Η Ιστορια δεν σβηνει, ο σοσιαλισμος δεν ξεθεμελιωνεται

"Τα πολλά θύματα που δώσαμε στο όνομα της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας της χώρας μας, οι αμέτρητες απώλειες και τα βάσανα που υπέφερε ο λαός μας την περίοδο του πολέμου, η υπερεντατική εργασία στα μετόπισθεν, αλλά και στο μέτωπο, που δόθηκε στο βωμό της πατρίδας, δεν έγιναν άδικα και στέφθηκαν με την πλήρη νίκη ενάντια στον εχθρό. Ο αιώνιος αγώνας των σλάβικων λαών για την ύπαρξή τους και την ανεξαρτησία τους έληξε με τη νίκη κατά των Γερμανών κατακτητών και των τυράννων".

(Από το Διάγγελμα του Στάλιν προς το λαό

Πράβντα, 10 του Μάη 1945)

Στην Πολωνία, όπου με νόμο απαγορεύεται η «προπαγάνδα του κομμουνισμού ή οποιουδήποτε άλλου ολοκληρωτικού καθεστώτος» και η χρήση «κομμουνιστικών συμβόλων» διώκεται δια ροπάλου από την αστική εξουσία, η βουλή αποφάσισε την κατεδάφιση μνημείων της σοβιετικής περιόδου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφιερώνονται στον Κόκκινο Στρατό.

Η Πολωνία δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση. Στην Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Ρουμανία έχει απαγορευτεί η δράση των κομμουνιστικών κομμάτων· το σφυροδρέπανο και άλλα «κομμουνιστικά σύμβολα» διώκονται επίσης στην Ουγγαρία, στην Τσεχία (το Κομμουνιστικό Κόμμα εκεί έχει για σύμβολο… κεράσια), στη Γεωργία, στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία μάλιστα αποτελούν συχνό φαινόμενο οι εξαφανίσεις και οι δολοφονίες κομμουνιστών, ενώ και σε άλλες χώρες οι κομμουνιστές αντιμετωπίζουν διακρίσεις, τους απαγορεύεται να εργαστούν και τους στερούν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Από την τηλεοπτική εικόνα γίναμε μάρτυρες της κατεδάφισης, από φασίστες «αγαναχτισμένους», ανδριάντων του Βλαδίμηρου Λένιν και μνημείων του αντιφασιστικού αγώνα στην Ουκρανία και σε χώρες της Βαλτικής, και στη θέση τους είδαμε να υψώνονται μνημεία αφιερωμένα σε ντόπιους δοσίλογους και συνεργάτες  των χιτλερικών καταχτητών.

Οι αποφάσεις για τη διαστρέβλωση και το «ξαναγράψιμο» της Ιστορίας κατά πως βολεύει την τάξη των εκμεταλλευτών και την εξουσία τους, είναι συνηθισμένο φαινόμενο στις χώρες που κάποτε ανήκαν στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Όχι όμως μόνο σ’ αυτές. Ανάλογες προσπάθειες γίνονται στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως αποτέλεσμα υιοθέτησης κεντρικών κατευθυντήριων αποφάσεων που εκπορεύονται από το διοικητήριο της λυκοσυμμαχίας (προφανώς η απαγόρευση και δίωξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των κομμουνιστών αποτελούν μια από τις «αξίες» της κατ’ επίφαση δημοκρατικής «Ευρώπης των λαών»…). Δεν θα μπορούσαν βέβαια αυτές οι προσπάθειες ν’ αφήσουν ανέγγιχτη τη χώρα μας.

Κοπιάζουν για να ξαναγράψουν την Ιστορία οι αμερικανοθρεμμένοι ντόπιοι επιστήμονες του αντικομμουνισμού, με την αμέριστη συνδρομή της Καθημερινής αθλιότητας, που σκά(ε)ι με κρότο στις συνειδήσεις κυρίως των νεώτερων γενιών, που αντικειμενικά στέκονται πιο απομακρυσμένα από τα ιστορικά γεγονότα. Και κάθε καλοπροαίρετος δημοκράτης (δεν χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής για να το παραδεχτείς) μπορεί να αναρωτηθεί πού θα είχαν οδηγηθεί τα πράγματα στη χώρα μας αν δεν υπήρχε αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα, γερά ριζωμένο στη λαϊκή βάση και συνείδηση.

Μέχρι οι σοβιετικοί στρατιώτες να μπήξουν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους, στο Ράιχσταγκ, και να σημάνει η ώρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, προηγήθηκε ένας βαρύτατος φόρος αίματος και θυσιών του Κόκκινου Στρατού και των λαών της ΕΣΣΔ.

Να με ποιους επιχειρούν να εξομοιώσουν τους κομμουνιστές

Το Huta Pieniacka είναι ένα χωριό στην περιοχή Λβιβ, στην Ουκρανία. Στις 28 του Φλεβάρη 1944 αμέσως μετά την αποχώρηση του Κόκκινου Στρατού που ελευθέρωσε την περιοχή από τους Γερμανούς καταχτητές, τμήμα Ουκρανών ναζί, διοικούμενο από Γερμανό ανώτερο αξιωματικό των SS, θα ξεκληρίσει τον πληθυσμό (πάνω από 800 άμαχοι), μεταξύ των οποίων εκατοντάδες πολωνοί πρόσφυγες και θα καταστρέψει το χωριό.

Στη σοβιετική εποχή, υπήρξαν δύο μνημεία των θυμάτων του εγκλήματος των ναζί. Το τελευταίο κατασκευάστηκε το 1989, στην 45^η επέτειο του ολοκαυτώματος. Τοποθετήθηκε πλάκα με τα ονόματα των εγκληματιών πολέμου και ογκόλιθος που έφερε κόκκινο αστέρι. Οι εκεί γνωστοί «άγνωστοι» μετά από λίγο καιρό εξαφάνισαν την πλάκα και το αστέρι.

Επιζώντες του ολοκαυτώματος και απόγονοι κατάφεραν να τοποθετήσουν  νέο μνημείο έχοντας να αντιμετωπίσουν για δυο χρόνια την εχθρότητα των ουκρανικών αρχών.

Τη νύχτα της 8 προς 9 του Γενάρη 2017 το μνημείο καταστράφηκε ολοσχερώς και οι βάνδαλοι άφησαν τα διαπιστευτήριά τους. Ζωγράφισαν τη  σημαία της Ουκρανίας και έβαλαν την υπογραφή τους. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν για να επανέλθουν οι φασίστες μια ακόμα φορά και να το καταστρέψουν, αποδείχνοντας ότι η ιστορική μνήμη, όταν παραμένει ζωντανή και δεν εξασθενεί τους πονάει…

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ξεκίνησε επίσημα με την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία (1/9/1939), κράτησε πέντε χρόνια, έξι μήνες και τέσσερις μέρες και κόστισε στην ανθρωπότητα πάνω από 50.000.000 νεκρούς, ακόμα περισσότερα εκατομμύρια σακατεμένων και μόνιμα αναπήρων και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Το μερτικό της ΕΣΣΔ σ’ αυτό το φόρο αιμάτινου ολέθρου ήταν 27.000.000 νεκροί και τεράστιες καταστροφές στο εσωτερικό της χώρας από το πέρασμα των χιτλερικών κανίβαλων. Χάρη στη συμβολή της ΕΣΣΔ και τις εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Κουρσκ, στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα και αλλού, άλλαξε η πορεία του πολέμου και σήμανε η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκληρωτική νίκη κατά του φασισμού.

Σήμερα, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι κυβερνήσεις των πρώην σοσιαλιστικών κρατών παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και σε άδειο γήπεδο βυθίζουν τους λαούς στην ανεργία, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, στην υλική και ηθική εξαθλίωση, ορίζοντάς τους για παρόν και μέλλον τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις που γίνονται κατά καιρούς  στην ΕΣΣΔ και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τα ποσοστά αυτών που αναπολούν τις καλές σοσιαλιστικές μέρες, ή που πιστεύουν ακράδαντα ότι επί σοσιαλισμού ο κόσμος ζούσε πολύ καλύτερα από σήμερα, υπερτερούν κατά πολύ έναντι των άλλων.

Παρά τη λυσσαλέα αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την μόλυνση των νεανικών συνειδήσεων, από το σχολείο ακόμα, παρά την ταύτιση, στα πλαίσια του ολοκληρωτισμού, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού με το φασισμό, παρά το γκρέμισμα των μνημείων μιας εποχής όπου η ανθρωπότητα είχε να περηφανεύεται για τις επαναστατικές κατακτήσεις και την πρόοδο του ανθρώπου, η προσφορά του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα δεν ξεθεμελιώνεται και η υπεροχή του, λαβωμένη σήμερα από πολλούς εχθρούς και «φίλους», δεν μειώνεται.

Σ’ αυτούς που πάντα επιχειρούσαν να μειώσουν και να συκοφαντήσουν τη συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην Αντιφασιστική Νίκη, «απάντησε» εγκαίρως ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χεμινγουέι: «Ο κάθε άνθρωπος που αγαπάει την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό που δε θα μπορούσε να του τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε».

Καμιά παραχάραξη ή διαστρέβλωση της Ιστορίας, και κανένα αντιδραστικό νομοθέτημα δεν μπορεί να σβήσει τη μία και μοναδική αλήθεια. Τον φασισμό και τους πολέμους γεννάει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της άνθησης του καπιταλιστικού κέρδους. Το ίδιο σύστημα που επιφυλάσσει στους πολλούς την ψευτοζωή και την αγχώδη και κοπιαστική καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση και σε μια χούφτα παράσιτα αμύθητα πλούτη και ζωή στη χλιδή. Είναι όμως και το ίδιο σύστημα που γεννάει ταυτόχρονα την ανάγκη για το ξετίναγμα των καταπιεσμένων από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς.

Οι εργαζόμενοι, το λαϊκό κίνημα, οι λαοί, παρά τη δεινή θέση που βρίσκονται στη δοσμένη συγκυρία, έχουν βαριά και πολύτιμη παρακαταθήκη την ιστορία τους και την κοσμοθεωρία τους, για να αντλήσουν τα απαραίτητα διδάγματα και σοφότεροι να προχωρήσουν μπροστά· να βάλουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τον φασισμό, τους πολέμους, το σύστημα που τους γεννάει και τους χρησιμοποιεί· να μετατρέψουν την εκμετάλλευση σε ανάμνηση, παραχωρώντας της χώρο στα λεξικά του μέλλοντος και να χτίσουν για πάντα «το σοσιαλισμό  που εδραιώσαμε στη μάχη». Ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος, ελπιδοφόρος και γι’ αυτό όμορφος· θα είναι και νικηφόρος.

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος