Μνήμες

Η μνήμη είναι μια ολοστρόγγυλη σφαίρα καθηλωμένη στο φυσικό της στέκι ώσπου να την ταρακουνήσουμε να φτάσει στο σημείο που αναζητούμε.

Και φτάνει.

Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν είναι μόνη, αλλά κεντημένη και με άλλα σημάδια που την εμπλουτίζουν.

Το μεγάλο και αγαπημένο παράδειγμα είναι το 1ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ όπου είχα παραβρεθεί στο Περιστέρι.

Τα σκηνικά του, αν η μνήμη μου είναι σωστή, ήταν του πολύ γνωστού ζωγράφου Δημήτρη Ταλαγάνη, που είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Μόσχα.

Κι ένας ομιλητής, που είχα συναντήσει μερικές φορές στο Κόμμα των ΗΠΑ, στη δυτική πλευρά της 23ης Οδού στη Νέα Υόρκη, μου είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε σ’ ένα τέτοιο υπέροχο κοινό και τόσο μεγάλο.

Από τότε δεν έχασα κανένα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, περιμένοντας κάθε χρόνο το τέλος του Αυγούστου για να κλείσω θέση σε κάποια αεροπορική πτήση.

Μετρώντας τα 43 χρόνια του, τα προσθέτω στα δικά μου και χαίρομαι που είμαι ακόμα μια φορά ανάμεσα στους ΚΝίτες.

Συγχαρητήρια.

Ιωάννα Καρατζαφέρη