Το "χτες" και το "αυριο"

Με το βλέμμα σταθερά στο «αύριο» των επιχειρηματικών ομίλων, που για το λαό σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης και αντιλαϊκά μέτρα στο διηνεκές, για να διατηρείται το «μομέντουμ» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η κυβέρνηση τιτλοφορεί το νέο «αφήγημα» εγκλωβισμού του λαού «σύγκρουση του χτες με το αύριο».

Πάνω - κάτω καλεί τους εργαζόμενους να ατενίσουν με αισιοδοξία το «αύριο», που περιλαμβάνει την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, το βήμα - βήμα ξεδίπλωμα ενός «παράλληλου» σχεδίου, που θα ανακουφίζει δήθεν την κοινωνία από τις απώλειες που είχε τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, οικοδομώντας ταυτόχρονα το «παραγωγικό μοντέλο» που θα απαλλάξει το σάπιο σύστημα από τα κουσούρια και τους διαχειριστές «του χτες» και θα μοιράσει τάχα «δίκαια» τα οφέλη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ενα - ένα κι όλα μαζί, τα «συστατικά» αποκαλύπτουν το μέγεθος της απάτης: Η έξοδος από τα μνημόνια δεν αφορά τίποτα περισσότερο από τον επαναδανεισμό του κεφαλαίου με τις πλάτες του αστικού κράτους και χωρίς το σημερινό «κορσέ» και τους όρους των συμφωνιών με τους δανειστές. Αρα, μεγαλύτερη ευελιξία στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και στην υλοποίηση προαποφασισμένων αντιλαϊκών μέτρων.

Το «τέλος της επιτροπείας» που επαγγέλλεται η κυβέρνηση, δεν θα σημάνει και το τέλος των θυσιών για το λαό. Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει ήδη προνομοθετήσει νέα αντιλαϊκά χτυπήματα για τα έτη 2019 - 2020 και παράλληλα δεσμεύεται ότι οι ανατροπές θα συνεχιστούν έως το 2060, στο όνομα της βιωσιμότητας του χρέους. Μπροστά μας βρίσκεται επίσης η 3η «αξιολόγηση», με όλα τα αντιλαϊκά συμπαρομαρτούντα, ενώ τα μνημόνια διαρκείας που προκύπτουν από τις συνθήκες και τις συμφωνίες της ΕΕ και της Ευρωζώνης διαμορφώνουν το αντιλαϊκό πλαίσιο της «επόμενης μέρας».

Να λοιπόν σε τι θα στηριχτεί το περιβόητο παραγωγικό μοντέλο του «αύριο»: Στην ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους, στο τσάκισμα των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις και στο σάρωμα αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, παράλληλα με τα υπόλοιπα μέτρα για τη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» και της συγκέντρωσης του κεφαλαίου.

Σε αυτό το «αύριο» γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση να στρατευτούν οι εργαζόμενοι, καλλιεργώντας το παραμύθι ότι η «δική» της ανάπτυξη θα έχει τάχα χώρο και για τις λαϊκές ανάγκες, αρκεί ο λαός να πάρει μέρος στο εγχείρημα του κεφαλαίου.

Στο «αφήγημα» αυτό η κυβέρνηση αξιοποιεί τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, κυρίως της ΝΔ, που βλέπει «μουδιασμένη» τον ΣΥΡΙΖΑ να της παίρνει «την μπουκιά απ' το στόμα» και να μαζεύει τα συγχαρητήρια κεφαλαίου και δανειστών για τις επιδόσεις της στην αντιλαϊκή πολιτική. Πάνω εκεί στήνεται το κάλπικο δίπολο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, στηριγμένο σε διάφορες παραλλαγές, όπως «πρόοδος - συντήρηση», «κοινωνικό κράτος - νεοφιλελευθερισμός», «αύριο - χτες» και άλλα παρόμοια, όταν και οι δύο στέκονται στην ίδια όχθη, απέναντι από τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες.

Το πραγματικά νέο για την εργατική τάξη και το λαό μπορεί να προκύψει μόνο από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το χτίσιμο της Κοινωνικής Συμμαχίας, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, που συνθλίβονται στα γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αυτό για το οποίο αξίζει κάθε θυσία, είναι η πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο και τον κεντρικό επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό, που στο επίκεντρο θα έχει την ευημερία των εργαζομένων και του λαού και όχι τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.

“Ρ”