Μια αναλυση... με το κεφαλι κατω

Μια ανάγνωση «από την ανάποδη» για την κατάσταση στην καθαριότητα των ΟΤΑ επιχειρεί η χτεσινή «Καθημερινή», γράφοντας ότι το πρόβλημα είναι παράγωγο του «πελατειακού κράτους», που θέσπισε και διατηρεί το θεσμό των συμβασιούχων για να κρατάει σε πολιτική ομηρία όσους ανακυκλώνονται στις θέσεις αυτές. Η προσέγγιση αυτή σκόπιμα αποσιωπά ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η νομοθεσία που τις διέπει στην Ελλάδα και στην ΕΕ, είναι μια από τις πλέον διαδεδομένες μορφές της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, όπου το κράτος, και ιδιαίτερα η Τοπική Διοίκηση, είναι ο πρώτος διδάξας. Οι συμβάσεις αυτές δεν αποσκοπούν στη διαχείριση έκτακτων αναγκών, αφού, όπως αποδείχνεται στην πράξη, η ανάγκη της αποκομιδής των σκουπιδιών μόνο έκτακτη δεν είναι, ενώ στην πλειοψηφία τους είναι τουλάχιστον οκτάμηνες. Για να μη μιλήσουμε για την τεράστια έλλειψη προσωπικού στις υπηρεσίες καθαριότητας, που θα μεγαλώσει κι άλλο με τις απολύσεις των συμβασιούχων.

Επομένως, ο θεσμός των συμβασιούχων έγινε, διατηρείται και διευρύνεται για να γίνει το κράτος φτηνότερο και πιο «ευέλικτο» στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων και να «εξάγει» αυτήν τη μορφή της «ευελιξίας» στον ευρύτερο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος και οι δήμοι αξιοποιούν τη μεγάλη ανεργία και την ανάγκη του κόσμου για δουλειά, για να ανακυκλώνουν τους εργαζόμενους και να τους κρατούν σε καθεστώς πολιτικής ομηρίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι αυτή που παρουσιάζει η εφημερίδα, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο, για να «βγάλει λάδι» το σύστημα που γεννάει την ανεργία και τη διαχειρίζεται προς όφελος του κεφαλαίου.