Η κοκκινη σημαια με το σφυροδρεπανο θα τους στοιχειωνει για παντα

Δεν πρέπει να εκπλήσσει η πρόσφατη αντικομμουνιστική υστερία. Ριζωμένος στο DNA της αστικής ιδεολογίας, ο αντικομμουνισμός αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό της στρατηγικής της, που στόχο έχει να χτυπήσει την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό κόμμα και την ιδεολογία του, να βάλει εμπόδια στην ωρίμανση των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την σοσιαλιστική επανάσταση.

Τα αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά της αστικής τάξης εκδηλώθηκαν όταν η επαναστατική θεωρία του μαρξισμού άρχισε να συνδέεται με το εργατικό κίνημα, όταν δηλαδή οι αγώνες της εργατικής τάξης απέκτησαν χαρακτηριστικά πάλης για την εξουσία. Έχουν περάσει σχεδόν 170 χρόνια από τότε που οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» για την ένωση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων της γηραιάς Ευρώπης σε έναν ιερό πόλεμο ενάντια στο «φάντασμα» που είχε άρχισε να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των αστών- το φάντασμα του κομμουνισμού.

Σε αυτά τα 170 χρόνια (169 για την ακρίβεια, από την πρώτη έκδοση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»), ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, ο αναντικατάστατος ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης ως φορέας μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έγινε ο εφιάλτης των αστών. Η Παρισινή Κομμούνα, «δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας»όπως την χαρακτήρισε ο Μαρξ, απέδειξε για πρώτη φορά στην ιστορία της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων πως η εργατική τάξη βρίσκεται στο προσκήνιο των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ως τάξη πολιτικά χειραφετημένη από την αστική τάξη.

Ο 20ος αιώνας ήρθε να επιβεβαιώσει τους φόβους των αστών. Το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 απέδειξε στην πράξη, με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος. Σε πείσμα της εκμεταλλεύτριας τάξης, ανέδειξε τη δύναμη της ταξικής πάλης και τη δυνατότητα των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων να βγουν ορμητικά στο προσκήνιο, να γυρίζουν τον τροχό της Ιστορίας μπροστά.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση έφερε στο προσκήνιο μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, που διέφερε ριζικά απ’ όλα τα συστήματα που προηγήθηκαν ιστορικά. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, με τις πρωτόγνωρες κοινωνικές κατακτήσεις, παρά τα υπαρκτά προβλήματα και τα πισωγυρίσματα, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στα τέλη της δεκαετίας του ’80, απέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Αυτήν την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος είναι που θέλουν να θάψουν οι πάσης φύσης απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης από τη μιά διαλαλούν το «τέλος της Ιστορίας» και τη- δήθεν- οριστική επικράτηση του καπιταλισμού και, από την άλλη, στάζουν αντικομμουνιστικό δηλητήριο σε κάθε ευκαιρία. Αφού- όπως ισχυρίζονται- ο σοσιαλισμός αποδείχθηκε χίμαιρα που γέννησε «ολοκληρωτισμούς» και «δικτατορίες», γιατί σπαταλούν τόσο μελάνι, χαλάνε τόσο σάλιο, διοργανώνουν συνέδρια και φιέστες για να επιτεθούν σε κάτι που- όπως ισχυρίζονται- είναι «ξεπερασμένο» και «απραγματοποίητο»;

Η απάντηση είναι σαφής: Διότι τρέμουν- όσο κι’ αν δεν το παραδέχονται- την προοπτική της επαναστατικής ταξικής πάλης. Τους στοιχειώνει- και θα τους στοιχειώνει για πάντα- η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, αυτή που καρφώθηκε στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους το 1945. Φοβούνται τους δολοφονημένους κομμουνιστές που θυσιάστηκαν για ανώτερα ιδανικά, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.

Φοβούνται και τρέμουν τις λαϊκές εξεγέρσεις, τα αποφασισμένα να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους εργατικά χέρια. Τρέμουν στην ιδέα ότι δεν θ’ αργήσει η στιγμή που οι λαοί θα συνειδητοποιήσουν τη δύναμη τους και θα στείλουν αστούς, φασίστες και οπορτουνιστές στα αζήτητα της Ιστορίας. Φοβούνται τους «Οχτώβρηδες» του μέλλοντος και τις νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις που θα φέρει ο 21ος αιώνας.

Φοβούνται και τρέμουν το γεγονός ότι, όσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο κι’ αν ρίξουν, όσο κι’ αν προσπαθήσουν, δεν θα καταφέρουν να εμποδίσουν τους λαούς, της «γης τους κολασμένους», να πραγματοποιήσουν τη νέα νικηφόρα έφοδο στον ουρανό.

Νίκος Μόττας