Φασισμος : Μια συνεχης στιγμη της καπιταλιστικης κανονικοτητας

Οταν με έντεχνο τρόπο αποσπάται τεχνητά, το φασιστικό φαινόμενο από το καπιταλιστικό καθεστώς που το τροφοδοτεί με περιεχόμενο και το φιλοτεχνεί σε επίπεδο μορφής, τότε έλλογα, η όποια αντιπαράθεση καταλήγει σε μια σκιαμαχία περί του ηθικού φορτίου της βίας, όπου οι αντιτιθέμενες πλευρές φασίστες και αντιφασίστες εισέρχονται στον δοκιμαστικό σωλήνα ενός θετικιστικού εμπειρισμού, που λησμονεί το αίτιο ενώ εκθειάζει το σύμπτωμα.

Η βία ως μέσο κατατρόπωσης του φασισμού δεν αποτελεί το έσχατο αλλά το ενδεδειγμένο μέσο για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου που συνιστά το πρόσωπο μια ακραίας καπιταλιστικής κανονικότητας που κατασκευάζει φασίστες με την ίδια μεθοδολογία που κατασκευάζει την ψευδή ηθική της έννομης κρατικής βίας. Ο φασισμός αποκτά χαρακτηριστικά υπαρκτού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος στο μαλακό υπογάστριο της καπιταλιστικής δημοκρατίας ενώ αναδύεται τόσο ως εγγενής στιγμή της όσο και ως σύμφυτη λειτουργία της.

Ο φασισμός  ως ένα από τα δυσώδη ερείσματα της καπιταλιστικής δημοκρατίας-κάτι που είναι διαυγές στην περίπτωση των ΗΠΑ- δεν βρίσκεται σε ρήξη με το καπιταλιστικό κράτος αλλά σε διηνεκή όσμωση με εκείνες τις πλευρές του, που βρίσκονται με διαχρονικό τρόπο προσανατολισμένες  στην συντριβή του εργατικού κινήματος και στην κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση των κινημάτων με εργατικό και αντικαπιταλιστικό πρόσημο. Ακριβώς για αυτό, οποιαδήποτε συζήτηση περί ηθικής της βίας, που προτάσσει το καπιταλιστικό κράτος ως θεματοφύλακα της δημοκρατίας και τον φασισμό ως παραφωνία στο δημοκρατικό συνεχές , δεν συνιστά, παρά άλλο ένα κατά συνθήκη ψεύδος του καθεστώτος.

Έκδηλο παράδειγμα η ελληνική περίπτωση όπου ενώ οι φασίστες δολοφονούν, προπηλακίζουν και απειλούν εργάτες κάθε εθνικότητας, συμμετέχουν  ισότιμα στην κανονικότητα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως κεντρική επιλογή στην φαρέτρα του καθεστώτος για την καταστολή του εργατικού κινήματος όπως και των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Εξάλλου οι φασίστες αποτελούσαν διαχρονικά το λιπαντικό στα γρανάζια του ελληνικού αστικού κράτους, ενώ στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης απέκτησαν και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Από αυτή την σκοπιά, το εργατικό κίνημα επιβάλλεται να αντιμετωπίζει τους φασίστες όπως ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζει τις κατασταλτικές ορδές του αστικού κράτους, απορρίπτοντας την ηθική του καπιταλιστικού καθεστώτος που αναγνωρίζει το έννομο δικαίωμα της  βίας στον εαυτό του, και φυσικά, στους κατά καιρούς στυλοβάτες της κυριαρχίας του, όπως είναι οι φασιστικές και ναζιστικές συμμορίες.

Σε κάθε περίπτωση ο φασισμός αποσαθρώνεται μόνο με την διαμεσολάβηση μιας οριστικής ασυνέχειας της καπιταλιστικής ροής, ως απόρροια της απαγκίστρωσης των δυνάμεων της εργασίας από τα δεσμά ενός συνεχούς υποταγής.

Σε αυτή την περίπτωση η βία που θα αναδυθεί, δεν θα χωρά στην ηθική της καπιταλιστικής κυριαρχίας, ακριβώς γιατί θα αποτελεί ταυτόχρονα αίτημα ακύρωσης κάθε βίας, κάθε κυριαρχίας, και κάθε ηθικής που εδράζεται στον πρωτογονισμό των αστικών νομοτελειών.

Χρήστος Μιάμης