Σχετικα με τη συζητηση για την "ταυτοτητα φυλου"

Ηταν πράγματι αποκαλυπτική η συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης «Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου - Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού», σχετικά με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς με αφορμή και το συγκεκριμένο ζήτημα.

Το ζήτημα της αλλαγής του φύλου στα νομικά έγγραφα είναι υπαρκτό στις περιπτώσεις που το άτομο βιώνει μια έντονη σύγκρουση ανάμεσα σε ορισμένα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο που νιώθει ότι ανήκει (trans άτομα) για βιολογικούς, κοινωνικούς και άλλους λόγους.

Ομως η νομική αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια και σε μέτρα κοινωνικής προστασίας του ατόμου (χωρίς να προϋποθέτει τη χειρουργική επέμβαση). Δηλαδή, η ατομική του απόφαση χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, τεκμηριωμένη επιστημονικά και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, για να βοηθηθεί το άτομο ουσιαστικά να επιλύσει αυτήν τη σύγκρουση και να έχει την αντίστοιχη υποστήριξη του οικογενειακού, φιλικού, συγγενικού, ευρύτερα του κοινωνικού περιβάλλοντος.

Ενδεχομένως, μπορεί να αφορά και περιπτώσεις μεσοφυλικών παιδιών (παιδιά που τα χρωμοσώματα ή τα γεννητικά τους όργανα παρουσιάζουν απόκλιση από τον τυπικό ορισμό του αρσενικού ή θηλυκού σώματος), αλλά με την επιστημονική, κοινωνική στήριξη, όχι μόνο με την απόφαση της οικογένειας. Γιατί η οικογένεια μπορεί να μην είναι σε θέση να γνωρίζει το σύνολο των επιστημονικών κριτηρίων για να αντιμετωπίσει το ζήτημα. Το νομοσχέδιο όμως δεν εξασφαλίζει ούτε κατά διάνοια αυτές τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχτεί το ατομικό δικαίωμα.

Αυτό που έρχεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη βούλα του νόμου είναι ο πλήρης διαχωρισμός των φυλετικών χαρακτηριστικών, που προσδιορίζονται αντικειμενικά, από το φύλο που το άτομο «νομίζει» ότι είναι. Ουσιαστικά, αμφισβητούν το φυλετικό διαχωρισμό άνδρας - γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός. Παρουσιάζουν ότι το φύλο είναι αποκλειστικά ένα «καλούπι» που προσδίδει η κοινωνία στο άτομο. Και αυτή η χυδαία διαστρέβλωση της αντικειμενικής, κοινωνικής πραγματικότητας, αυτός ο ανορθολογισμός και ιδεαλισμός, παρουσιάζεται ως «προοδευτισμός».

Με αντίστοιχο «προοδευτικό» μανδύα παρουσιάζουν την πλήρη διαστρέβλωση της έννοιας του δικαιώματος. Ο υπουργός παρουσίασε ως μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα τη βούληση του ατόμου, δηλαδή να θεσμοθετείται δικαίωμα με βάση το τι θέλει να κάνει το άτομο. Αυτό είναι η αποθέωση του ατομισμού, του υποκειμενισμού, του ανταγωνισμού, των κοινωνικών διακρίσεων και του οικονομικού καταναγκασμού. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας! Σε τελική ανάλυση, όλα αυτά που σηματοδοτούν τη «ζούγκλα» της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ισχυρίζονται ότι τα δικαιώματα ενός ανθρώπου είναι ζήτημα ατομικής επιλογής, ατομική του υπόθεση, χωρίς καμιά κοινωνική ευθύνη και ταξικό προσδιορισμό. Παρουσιάζουν αποσπασμένα τα ατομικά δικαιώματα από τα κοινωνικά δικαιώματα, από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Ομως, κανένα ατομικό δικαίωμα δεν είναι εγγυημένο έξω από τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα. Μόνο περιορισμός του ατομικού δικαιώματος μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας, που τσακίζεται ο καθολικός και αδιαπραγμάτευτος χαρακτήρας του κοινωνικού δικαιώματος και εκθειάζεται η ατομικότητα.

Αυτές είναι οι βάσεις του σύγχρονου θεσμικού, νομοθετικού πλαισίου που δημιουργεί κυκεώνα αντιφάσεων στην κοινωνική προστασία του ατόμου. Για παράδειγμα, στη Μάλτα κατοχυρώνεται το ατομικό δικαίωμα στη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, αλλά απαγορεύεται η άμβλωση. Στις ΗΠΑ, που αναγνωρίζονται 32 χαρακτηρισμοί για τον προσδιορισμό του φύλου στα νομικά έγγραφα ενός ατόμου, εκατομμύρια Αμερικανοί δεν έχουν δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τελικά, στη βάση της συζήτησης του νομοσχεδίου αναπαράγονται από την κυβέρνηση οι πιο ακραίες, αντιδραστικές θεωρίες, που βάζουν εμπόδια στη ριζοσπαστική εξέλιξη του δεσμού του ατόμου με την κοινωνία και της κοινωνίας με το άτομο. Αξιοποιούνται δηλαδή ως ένας επιπλέον ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης στη βάση του συλλογικού, ταξικού συμφέροντος. Σε μια περίοδο που είναι αναγκαία όσο ποτέ η προετοιμασία της εργατικής, λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι στην αστική εξουσία και ιδιοκτησία, και στο επίπεδο των ιδεών.

Β.