Τρομομετοχες...

Μου το είχαν πει κι αδυνατούσα να το πιστέψω. Πως κάπου στα βόρεια προάστια, σ' ένα χαμηλού προφίλ καφέ, μεταμεσονύχτια μαζεύονταν κάτι παράξενοι κυνηγοί κεφαλών ζώων, μεικτών ηλικιών, αλλά κυρίως νέοι. Κάθονταν σε καναπέδες, σαν αρχαίοι Ελληνες σε δειπνοσοφιστών μαζώξεις (!) και καυχιόντουσαν. Πέντε σκυλιά έφαγα απόψε εγώ, τρεις γάτες κι ένα σκύλο μεγάλο ράτσας, κόμπαζε ο ένας κι άλλος. Το... όπλο τους ήταν το αυτοκίνητο, τούρμπο, που ήταν και η νέα μόδα τότε. Καβάλαγαν πεζοδρόμια άγρια ξημερώματα, μπαίναν με φόρα σε στενά, θέριζαν στις λεωφόρους κάθε κινούμενο, αδέσποτο ή μη κατοικίδιο. Η μαγκιά ήταν ο κατάλληλος ελιγμός, ώστε το ζώο να σκοτωθεί, να πατηθεί, προκαλώντας τη μικρότερη ζημιά στα αμάξια - όπλα. Πάνε τριάντα χρόνια από τότε που το αστικό αυτό διεστραμμένο «σπορ» άνθισε κι εκφυλίστηκε μετά από κάμποσους μήνες εμετικής δράσης. Οταν γνωστοποιήθηκε κι άρχισε να βγαίνει στις εφημερίδες και να συζητιέται, χωρίς πάντως να πιαστεί κάποιος, αφού άλλωστε υπήρχε και νομοθετικό κενό περί την προστασία των ζώων. Αλλωστε, το... κοινωνικό κλίμα ήταν διαφορετικό, αν σκεφτεί κανείς ότι επικηρύσσονταν οι αλεπούδες αρμοδίως - δε θυμάμαι με πόσα λεφτά το κομμένο κεφάλι αμείβονταν οι κυνηγοί αλεπουδοκεφαλών - για να μην βλάπτουν τα κοτέτσια.

Τριάντα χρόνια μετά, καθόμαστε στα κλουβόσπιτα - καφενεία της τιβί και του υπολογιστή και βλέπουμε μια γενιά ολόκληρη να εφαρμόζει τα... ανωτέρω, με φορτηγά, βανάκια, νοικιασμένα ή κλεμμένα οχήματα, κυνηγώντας ανθρώπινα κεφάλια την ώρα της σχόλης, τότε που οι άνθρωποι καθιστούν πιο εύκολη την αδέσποτη επιλογή στόχου. Τους δράστες εύκολα τους λένε «μοναχικούς λύκους» σε βαρύγδουπες αναλύσεις ειδικών, και βεβαίως οι αρχές αμείβουν αδρά τις λυκοκεφαλές... Στο σώμα των άμεσα ή έμμεσα καταναλωτικών δημοκρατιών, όρος που εξωραΐζει την καπιταλιστική βαρβαρότητα, προσωρινά μόνο κακοφορμίζουν σαν σπυριά τάχα μου δήθεν κοινωνικής παθογένειας (δηλαδή ο όρος sociopath που τόσο παίζει στα αστυνομικά φιλμ και σειρές και διαφοροποιεί επισήμως αυτόν απ' τον ψυχοπαθή με όχι αυστηρά επιστημονικά, αλλά κυρίως στατιστικά) οι μικρές αγέλες μοναχικών λύκων και πεινασμένων αλεπούδων. Αυτές που το... Κράτος βαφτίζει τρομοκρατικές, δυσκολεύεται μεν να τις εντοπίσει έγκαιρα, αλλά και δεν ενοχοποιείται για το φρενήρη ρυθμό με τον οποίο τις στήνει ή τις αφήνει να εισπράττουν μικρό μερίδιο κερδών απ' τον Τρόμο, καθώς για το ίδιο είναι επικερδής επένδυση κι εργαλείο χειραγώγησης μαζών. Αλλωστε, το καφενείο του παγκόσμιου ιστού μπορεί να στεγάσει ωραία και καλά και τους κομπασμούς και τους θρήνους και το σκοτεινό χυτήριο μικρών τεράτων που την κατάλληλη στιγμή ξεφυτρώνουν και κρύβουν τον πραγματικό δράκο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού παραμυθιού.

Οι... μαχητές των δρόμων, τα παιδιά τα εξοικειωμένα με την οδήγηση - πόλεμος, απ' το νηπιαγωγείο στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια, είναι μια χαρά εκπαιδευμένος στρατός ικανός να ποστάρει τη δράση του διατηρώντας και τη γοητεία του κρυφού. Κι αν τώρα κάποιοι καμώνονται τους ανυποψίαστους που τα αμάξια έγιναν όπλα, ας είναι έτοιμοι, αυτοί που διεξάγουν βομβαρδισμούς με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, να αναζητούν αγέλες χειριστών «οικιακών» drones, που μέχρι τώρα καλύπτουν διακοπές, γάμους, βαφτίσια κι αύριο θα τα στέλνουν στα δάση ως εμπρηστικές βομβίτσες κι ύστερα θα μοσχοπουλάνε και την εικόνα του χαμού πίνοντας ποτάκι παρέα με το ταμπλετάκι και το έξυπνο τηλεφωνάκι τους...

Με τούτα και με κείνα, οι ερχόμενες γενιές εργαζομένων θα εκπαιδεύονται να φρικάρουν όταν ο εχθρός τους επιτίθεται την ώρα της ξεκούρασης, αλλά ποτέ όταν τους βάζει τρομοκρατικά να δουλεύουν χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, σε βαριά κι ανθυγιεινά, σαν σε τσίρκο ακροβάτες χωρίς δίχτυ, ώσπου το εργατικό ατύχημα να είναι ίδιο με το ατύχημα - ραντεβού με τρομοκράτη. Αλλωστε η εκτίμηση κινδύνου και το ενδεχόμενο αποζημίωσης είναι χρηματιστηριακές αξίες άυλες υπέρτερες της ζωής... Αλλωστε οι χρυσαυγίτες της Αμερικής στο Σάρλοτσβιλ, που παίζουν το «χάρος βγήκε μ' αμάξι παγανιά», δεν φώναξαν αλλάου άκμπαρ. Προνομιακή μετοχή η σβάστικα;

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ