Για τα εγκληματα του καπιταλισμου θα μιλησει κανεις;

Σηκώνουν κουρνιαχτό για τα δήθεν «εγκλήματα του κομμουνισμού». Διοργανώνουν φιέστες και συνέδρια για τα εκατομμύρια «θύματα» των «ολοκληρωτικών καθεστώτων». Βγαίνουν στα κάγκελα σαν αγράμματοι «σταλινολόγοι» προκειμένου να συκοφαντήσουν την Σοβιετική Ένωση και τον σοσιαλισμό του 20ου αιώνα. Προπαγανδίζουν με πακτωλούς εκατομμυρίων τον αντικομμουνισμό και τη θεωρία των δύο άκρων, διαστρεβλώνοντας με τον χειρότερο τρόπο την Ιστορία και ξαναγράφοντας τα γεγονότα σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Αυτά- και άλλα πολλά- κάνουν οι αντικομμουνιστές, πραιτωριανοί της αστικής «δημοκρατίας».

Τι δεν κάνουν; Δε βγάζουν κουβέντα για τα πραγματικά εγκλήματα, αυτά που γεννήθηκαν και αναπαράγονται από τη μήτρα της δικής τους ιδεολογίας. Σιωπούν εκωφαντικά και υποκριτικά για τα εγκλήματα του καπιταλισμού. Δεν αρθρώνουν ούτε λέξη για τα θύματα του εκμεταλλευτικού συστήματος και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Θα σας πουν για τα «γκούλαγκ». Αλλά δεν θα μιλήσουν για τα 5 εκατομμύρια θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Κορέα (1950-1953).

Θα σας πουν για το «αιμοβόρο καθεστώς του Στάλιν». Αλλά δεν θα μιλήσουν για τα 4 εκατομμύρια νεκρούς βιετναμέζους του ιμπεριαλιστικού πολέμου- που έγινε στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου»– των ΗΠΑ στο Βιετνάμ (1955-1975).

Θα σας πουν την χιλιοειπωμένη προπαγάνδα για τον «ουκρανικό λιμό» και το «σοβιετικό έγκλημα στο Κατίν» (που αποδεδειγμένα διέπραξαν οι Ναζί, αλλά αυτοί το χρεώνουν στους κομμουνιστές). Αλλά δεν θα πουν τίποτα για τους περίπου 3,5 εκατομμύρια νεκρούς του Ιράκ, αποτέλεσμα των αμερικανονατοϊκών πολέμων και των πολλαπλών κυρώσεων της καπιταλιστικής Δύσης ενάντια στο λαό της χώρας.

Θα σας πουν για τα «εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού» που κατέγραψε η φαντασία του Σολζενίτσιν και μαγείρεψαν οι στατιστικές της CIA, αλλά δεν θα πουν κουβέντα για το 1,5 εκατομμύριο νεκρούς των αντικομμουνιστικών διώξεων στην Ινδονησία του Σουχάρτο (1965-66), για τα 3,5 εκατομμύρια θύματα του ρατσιστικού άπαρτχάϊντ στη Νότια Αφρική, για το 1,5 εκατομμύριο νεκρούς στον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας» στο Αφγανιστάν, για το 1 εκατομμύριο νεκρούς στη Ρουάντα.

Θα σας πουν για τον Τσαουσέσκου και τον Γιαρουζέλσκι, αλλά δεν θα βγάλουν άχνα για τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πυρηνικού ολοκαυτώματος στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ούτε ασφαλώς για τους νεκρούς των ΝΑΤΟϊκών σφαγείων στη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη, την Συρία και αλλού. Δεν θα βγάλουν άχνα ούτε για τα σύγχρονα κάτεργα του ιμπεριαλισμού, το Άμπου Γκράϊμπ, το Γκουαντάναμο. Ούτε μισή κουβέντα για τα νεκρά προσφυγόπουλα, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων για τα κέρδη των πολυεθνικών του αίματος.

Θα σας πουν για τον «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό», αλλά δεν θα πουν κουβέντα για τον ολοκληρωτισμό του εκμεταλλευτικού συστήματος, για τον ολοκληρωτισμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας που δολοφονεί καθημερινά ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Δεν θα αρθρώσουν ούτε λέξη για το γεγονός ότι το σάπιο σύστημα που υπερασπίζονται, ο καπιταλισμός, δολοφονεί κάθε χρόνο περίπου 20 εκατομμύριαανθρώπους (Gernot Kohler, Norman Alcock. An Empirical Table of Structural Violence).

Διότι, θύματα του καπιταλισμού και της απάνθρωπης φύσης του είναι τα 8 εκατομμύρια που πεθαίνουν κάθε χρόνο από έλλειψη πρόσβασης σε πόσιμο νερό (poverty.com). Θύματα του καπιταλισμού είναι τα 7,6 εκατομμύρια που πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα (unwater.org), όπως θύματα του ίδιου αυτού συστήματος είναι τα 3 εκατομμύρια (πολλά εξ’ αυτών παιδιά) που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους εξαιτίας έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (chop.edu). Όπως επίσης και το μισό εκατομμύριο θάνατοι το χρόνο, ως αποτέλεσμα της ελονοσίας.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Για τα εγκλήματα του καπιταλισμού θα μιλήσει κανείς; Για τα βάρβαρα ταξικά εγκλήματα στα οποία η αστική τάξη επιδίδεται τους τελευταίους δύο αιώνες θα μιλήσει κανείς; Για την (καπιταλιστική) μήτρα που γέννησε το τέρας του ναζισμού και του φασισμού θα μιλήσει κανείς;

Σίγουρα όχι οι αντικομμουνιστές. Το μίσος τους για την εργατική τάξη και τον σοσιαλισμό δεν τους επιτρέπει να πουν την αλήθεια, παρα μονάχα να τη διαστρεβλώσουν, να την παραποιήσουν, να την ξαναγράψουν στα μέτρα των συμφερόντων τους. Διότι, σε τελική ανάλυση, η αλήθεια είναι αυτή: Πως ο αντικομμουνιστής είναι εχθρός του ίδιου του ανθρώπου, τον οποίο θέλει υποταγμένο, δεμένο χειροπόδαρα με τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης και ανήμπορο να αντιδράσει.

Ατέχνως