Ενας "μυρωδατος" χαρτοπολεμος και μια ιστορια περι "βουλιμιας"

Χθες, ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Β. Κικίλιας, χαρακτήρισε τη στάση του υπουργού Εθνικής Άμυνας «πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά σκανδαλώδη», αναφερόμενος στους ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους ο Π. Καμμένος εμφανίζεται να επικοινωνεί με κατάδικο σε ισόβια για ναρκωτικά, κρατούμενο στις φυλακές. Αναρωτήθηκε τι έχει να πει ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας σε έναν κατάδικο για ναρκωτικά.

Το Μέγαρο Μαξίμου ισχυρίστηκε πως η ΝΔ «εναποθέτει όλες τις ελπίδες της για πολιτική αποσταθεροποίηση σε ανθρώπους του υποκόσμου και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα». Αναφέρθηκε σε «εντυπώσεις με μισόλογα και υπονοούμενα, στοχοποιώντας μεθοδευμένα τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο, γύρω από τη βρώμικη υπόθεση του Noor1, που οψίμως ανακάλυψε και όχι όταν οι βασικοί μάρτυρες έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον νεκροί». Έθεσε μια σειρά ερωτήματα στη ΝΔ και τον Κ. Μητσοτάκη και κάλεσε τη ΝΔ να φέρει το θέμα στη Βουλή, εκεί «θα υποχρεωθούν να μιλήσουν με ονόματα, ώστε να πληροφορηθεί και ο ελληνικός λαός». Ολόκληρη ανακοίνωση εδώ.

Η ΝΔ ισχυρίστηκε πως αντιλαμβάνεται «την αγωνία και τον πανικό του κ. Τσίπρα να καλύψει τη σκανδαλώδη συμπεριφορά του κυβερνητικού συνεταίρου του». Όπως ανεφέρε «ας μην έχει τόσο άγχος κι ας μην βιάζεται να συσπειρώσει τους βουλευτές του πίσω από τον βαρύτατα εκτεθειμένο Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Όσο κι αν το φοβούνται όλα θα έρθουν στο φως». 

Το Μαξίμου επανήλθε: «Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης είτε θα απαντήσουν με ονόματα, είτε θα επιβεβαιώσουν πως είναι εντολοδόχοι ύποπτων συμφερόντων. Περιμένουμε να μας πουν αν υπάρχει συγκεκριμένος επιχειρηματίας, που φέρεται να εμπλέκεται με την υπόθεση του Noor1 και τον οποίον θέλουν να υπερασπιστούν.  Μέχρι τότε ας μη νομίζουν ότι θα καταφέρουν να κρυφτούν πίσω από «αποκαλυπτικά» πρωτοσέλιδα των συμφερόντων που στηρίζουν και κατ’ εντολήν των οποίων ενεργούν».

Οι ανακοινώσεις συνεχίστηκαν και σήμερα:

Η ΝΔ υποστήριξε ότι «ο κ. Τσίπρας προσπαθεί απεγνωσμένα να αλλάξει την ουσία του μείζονος πολιτικού προβλήματος που έχει δημιουργηθεί με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Πάνο Καμμένο». Και συμπλήρωσε: «Σε  όλα αυτά τα ερωτήματα της κοινής γνώμης, ο κ. Καμμένος αποφεύγει να απαντήσει. Σιωπά. Τη Δευτέρα στη Βουλή είναι υποχρεωμένος να έλθει να απαντήσει σε όλα αυτά, στο πλαίσιο Επίκαιρης Ερώτησης που έχει κατατεθεί. Εκτός αν συνεχίσει να κρύβεται πίσω από την υπεράσπιση που του παρέχει ο κυβερνητικός του συνεταίρος». Η ΝΔ κατέληξε: «Τους ευχόμαστε καλά ξεμπερδέματα. Και τους θυμίζουμε τη γνωστή φράση του Μάνου Χατζιδάκι: “Όταν συνηθίσεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις”!». Ολόκληρη ανακοίνωση εδώ.

Το Μαξίμου απάντησε: «258 λέξεις ανακοίνωση και ούτε ένα όνομα. Άλλα λόγια να ξεχνιόμαστε. Όσο, όμως, η ΝΔ επιμένει στην υλοποίηση της εντολής πολιτικής στοχοποίησης Καμμένου, μην τολμώντας να φανερώσει τον εντολέα της, τόσο εκτίθεται και απαξιώνεται στα μάτια της εμβρόντητης κοινής γνώμης. Να θυμούνται όμως στη ΝΔ ότι «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο»».

 ***

Με αφορμή αυτόν «μυρωδάτο» χαρτοπόλεμο και τις αλληλοκατηγορίες για τα συγκεκριμένα ζητήματα, όπως και για άλλα θέματα που οι κυρίαρχοι πολιτικοί εκπρόσωποι «σφάζονται» και εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της ηθικής – από υποθέσεις …κυριλέ ( όπως οι «Siemens»), μέχρι υποθέσεις με εμπλοκή (και) του υποκόσμου (όπως τα «Noor 1), από τις μίζες και τα εξοπλιστικά μέχρι τα σκανδαλάκια της σειράς –  μου ήρθε στο μυαλό μια μικρή ιστορία που είχα γράψει πριν χρόνια στον «Ριζοσπάστη» (14 /10/ 2008).

Ναι, ναι, είναι μια ιστορία για αυτό το συστηματάκι που ζούμε, όπου η οικονομική και πολιτική εξουσία διαπλέκεται και σε ορισμένες φάσεις βγαίνουν τα «μαχαίρια» (σε πολλά επίπεδα) αλλά τελικά το «μαχαίρι» δεν «φτάνει στο κόκκαλο»… Γι’ αυτό το συστηματάκι που- ειδικά όταν περνάει κρίση και (ξανα)γίνεται η μοιρασιά- αλλάζει πρόσωπα και προσωπεία. Οι «φίλοι» γίνονται «εχθροί» και οι «εχθροί» γίνονται «φίλοι» (σε χρόνους ρεκόρ) και πάλι από την αρχή. Το «τραπέζι», όμως, δεν αλλάζει… 

Βουλιμία 

Μάζευαν κι άρπαζαν, μα δε χόρταιναν ποτέ. Διαρκώς ζητούσαν κι άλλο. Στο τραπέζι χιλιάδες πιάτα με τα πιο νόστιμα φαγητά, κι όμως, μόνο που τα κοίταζες, σ’ έπιανε το στομάχι σου. Κρέατα, ψάρια, σάλτσες, ζυμαρικά, λίπη, όσπρια, λαχανικά, μπαχαρικά, παγωτά, όλα ανακατεμένα. Κάθε λίγο και λιγάκι, έκαναν τις πιο απίθανες παραγγελίες. Τελείωνε το ένα γεύμα και καλούσαν το γκαρσόνι, για να τους φέρει το επόμενο.

Το υπηρετικό προσωπικό, κάθε βράδυ, έβαζε τ’ αποφάγια και τα κόκαλα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών. Το πρωί τις άδειαζαν και μοίραζαν τα «προϊόντα» σε ειδικές συσκευασίες, με διαφορετικές ετικέτες. Ηταν έτοιμα να πουληθούν. Είχαν στήσει, μάλιστα, κι έναν ολόκληρο μηχανισμό διαφήμισης για τ’ αποφάγια τους!

Ενίοτε, διοργάνωναν φανταχτερές εκδηλώσεις, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση και τα απαραίτητα χαμόγελα. Οι κυρίες των κυρίων «χάριζαν» μικρές ποσότητες στους πολύ ταλαιπωρημένους. «Δάκρυζαν» για τον άδικο τούτο κόσμο. Αργότερα, γυρνούσαν στο τραπέζι, αφιέρωναν (για… ποικιλία) λίγα λεπτά στις «περιπέτειες των δυστυχισμένων» κι άρχιζαν το επόμενο φαγοπότι.

Οι συμμετέχοντες στο τραπέζι δεν είχαν σταθερό αριθμό. Τρωγοπίναν, αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις και μαχαιριές, το ίδιο μαχαίρι για το φαγητό, το ίδιο για τις μαχαιριές. Δεν είχαν κανένα, απολύτως, πρόβλημα να το χρησιμοποιούν και για τις δυο «δουλειές». Τα τραύματα, για ορισμένους, ήταν ανεπανόρθωτα κι έχαναν τη θέση τους.

Έναν ξεχωριστό ρόλο, σ’ αυτή την ιστορία, είχαν τα «χρυσά γκαρσόνια». Η διαδρομή απ’ την κουζίνα μέχρι το τραπέζι ήταν πολύ προσοδοφόρα. Μια μικρή «κλεψιά» δεν άφηνε κανένα σημάδι. Τα πιο «ξύπνια», δε, έκαναν και συμφωνίες με τους συμμετέχοντες του τραπεζιού. Έτσι, πού και πού, έδιναν και καμιά μαχαιριά, φυσικά με την απαραίτητη αμοιβή.

Η πείνα των μελών του μεγάλου τραπεζιού ήταν ανεξέλεγκτη. Ορισμένες φορές αδυνατούσαν να δουν ο ένας τον άλλον! Τα ψυγεία γεμάτα, οι αποθήκες γεμάτες και το τραπέζι έμοιαζε μ’ ένα βουνό από πιάτα και φαγητά! Ήθελε προσπάθεια για να διακρίνεις ανθρώπινο πρόσωπο ή σώμα. Οι μαχαιριές – ανάμεσα στ’ αποφάγια, τις καρέκλες και τις κοιλιές τους – πολλαπλασιάζονταν. Οι συμμετέχοντες λιγόστευαν. Οι χαμένοι κατηγορούσαν τα «χρυσά γκαρσόνια» για την …απληστία τους!

Τότε, η αγορά με τ’ αποφάγια περνούσε κρίση. Οι κερδισμένοι τρώγανε όλο και πιο πολύ, συνεπώς τ’ αποφάγια και τα κόκαλα ήταν περισσότερα. Έλα, όμως, που ελάχιστοι, πια, μπορούσαν να τ’ αγοράσουν! Είχαν αρπάξει από παντού! Δεν ήταν, όμως, διατεθειμένοι να χάσουν. Σ’ αυτές τις συνθήκες οι διορισμένοι «ρυθμιστές» αναλάμβαναν δράση. Αγόραζαν, σε πολύ υψηλή τιμή, τις αποθήκες που είχαν κηρύξει πτώχευση. Πού έβρισκαν τα χρήματα; Μα, «φυσικά» απ’ τους φόρους των πολλών!

Έκαναν τα απαραίτητα μερεμέτια και τις πουλούσαν, μετά από λίγο διάστημα, στην ελάχιστη τιμή, στους συμμετέχοντες στο μεγάλο τραπέζι. Οι «ρυθμιστές» έταζαν, στους πολλούς, καλύτερης ποιότητας αποφάγια και μερικά κόκαλα δωρεάν. Τελικά, ούτε το ένα δέκατο δεν έφτανε στα χέρια τους. Η «ρύθμιση» είχε έναν και μοναδικό σκοπό: Να εξασφαλιστεί η καλή λειτουργία του τραπεζιού.

Χρόνια και χρόνια, η ίδια ιστορία έκανε «κύκλους». Τίποτα, όμως, δε μπορούσε να σταματήσει την αθεράπευτη βουλιμία τους. Η δικαιολογία με τα …άπληστα «χρυσά γκαρσόνια», με τον καιρό, μόνο ως ανέκδοτο μπορούσε να εκληφθεί. Οι μάσκες των «ρυθμιστών» όλο και ξεθώριαζαν. Πολλοί άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η ευθύνη βρίσκεται στο …τραπέζι. Η «κοινωνική συνοχή» διαταράχθηκε. Τότε να δεις τι πάθανε…

Γεράσιμος Χολέβας