Παλη για τις συγχρονες αναγκες

Αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας βρίσκονται αυτές τις μέρες χιλιάδες συμβασιούχοι στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, μετά την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου να κρίνει «αντισυνταγματική» την παράταση των συμβάσεών τους που αποφάσισε η κυβέρνηση, μέχρι το τέλος του 2017. Ακόμα και αυτή η παράταση ήρθε ύστερα από την πίεση που άσκησαν οι κινητοποιήσεις ταξικών συνδικάτων και συμβασιούχων, που προβάλλουν σταθερά το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Στον αντίποδα, η κυβέρνηση αξιοποίησε την παράταση προκειμένου να κερδίσει χρόνο, καλλιεργώντας συστηματικά προσδοκίες και την εικόνα πως ενδιαφέρεται «να βρει λύση», ενώ ήθελε να αποτρέψει και την κατάρρευση της καθαριότητας των δήμων από την ακαριαία απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων.

Στην πράξη δεν έκανε τίποτα για να λύσει οριστικά το πρόβλημα, να εξασφαλίσει δηλαδή σ' αυτούς τους ανθρώπους μόνιμη και σταθερή δουλειά, να τους απαλλάξει από τη χρόνια ομηρία, για την οποία έχει και η ίδια μερίδιο ευθύνης διατηρώντας ακέραιη όλη την αντεργατική νομοθεσία. Οπως δεν έκανε τίποτα για να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία των υπηρεσιών καθαριότητας, όπου, έτσι ή αλλιώς, το προσωπικό υπολείπεται των πραγματικών αναγκών.

Οταν μάλιστα το πρόβλημα οξύνθηκε με τη διαρροή της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η κυβέρνηση άρχισε να μιλά γενικά και αόριστα για «λύσεις» στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και του ελληνικού Συντάγματος. Ομως, εμμέσως πλην σαφώς, γνωστοποιούσε αυτό που κάνει σήμερα, τις χιλιάδες απολύσεις συμβασιούχων, αφού τόσο η ΕΕ όσο και το Σύνταγμα θωρακίζουν την εδραίωση και επέκταση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, όπου μία από τις πιο διαδεδομένες μορφές είναι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι για πολλά χρόνια ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, κορόιδευε τους συμβασιούχους πως λύση στα προβλήματά τους θα δώσει η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ηταν τότε που μαζί με τους κάθε λογής εργατοπατέρες, έσπρωχνε χιλιάδες εργαζόμενους στα δικηγορικά γραφεία, εγκλωβίζοντας τους συμβασιούχους σε κοστοβόρες, ατέρμονες και χωρίς αποτέλεσμα δικαστικές περιπέτειες. Γνώριζε όμως καλά ότι η ευρωπαϊκή Οδηγία δεν επιβάλλει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, όπως με σαφήνεια ξεκαθάριζε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Ακόμα, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι το Σύνταγμα το οποίο επικαλείται σήμερα η κυβέρνηση είναι αυτό που είχε ψηφίσει το 2001 ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η ευθύνη που βαραίνει τη σημερινή κυβέρνηση είναι μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας, πρέπει να της την καταλογίσουν, όπως και στις κυβερνήσεις πριν απ' αυτή, που προκάλεσαν και συντήρησαν το πρόβλημα.

Κάτω από την πίεση των αγώνων, στους οποίους πρωτοστατούν συνδικάτα, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η κυβέρνηση προσπαθεί τώρα να ελιχθεί, υποσχόμενη δίμηνες συμβάσεις, ή προκήρυξη ορισμένων θέσεων μέσω ΑΣΕΠ, με μοριοδότηση των σημερινών συμβασιούχων και άλλα παρόμοια. Τίποτα από αυτά δεν απαντά στην ανάγκη των συμβασιούχων για μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα, ούτε στην ανάγκη των λαϊκών οικογενειών για δωρεάν, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες καθαριότητας.

Αντιθέτως, οι απολύσεις των χιλιάδων συμβασιούχων θα οδηγήσουν σε περαιτέρω υποστελέχωση των υπηρεσιών, εξέλιξη που θα διευκολύνει τα σχέδια για προώθηση της ιδιωτικοποίησης, καταρχάς των υπηρεσιών καθαριότητας, φύλαξης και σίτισης, στο πλαίσιο και σχετικής ευρωενωσιακής Οδηγίας. Στην καλύτερη περίπτωση, οι υπηρεσίες των δήμων θα συνεχίσουν να λειτουργούν αποδυναμωμένες, με εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων, αλλά και ανταποδοτικότητα για τους δημότες, ενώ οι συμβασιούχοι όλων των μορφών θα συνεχίσουν να ανακυκλώνονται στην ανεργία, την ώρα που μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι καραδοκούν να βάλουν στο χέρι την καθαριότητα και άλλες υπηρεσίες.

Ολα αυτά με την επί της ουσίας στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας του κλάδου, που ανέβηκε στα κάγκελα αυτές τις μέρες για τους συμβασιούχους, απαγορεύει όμως στα σωματεία να τους γράψουν μέλη, κάνοντας μάλιστα ανοιχτό πόλεμο στα ταξικά συνδικάτα που κοντράρουν τις απαράδεκτες αποφάσεις της.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι καθαρό: Καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από εξαγγελίες και προθέσεις, δεν μπορεί να εγγυηθεί την εργασία για όλους, πολύ περισσότερο να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οπως είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού για δωρεάν, υψηλού επιπέδου κοινωνικές υπηρεσίες, από τις οποίες εξαρτάται άμεσα η δημόσια υγεία, όπως είναι η αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων, σε ένα οικονομικο-κοινωνικό σύστημα που οργανώνεται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό που προκύπτει ως ανάγκη είναι να δυναμώσουν το επόμενο διάστημα η οργάνωση και ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις, ο αγώνας για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δικαίωμα που συνδέεται ευθέως με την αξιοπρεπή ζωή. Να ακυρωθούν οι ελιγμοί που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση για να ξεπεράσει τον σκόπελο και να εκτονώσει την πίεση. Να έρθουν στο προσκήνιο της συζήτησης με τους εργαζόμενους οι προϋποθέσεις και οι ριζικές αλλαγές που απαιτούνται για να πάψει η εργασιακή ομηρία, να καταργηθούν οι ελαστικές και ευέλικτες μορφές απασχόλησης, να έχουν όλοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, να ικανοποιούνται οι σύγχρονες και διευρυνόμενες ανάγκες τους.

Ο δρόμος προς τα εκεί περνάει μέσα από την ενίσχυση του ΚΚΕ, που δίνει όλες του τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, η οποία θα παλεύει ενάντια στην πραγματική αιτία των δεινών για τους εργαζόμενους και το λαό, την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μέχρι την ανατροπή της.

Χ. Π.