Ερμη Πατριδα

τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι
Διονύσιος Σολωμός

Πώς σε κατάντησαν έτσι αναξιόπιστοι τσανακογλύφτες, – σουρλουλού στα ειρωνικά μειδιάματα τοκογλύφων- σαν στραπατσαρισμένο κουρελόχαρτο σε συναγωγή κερδοσκόπων.

Η μαγεία της Άγιας τούτης λέξης καπηλεύεται από ασυνείδητους κάλπηδες και προβάλλεται σαν άλλοθι στα άνομα συμφέροντα στις επιδιώξεις και τις πανουργίες τους και πίνουνε νερό στο όνομα της ρουφιάνοι και μαστροποί.

-Έρμη Πατρίδα…! Σκλάβοι Οθομανών, Ενετών, Ούνων και κοτσαμπάσηδων «φίλων», και «συμμάχων»… Σκλάβοι ευπατρίδων, σπιούνων, μαφιόζων προαγωγών και νταβατζήδων. Έρμαιο σε χέρια πειρατών που σύλησαν και σκύλεψαν τάφους και μνημεία Ηρώων και Μαρτύρων. Έρμη Πατρίδα…! Διαβόλων κι Αρχαγγέλων σπαθιστών. Σατανικοί δυνάστες, «προστάτες» και «σωτήρες».

Μεγάλη κι ένδοξη πατρίδα: Τόπος φτωχών, πεινασμένων, καταπιεσμένων κι εκμεταλευομένων…!

***

Πατρίδα, τ’ Άγια Χώματά σου, εκεί που τα μάτια μου αντίκρισαν για πρώτη φορά το φως του Ήλιου. Εκεί που γεννήθηκα, μεγάλωσα και μάτωσαν τα γόνατά μου στις αλάνες παίζοντας με ένα τόπι. Εκεί που σήκωσα το χέρι ζητιάνος στα μαύρα χρόνια της Κατοχής.

Κι είδα πολέμους και προσφυγιά και λαβωμένους και σακατεμένους ν’ αργοπεθαίνουν σε μια παγερή γωνιά από την πείνα. Διωγμούς και κατατρεγμούς από ντόπιους χαφιέδες και δραγουμάνους με ξενικές στολές, όπλα και λοφία να μακελεύουν και να μαγαρίζουν τον τόπο. Κι ύστερα δυνάστες και κουμανταδόροι πάνω από τα κεφάλια μας…

***

Έρμη Πατρίδα: Προσκυνάμε τους Αγίους Τόπους εκεί που ακούστηκε και θέριεψε η φωνή του Ρήγα και του Κοσμά του Αιτωλού. Εκεί που βρόντηξε τα’ αστροπελέκι του Άρη, στα βουνά και τις λαγκαδιές, τις σπηλιές, τις πηγές και τα ποτάμια, που ηχούν ακόμα από τους βόγκους των προδομένων και αδικοχαμένων. Εκεί που έπαιξε λύρα και ζουρνά ο γυρολόγος μουσικάντης των πανηγυριών.

-Πατρίδα της εξορίας, Της κυνηγημένης Ιδέας!

Μακρόνησος, Γιούρα, Άγιος Στράτης, Τρίκερι, Ακροναυπλία, Ικαρία, Λέρος, Γυάρος και Φολέγανδρος.

Πατρίδα της θυσίας, Καλάβρυτα, Δίστομο, Μονοδέντρι, Κάνδανο, Φαρδύκαμπος, Χαϊδάρι, Καισαριανή…!

Το Σούλι, το Κούγκι, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι! Το Ζάλογγο, το Χάνι της Γραβιάς… ο Υμηττός και το Μπιζάνι.

Πατρίδα της πίκρας, της προδοσίας και του μισεμού! Πατρίδα του Έρωτα. Του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας. Της Γκόλφως και του Τάσου. Του Μιμίκου και της Μαίρης. Του πόνου, της στέρησης και του πάθους.

Πατρίδα του τσάμικου και του καλαματιανού…! Ο συρτός, ο πωγωνίσιος, ο ζεϊμπέκικος, το πεντοζάλι, ο καρσιλαμάς…! Το σουράβλι, το κλαρίνο, ο μπαγλαμάς, το λαγούτο, το μπουζούκι, το μαντολίνο, η κιθάρα, η πίπιζα, ο ταμπουράς.

Το δημοτικό τραγούδι.

Πατρίδα της ξεραμένης Ελιάς και των Αμπελιών που τα ξεκλήρισες για λίγες δεκάρες της Ε.Ε. Να κλάψω; ή να χαρώ; Ή και να πω … για την Πατρίδα… ρε γαμώτο!!!

Βασίλης Λιόγκαρης