ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Και θα πρέπει να πειστούμε για την κανονικότητα στην οποία επιστρέφουμε. Κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να μας πείσουν. Η κυβέρνηση επιμένει για επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα», με τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει πως η οικονομία «γυρίζει σελίδα» και ότι «έχουμε τη δυνατότητα να περιγράψομε το δρόμο της διεξόδου με μεγαλύτερη σαφήνεια», ενώ θεωρεί την επάνοδο της χώρας στις αγορές «σημαντικό ορόσημο στην πορεία προς την έξοδο από την κρίση». Και η Νέα Δημοκρατία χωρίς καμιά διαφοροποίηση, όπως και το τέως ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και λοιπά πασοκογενή ή νεοφιλελεύθερα κομματίδια, στις βασικές πολιτικές επιλογές, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει το ρόλο της καταναλώνει τον αντιπολιτευτικό της λόγο στα περί ορθοδοξίας, παρελάσεις και αριστείες. Και τα εναπομείναντα, μέχρι ολοκλήρωσης της νέας μοιρασιάς, τηλεοπτικά κανάλια, αυτά αναδεικνύουν ως προβλήματα, μαζί βέβαια με τις απειλές που οι ΗΠΑ εκτοξεύουν εναντίον της Βόρειας Κορέας –να μας βρίσκεται για κάθε ενδεχόμενο ένας παγκόσμιος εύκαιρος εχθρός, εκτός από την ισλαμική τρομοκρατία. Ενώ η ανεργία, η ανασφάλιστη κι επισφαλής εργασία, η φτώχεια κι εξαθλίωση εντασσόμενα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κανονικότητας που πια θα βιώνουμε τ’ απορροφά η δική μας ρημαγμένη καθημερινότητα.
Μοιάζει λοιπόν σαν η κανονικότητα να έχει αποκατασταθεί. Είναι η κανονικότητα σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, με την απόλυτη εκμετάλλευση του εργαζομένου, κι αν αποκαλύπτεται η σκληρότητά της, με τις νέες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια αυτές να γίνουν αποδεκτές, ύπουλα και απειλητικά. Και σε ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων και προβληματικών που γλύτωσαν προς το παρόν την εξαθλίωση αυτή η κανονικότητα που μας υπόσχονται φαίνεται πως βρίσκει υποστηρικτές. Και ίσως δεν απέχουμε και πολύ να παραδεχτούμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Ανεξάρτητα βέβαια αν οι εργαζόμενοι πεθαίνουν στη θέση τους, σύμφωνα με τους κανονισμούς, χωρίς πολλά παρακάλια, αν οι άνεργοι βουβοί κι αόρατοι δεν βρήκαν λέξεις ακόμα για να μιλήσουν.
Το παρόν έχει ανοίξει μια μεγάλη καταπαχτή και τα παίρνει όλα. Είναι το βάραθρο που όλοι κυλιόμαστε μέσα του. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τις αιτίες, προπάντων τους υπεύθυνους, δεχόμαστε στο πρόσωπό μας τη δηλητηριασμένη ανάσα τους. Ακούμε λόγια που στολίζουν με ιδανικά και οράματα, όπως στολίζουν λουλούδια και χαρτάκια τα κουτάκια δώρων, τη φτώχεια και την εξαθλίωση για να μη νιώθουμε αηδία για τις συγκινητικές λέξεις που ξεστομίζουν τα μεγάλα στόματα –«όλοι μαζί μπορούμε».
Γι’ αυτό και πρέπει να ξαναβρούμε την επαφή μας με την πραγματικότητα κάτω από το βουνό των λέξεων που την έχει σκεπάσει. Κι είναι ο κομμουνιστικός λόγος που αποκαλύπτει αυτήν την πραγματικότητα, γι΄ αυτό κατηγορείται για ξύλινος.
Η διαφορά και η αντίθεση ανάμεσα σ’ εκείνους που κατέχουν κι εκείνους που παράγουν τα υλικά αγαθά, και κατά προέκταση και τα πνευματικά, γίνεται όλο και μεγαλύτερη και βαθύτερη. Κι αν συνεχίζεται να υποδεικνύεται η πνευματική έκπτωση αιτία της εξαθλίωσής μας, κι αν γίνεται λόγος για σωτηρία πνεύματος η ίδια η πραγματικότητα το διαψεύδει, εφόσον κάθε πνευματική ανάπτυξη προϋποθέτει την εξασφάλιση των υλικών όρων διαβίωσής. Είναι το σώμα μας αυτό που πρέπει να σωθεί. Το άθλιο αυτό σώμα, αυτό το ράκος, αυτή η μιας μέρας ζωή, που μόλις και καταδέχονται να το πιάσουν στα χείλη τους οι όψιμοι ιδεαλιστές, που δεν έχουν και πολλή ανάγκη ν’ ανησυχούν γι’ αυτό αφού δεν τα βολεύουν και άσχημα. Πρώτα το σώμα.. Κι αν γίνεται λόγος για πνευματική ελευθερία δεν εννοούν τίποτε άλλο παρά την ελευθερία του κυρίαρχου ατόμου χωρίς προβλήματα επιβίωσης και όχι του συνόλου, και αυτή η ατομική πνευματική ελευθερία δεν είναι παρά η αποδέσμευση του ατόμου από κάθε κοινωνική ευθύνη. Ο μικροαστισμός επί των επάλξεων.
Με τις εμπειρίες των τελευταίων ετών γίνεται φανερό πως κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει σε διανοούμενους, πολιτικούς κι επιστήμονες καριέρας, σε αστούς και μικροαστούς που επιβίωσαν σ’ αυτήν την επταετία της οικονομικής κρίσης και γαντζώνονται από αυτήν την υπόσχεση κανονικότητας, για να διασώσουν τις συνήθειές τους, συνήθειες αποκαταστημένων αστών. Κι αν ανάμεσα τους δεν λείπουν κι αυτοί που βλέπουν την κατάσταση με καθαρότητα, ακόμα κι αυτοί που βλέπουν τι πρέπει να κάνουν, όμως δεν πρόκειται να σαλέψουν ούτε την άκρη από το μικρό τους δαχτυλάκι προκειμένου να το κάνουν. Άλλοι εξαιτίας της πονηρής και δειλής σύνεσής τους, άλλοι γιατί ανεβασμένοι ψηλά δεν έχουν πια κανένα όφελος για να αλλάξουν την τάξη πραγμάτων, άλλοι γιατί λιγότερο ή περισσότερο ασυνείδητα φοβούνται την ανατροπή. Αν και θα μπορούσαν να παραδεχτούν μια τάξη διαφορετική από αυτή όπου είναι καλοκαθισμένοι, δεν μπορούν να ανεχτούν την ανατροπή από αδυναμία ν’ αλλάξουν σπίτι, ακόμα κι αν βλέπουν πως η παλιά τους παράγκα είναι καταδικασμένη. Κι έτσι τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας στην τελική τα δικαιώνουν, γιατί προστατεύουν και κατοχυρώνουν ένα σύνολο κανόνων, κοινωνικών σχέσεων και συμφερόντων που προϋποθέτει η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης προς όφελος του καπιταλισμού.
Και πάντα έχουν όλοι αυτοί –έχουμε πολλοί από μας- την ανομολόγητη ελπίδα πως η εκπόρθηση του καταφυγίου τους θα αναβληθεί, θα διατηρηθεί όσο κι αυτοί. Είναι η παντοτινή λιπόψυχη επωδός ανθρώπων και κομμάτων που θεωρητικά ευαγγελίζονται την ανατροπή, την επανάσταση –σοσιαλιστές, μεταρρυθμιστές, αστοί ρεφορμιστές- μόνο που καλύτερα να γίνει αργότερα όταν οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν.
Κι όμως η σκέψη συνεχίζεται και η απόφαση παίρνεται σιγά –σιγά. Κι είναι το ΚΚΕ εκφραστής των συμφερόντων των λαϊκών μαζών που διαφωτίζει αλλά και οργανώνει την εργατική τάξη προσδίδοντας στις δράσεις και ενέργειες οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό για τη δημιουργία της νέας κοινωνίας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις