γκίζι κάνει ακόμη μια δήλωση μετανοίας στο σύστημα, ξεκαθαρίζοντας ότι η απόδοση τιμής στον Μαρξ «δεν αποκλείει και την κριτική αντιπαράθεση με το έργο του ούτε με την κατάχρηση που έγινε στο όνομά του στα σοσιαλιστικά κράτη».

Σ'αυτό είναι συνεπείς οι ριψάσπιδες του κομμουνιστικού κινήματος, γιατί ήταν αυτοί που ως PDS (με πρόεδρο τον Γκίζι) ζήτησαν συγγνώμη την άνοιξη του 1990 για «το άδικο που έκαναν στο γερμανικό λαό» και που ανανέωσαν τη συγγνώμη αυτή το 2014 ως «Linke» (με πρόεδρο της κοινοβουλευτικής του ομάδας επίσης τον Γκίζι), στα 25 χρόνια από το γκρέμισμα του τείχους, μιλώντας για «μια από τις σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας».

Αυτοί που έριξαν το ανάθεμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα και δήθεν κόπτονται για τον Καρλ Μαρξ αποσιωπούν βέβαια το γεγονός ότι στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία υπήρχε Πανεπιστήμιο με αυτό το όνομα, το Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ της Λειψίας, από το 1953 έως το 1991. Μάλιστα, η μετονομασία του, η αφαίρεση δηλαδή του τιμητικού τίτλου «Καρλ Μαρξ», ως αποτέλεσμα των αντεπαναστατικών ανατροπών, συνοδεύτηκε και από την απόλυση 7.000 από τους 12.000 εργαζόμενους του Πανεπιστημίου, το κλείσιμο ολόκληρων σχολών, όπως της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, και το ξεπούλημα του κεντρικού 34ώροφου κτιρίου σε μονοπωλιακό όμιλο, για να αναφέρουμε μερικές συνέπειες μόνο στο συγκεκριμένο χώρο εργασίας και μόρφωσης, από τους αμέτρητους σε όλη την πρώην ΓΛΔ.

Κι επειδή η υποκρισία και η διαστρέβλωση περισσεύουν, ας θυμηθούμε πώς ο ίδιος ο Μαρξ αντιμετώπιζε οπορτουνιστικές δυνάμεις στην εποχή του, μέσα από ένα ιστορικό περιστατικό, που έχει καταγραφεί στην αλληλογραφία του με τον Ενγκελς (τόμος 34, σ. 104 κ.ε. της γερμανικής έκδοσης των Απάντων Μαρξ - Ενγκελς):

Το Σεπτέμβρη του 1879 ο Ενγκελς ενημέρωσε με γράμμα του τον Μαρξ για το περιεχόμενο ενός περιοδικού που είχε εκδώσει η οπορτουνιστική ομάδα των Χέχμπεργκ, Σραμ και Μπερνστάιν, οι οποίοι υποστήριζαν ότι το κόμμα «πρέπει να έχει μεταρρυθμιστικό, φιλειρηνικό χαρακτήρα, να μην προκαλεί την αστική τάξη και την ηγεσία του να την αναλάβουν μορφωμένοι άνθρωποι». Ο Μαρξ απάντησε άμεσα στον Ενγκελς: «Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, να μην χαθεί άλλος χρόνος και να εκφράσουμε την αντίθεσή μας ωμά και χωρίς ενδοιασμούς. Πρέπει να τους εκθέσουμε δημόσια. Σ' αυτά τα πράγματα δεν χωράει επανάπαυση». Λίγες μέρες αργότερα, έστειλε μαζί με τον Ενγκελς επιστολή στους Μπέμπελ, Λίμπκνεχτ και σε άλλα στελέχη, στην οποία έκαναν δριμεία κριτική στην οπορτουνιστική ομάδα και σε αυτούς που έδειχναν ανοχή απέναντί της, υπερασπιζόμενος, και σ' αυτήν την περίπτωση, με συνέπεια τον ταξικό χαρακτήρα του προλεταριακού κόμματος.

Ας μην προσπαθούν, λοιπόν, και οι σημερινές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, του ΚΕΑ, της «Linke» και του ΣΥΡΙΖΑ, που απαρνήθηκαν τη σοσιαλιστική προοπτική, που συνθηκολογούν με τον καπιταλισμό και σπέρνουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στο λαό, να πιάνουν στο στόμα τους τον Καρλ Μαρξ για να δικαιολογήσουν τη διάψευση των υποσχέσεων, τον ευτελισμό των προσδοκιών, στο όνομα του ρεαλισμού της υποταγής.

Οι λαοί, όμως, θα βρουν το δρόμο τους και θα αξιοποιήσουν τη συσσωρευμένη πείρα τους προσανατολίζοντας την πάλη τους στη συνολική απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Και τότε θα υπάρξουν πολλά πανεπιστήμια, εργοστάσια και σχολεία που θα αξίζουν πραγματικά να φέρουν τιμητικά τα ονόματα κομμουνιστών επαναστατών, πρωτοπόρων εργατών, λαϊκών ηρώων.

Δ. ΑΜΠΑΤΙΕΛΟΣ
ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ