ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΕΕ - ΔΝΤ: Σηματοδοτει νεο γυρο επιθεσης στην εργατικη ταξη και το λαο

Αν κάτι αξίζει να κρατήσει κανείς από τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της περασμένης Πέμπτης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την τρανταχτή επιβεβαίωση ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, όχι μόνο δεν αποτελεί το «τέλος των θυσιών» του ελληνικού λαού, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά αντίθετα σηματοδοτεί την αρχή ενός νέου κύκλου έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και αντιλαϊκής επίθεσης διαρκείας.

Η «ικανοποίηση» των υπουργών της Ευρωζώνης για τις νέες περικοπές στις συντάξεις και την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, πάνω στα οποία βασίστηκε η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», η «βούλα» που έβαλαν οι υπουργοί της ΕΕ στη διαιώνιση της εργασιακής ζούγκλας χαιρετίζοντας «την υιοθετημένη νομοθεσία που διασφαλίζει τις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και ευθυγραμμίζει τις ομαδικές απολύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ», μαζί φυσικά με την προαναγγελία ότι ο λαός θα πληρώνει τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα για ένα χρέος που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το κράτος τους για άλλα... 40 χρόνια τουλάχιστον, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι στο εβδομαδιαίο δελτίο του τη βδομάδα που πέρασε, ο ΣΕΒ ξεκαθαρίζει πως «η διατήρηση μιας σύγχρονης αγοράς εργασίας στην εποχή μετά το πέρας της προσαρμογής με τα μνημόνια αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας», εστιάζοντας στην ανάγκη το αστικό κράτος, «που θα πρέπει να είναι ο υπέρτατος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, να διασφαλίσει τη διατήρηση του κατώτατου μισθού στα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα, τη διατήρηση της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων, την περαιτέρω ενίσχυση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, καθώς και την ενίσχυση των μηχανισμών «κοινωνικοεταιρισμού» προς επίτευξη όλων των παραπάνω.

Ολα αυτά την ίδια ώρα που μια σειρά από εκτιμήσεις διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η πρόσφατη ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, ομολογούν ότι παρά τις ανατροπές στην αγορά εργασίας, η ανεργία καταγράφει σχετική μόνο μείωση. Εκτιμήσεις που έρχονται να προστεθούν σε προηγούμενες, όπως αυτές του ΔΝΤ, που σημείωνε ότι για την επιστροφή της ανεργίας στα προ κρίσης επίπεδα θα χρειαστούν... 20 χρόνια.

Ολα αυτά αποτελούν τα «απαραίτητα» για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου, αλλά και για τη διαμόρφωση του «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» ικανού να προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις, που θεωρούνται απαραίτητες από την αστική τάξη της χώρας, ώστε η εγχώρια καπιταλιστική οικονομία να περάσει σε μια νέα φάση ανάκαμψης.

Αυτό σηματοδοτεί και για το λαό η «σταθερότητα» και η «λήξη της αβεβαιότητας», για την οποία πανηγυρίζουν από την Πέμπτη το βράδυ κυβέρνηση, κεφάλαιο και αστικά επιτελεία.

Τα πανηγύρια της κυβέρνησης, εξάλλου, ότι «υπήρξε δέσμευση για ένα φιλόδοξο πακέτο αναπτυξιακών δράσεων από ευρωπαϊκά κονδύλια, που θα δώσει προοπτική υψηλών ρυθμών ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία» και για την «αποδοχή του πάγιου αιτήματος της κυβέρνησης για ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας» που θα συντονίζει τα κάθε είδους «επενδυτικά προγράμματα», δεν κρύβουν το βασικό: Οτι μιλάμε για υποδομές, έργα και ζεστό χρήμα, που θα πάνε αποκλειστικά στο κεφάλαιο, προκειμένου να αναθερμάνουν την κερδοφορία του. Το ίδιο εξυπηρετούν και οι συστάσεις του Γιούρογκρουπ για την εφαρμογή των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ σχετικά με τη διευκόλυνση των αδειοδοτήσεων για επενδύσεις και την περαιτέρω απελευθέρωση επαγγελμάτων, το άνοιγμα δηλαδή νέων πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο.

Αυτά βρίσκονται στην «καρδιά» των όποιων σχεδιασμών στο πλαίσιο της εξουσίας και της οικονομίας του κεφαλαίου και όχι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Αυτά βρίσκονται και στην «καρδιά» των όποιων πρόσκαιρων και εύθραυστων συμβιβασμών ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ - μέσω του ΔΝΤ - και τις άλλες χώρες της ΕΕ, που ουσιαστικά αφορά τη διαχείριση των υπέρογκων κρατικών χρεών άλλων κρατών - μελών της ΕΕ.

Ταυτόχρονα, τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν και τη «βάση» ώστε το εγχώριο κεφάλαιο να ξεδιπλώσει και τους υπόλοιπους «στρατηγικούς» σχεδιασμούς του, με βασικό αυτόν της μετατροπής της Ελλάδας σε «κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων». Στόχοι που προωθούνται από την κυβέρνηση μέσω μιας «ενεργητικής και παρεμβατικής», όπως λένε, εξωτερικής πολιτικής, ως «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ - ΕΕ και ΝΑΤΟ στην περιοχή, και μπλέκουν το λαό μας όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.

Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι τα όσα είπε ο πρωθυπουργός την Παρασκευή, ότι η απόφαση του Γιούρογκρουπ δείχνει ότι «η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη φορά με πάρα πολλούς συμμάχους και υποστηρικτές στο διεθνές στερέωμα. (...) Κι αυτό είναι κρίσιμο, διότι γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε σε μια δύσκολη γειτονιά, με εντάσεις γύρω μας. Καταφέραμε να κρατηθούμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και αυτό είναι σημαντικό», σπεύδοντας να μπλέξει την εξέλιξη με τα παζάρια όπως αυτά για το Κυπριακό που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, η συμφωνία της Πέμπτης στο Γιούρογκρουπ αποτελεί πραγματικό «ορόσημο» για το νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης που βρίσκεται μπροστά, προκειμένου να ανακάμψει το κεφάλαιο. Επιβεβαιώνεται ότι η πραγματική ελπίδα για την εργατική τάξη και το λαό δεν βρίσκεται στα σχέδια και τα παζάρια των καπιταλιστών, αλλά μπορεί να γεννηθεί μόνο μέσα από τη ρήξη και τη σύγκρουση με το σημερινό δρόμο. Με ισχυρό ΚΚΕ, αναζωογόνηση του κινήματος και κοινωνική συμμαχία.

Τ. Γαλ.