ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΦΘΙΣΗ

Γόβα στιλέτο και παπάρια καπαμά είναι ένας τίτλος περίληψης κοινοβουλευτικού διαλόγου που δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα ζούσα, έτσι ώστε να μπορώ να τον χρησιμοποιήσω.

Και δεν έχει, πιστέψτε με, την ίδια αίσθηση το τηλεοπτικό κοινό που βλέπει τη συζήτηση από το κανάλι της Βουλής και δεν ζει κι αναπνέει μέσα στην αίθουσα με την μπουαζερί και το τελετουργικό της, τις κραυγές και τους ψιθύρους, τις σιωπές και τις γκριμάτσες, τις ασχήμιες σ’ έναν πολτό του δήθεν. Το παράξενο είναι πως το ενενηνταπέντε τοις εκατό των συμμετεχόντων σ’ αυτές τις βαρύγδουπες τελετουργικές κακοποιήσεις του κοινού νου, έχει καταδικάσει παραπάνω από μία φορές, τηλεπρογράμματα, δελτία ειδήσεων, μεσημεριάτικα και έχει αναφωνήσει «αποτάσσομαι» τον Πρετεντέρη ή την Αννίτα Πάνια, τον τηλεοπτικό Λεβέντη ή τον αείμνηστο Ευάγγελο Γιαννόπουλο.

Η συζήτηση για τον Καμμένο κρεμασμένη στα μανταλάκια, πατημένη από γόβα στιλέτο και τζιραρισμένη στο μαύρο- κόκκινο μιας ρουλέτας, πασπαλισμένη με ηρωίνη, μπόχα από κελιά, αποπνέουσα επικοινωνιακή φθίση, έκανε όλα τα τηλεοπτικά βδελύγματα να μοιάζουν τουλάχιστον αλαφρά κι ασόβαρα και τη Βουλή με σοβαρό βάλτο. Ώσπου ν’ ακουστούν τα 151 ΟΧΙ, γέμιζες οίκτο βλέποντας βουλευτές, κυρίως αριστερούς, να βρίσκουν καταφύγιο στο κινητό για να δικαιολογούν το σκυμμένο κεφάλι. Το επίπεδο αυτής της συζήτησης ήταν λες και γινόταν μεταξύ σβόλων και μαζούτ στον πάτο της θάλασσας μαζί με φύκια κι αλλοιωμένο πλαστικό, στο όνομα μιας αθάνατης αστικής ρύπανσης.

Ως προχτές είχα πρόβλημα να κατανοήσω βιωματικά τη λέξη δυστοπία. Τη θεωρούσα κι ερμηνευτική καραμέλα επιστημικοφανών εγκληματιών με κουστούμι. Απ’ τη συζήτηση στην ολομέλεια, απολύτως θετική για τη διατήρηση του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οριακά στην εξουσία, η δυστοπία είναι κοινοβουλευτικό κεκτημένο. Με τις υγειές σας!

Λιάνα Κανέλλη