Το "μειγμα" της εκμεταλλευσης...

Η αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν από τον Κυρ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ και από τον πρωθυπουργό στο υπουργικό συμβούλιο, για την αναλογία των περικοπών και των φόρων στο «μείγμα» της δημοσιονομικής πολιτικής, δύο πράγματα φανερώνει:

Πρώτον, τη στρατηγική τους σύμπλευση σε ό,τι αφορά τα ζητούμενα του κεφαλαίου, όπως είναι η «δημοσιονομική σταθερότητα» και τα κίνητρα στους επενδυτές, για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Δεύτερον, την «αγωνιώδη» προσπάθεια να διαφοροποιηθούν έστω και στα επιμέρους, για να παίζεται «αξιοπρεπώς» το παιχνίδι εγκλωβισμού του λαού στη λογική της κυβερνητικής εναλλαγής.

Ετσι, η κυβέρνηση από τη μια παίρνει την «μπουκιά απ' το στόμα» της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων, οδηγώντας τους σε αντιπολιτευτική «αμηχανία» και μια απλή πλειοδοσία για το ποιος είναι ικανός να εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά την αντιλαϊκή πολιτική για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, κι απ' την άλλη επιτίθεται στη ΝΔ, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που έστρεφαν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ τα άλλα αστικά κόμματα, τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του.

Για παράδειγμα, ο «φιλοκυβερνητικός» Τύπος κατηγορεί τη ΝΔ ότι έχει «συνταγή δημοσιονομικού εκτροχιασμού», ότι οι οικονομικές εξαγγελίες του προέδρου της ΝΔ είναι «έωλες», αφού οδηγούν σε απώλεια εσόδων για το αστικό κράτος και παραβίαση των «συμφωνηθέντων» με τους δανειστές.

Οτι, δηλαδή, οι εξαγγελίες της ΝΔ - που βρίθουν από κίνητρα στο κεφάλαιο και στους «επενδυτές», έχοντας στην προμετωπίδα τους τη μείωση της φορολογίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους - βάζουν σε κίνδυνο τους αντιλαϊκούς στόχους και τη «δημοσιονομική σταθερότητα», την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και την προσπάθεια του αστικού κράτους να τη στηρίξει, εξασφαλίζοντας «δημοσιονομικό χώρο» από το ξεζούμισμα του λαού.

Οχι τυχαία, εξάλλου, από την αντιπαράθεση αυτή, που γίνεται από τη σκοπιά του κεφαλαίου, «εκτός κάδρου» μένουν η ισοπέδωση των Συλλογικών Συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης και της δουλειάς - λάστιχο, η ένταση της εκμετάλλευσης, το τσάκισμα φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων. Δηλαδή, όλα όσα συνθέτουν τη «ραχοκοκαλιά» της ανάπτυξης του κεφαλαίου και από κοινού στηρίζουν τα αστικά κόμματα.

Στο φόντο μιας τέτοιας κριτικής (πολύ περισσότερο των αντιλαϊκών πεπραγμένων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ), αποκαλύπτεται ακόμη περισσότερο το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για «ταξική» πολιτική υπέρ του λαού και προσπάθεια άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε αντιπαράθεση υποτίθεται με τη ΝΔ, που στην προσπάθειά της να διαφοροποιηθεί από την κυβέρνηση και να δώσει διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο, φτάνει να αναπαράγει τις πλέον αντιδραστικές θεωρίες, τύπου Μένγκελε, για τις κοινωνικές ανισότητες που βρίσκονται «στην ανθρώπινη φύση».

Η υποκρισία και η απάτη, τα καλέσματα για ένα «δικαιότερο» άδικο σύστημα και μια ταξική κοινωνία... χωρίς ανισότητες, για μια καπιταλιστική ανάπτυξη στην οποία θα κερδίζουν μαζί εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, πλάι στον κυνισμό των εκπροσώπων του συστήματος, αποτελούν απαραίτητα συνοδευτικά της αντιλαϊκής πολιτικής, των ατελείωτων αντεργατικών νόμων, της πολιτικής που στηρίζει το κεφάλαιο και την εξουσία του, συνολικά το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν και οι δύο και που όσο υπάρχει θα γεννάει τις κοινωνικές ανισότητες, την ταξική εκμετάλλευση και τη φτώχεια, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Ολα, δηλαδή, όσα πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο η λαϊκή πάλη και η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, για να απαλλαγούν από τους καπιταλιστές - κηφήνες και τις συμμαχίες τους, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους.

“Ρ”