Οι χρησιμοι ηλιθιοι και ο αγοραιος αντικομμουνισμος

Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος , που δηλώνει ή προσπαθεί να είναι κομμουνιστής δεν συναρτά αυτή του την επιλογή, από την «σχέση ζωής» που έχει αναπτύξει με κάποιο ηγέτη των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων. Η υπεράσπιση της μαρξιστικής κοσμολογίας και του κομμουνισμού ως κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό πρόταγμα με οικουμενικά χαρακτηριστικά δεν διαμεσολαβείται από την ταύτιση με τον Χότζα, τον Μάο, ή τον Στάλιν.

Εξάλλου κάτι παρόμοιο θα αποτελούσε  μια νηπιακού τύπου προσέγγιση της κομμουνιστικής προοπτικής, μέσα από το καλειδοσκόπιο μιας πρωτόγονης θεολογίας που συνειρμικά καταλήγει είτε στην δαιμονοποίηση είτε στην θεοποίηση ιστορικών προσώπων που αποπειράθηκαν να σηκώσουν το βάρος της κομμουνιστικής υπόθεσης, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς.

Πρόκειται για την εισχώρηση με τρόπο σαφή, στην αναγκαία κριτική συζήτηση και αντιπαράθεση αναφορικά με την πρώτη απόπειρα περάσματος της ανθρωπότητας στον σοσιαλισμό , αστικών ιδεολογημάτων , που με μέτρο την «δημοκρατία» και την «ευημερία» των καπιταλιστικών καθεστώτων επιδιώκουν να αποδείξουν ότι τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, αποτέλεσαν θερμοκήπια πλήρους ολοκληρωτισμού, εμφανίζοντας ταυτόχρονα τύπους σαν το Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία και γεγονότα σαν την «Άνοιξη της Πράγας» ως ευκαιρίες εκδημοκρατισμού, ενώ και ο πλέον αδαής γνωρίζει ότι αποτέλεσαν επιτελικά οργανωμένες απόπειρες καπιταλιστικής παλινόρθωσης που αξιοποίησαν τις έκδηλες ανεπάρκειες των συγκεκριμένων καθεστώτων.

Η ταύτιση του κομμουνισμού με τον Χότζα ή με κάποιον που του μοιάζει, ή ακόμη περισσότερο η αξιοποίηση της αστικής φθηνής παραφιλολογίας για την διενέργεια της αναγκαίας κριτικής στα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, καταδεικνύει είτε ανεπάρκεια στην κατανόηση των ιστορικών γεγονότων και του χαρακτήρα της ταξικής πάλης, είτε συνειδητή επιλογή εξυπηρέτησης ενός αγοραίου αντικομουνισμού που αποβλέπει στο να στριμώξει το κομμουνιστικό πρόταγμα στα πεπερασμένα όρια της «καπιταλιστικής αιωνιότητας», την ίδια στιγμή που πρόθυμοι ηλίθιοι με ακατάσχετη λογοδιάρροια αναλαμβάνουν τον ρόλο διάχυσης στις μάζες, του εύληπτου και σχετικά εύπεπτου μηνύματος.

Στον αντίποδα, φυσικά και είναι αναγκαία η κριτική μέχρι τέλους, στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη και ειδικότερα σε ότι αφορά στην διάρρηξη του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού χαρακτήρα τους με την πάροδο των ετών, γεγονός που κάνει επιτακτική την συζήτηση για τον χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας στον σοσιαλισμό, για την σχέση πολιτικής και οικονομίας, για τους τρόπους άμεσης και ουσιαστικής συμμετοχής του κόσμου της εργασίας στις πολιτικές αποφάσεις, για τον ρόλο της παιδείας και του πολιτισμού, για τον χαρακτήρα της διακυβέρνησης, για την ανάγκη πραγματικής και όχι κίβδηλης ανάδυσης ενός  νέου μοντέλου ζωής απαλλαγμένου από την αρρώστια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ωστόσο αυτή η συζήτηση και ανάλυση δεν μπορεί να γίνει ούτε με την αξιοποίηση ενός χυδαίου εμπειρισμού, ούτε καταπίνοντας την αστική προπαγάνδα, παρουσιάζοντας ως έγκυρα πολιτικά συμπεράσματα, που κατασκευάστηκαν στις μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών, από χαρτογιακάδες που μέσα στην άγνοια τους μπέρδευαν ιστορικές περιόδους, χώρες και αριθμούς, στον ζήλο τους να παρουσιάσουν ως κόλαση την ΕΣΣΔ και τα κράτη του ανατολικού μπλοκ.

Η κομμουνιστική υπόθεση και τα ιστορικό εγχείρημα απελευθέρωσης από την καπιταλιστική δουλεία, δεν χωράνε στα κιτάπια και στο βλέμμα όσων με την πρώτη ευκαιρία προσχωρούν στην πρωτόγονη προπαγάνδα των καπιταλιστικών ελίτ και ταυτόχρονα εμφανίζονται ως τιμητές ενός καθαρού και αμόλυντου κομμουνισμού.

Ο κομμουνισμός αν έρθει, όποτε έρθει, θα έχει το πρόσωπο, τις ανεπάρκειες και τις αντιφάσεις των ανθρώπων που θα τον φέρουν. Αλλά και το πρόσωπο και αυτών που τον έχουν πλείστες φορές αρνηθεί σκύβοντας με συστολή και δέος στην θέα των αφεντικών τους.

Χρήστος Μιάμης