"Συναινεση"...

Πολύς «τζόγος» γίνεται από προχτές, όταν ΝΔ και Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΔΗΣΥ) ανακοίνωσαν ότι στο εξής, ακόμα κι αν συμφωνούν, δεν θα ψηφίζουν νομοσχέδια, τροπολογίες κ.λπ., αν αυτά δεν έχουν τη συναίνεση όλων των βουλευτών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αφορμή στάθηκε μια τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης που τελικά αποσύρθηκε και φέρονταν ότι θα την καταψηφίσουν οι ΑΝΕΛ, διαρρηγνύοντας έτσι την κυβερνητική πλειοψηφία. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση της κυβέρνησης, που μιλάει για «επικίνδυνη» στάση της ΝΔ και της ΔΗΣΥ, ζητώντας τους να «σοβαρευτούν» και κατηγορώντας τους ότι έτσι βάζουν εμπόδια σε δεσμεύσεις που έχει η χώρα στο πλαίσιο της συμμετοχής της στην ΕΕ, αλλά και σε «μεταρρυθμίσεις» που επίμονα ζητάει το κεφάλαιο. Ενδιαφέρον έχει όμως και η αντίδραση άλλων αστικών επιτελείων, που με δημοσιεύματα στον Τύπο και παρεμβάσεις ζητάνε την «απελευθέρωση» των βουλευτών, τονίζοντας ότι έτσι «μηδενίζονται οι δυνατότητες συναίνεσης» μεταξύ των αστικών κομμάτων, όρο που έτσι κι αλλιώς θέτουν οι καπιταλιστές ως «προαπαιτούμενο» για την ανάκαμψη. Οι επισημάνσεις αυτές είναι βέβαια περιττές, παίρνοντας υπόψη ότι μιλάμε για τα κόμματα που έχουν ψηφίσει από κοινού το τρίτο μνημόνιο. Πολύ περισσότερο που (και αυτό) το επικοινωνιακό παιχνίδι παίζεται στο έδαφος του μεταξύ τους διαγκωνισμού για το ποιος είναι ικανότερος να διευθύνει την αντεργατική επίθεση που θα συνοδεύει την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Εξάλλου, ΝΔ και ΔΗΣΥ δεν κρύβουν ότι η στάση τους αυτή καμία σχέση δεν έχει με την ουσία των μέτρων που περνάει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τη Βουλή. Οπως επίσης, όλοι γνωρίζουν την απάντηση για το ποια στάση θα κρατήσουν και στη Βουλή τα κόμματα αυτά, κάθε φορά που θα δικυβεύονται τα «μεγάλα» και «κρίσιμα» για το κεφάλαιο. Στην ουσία, πίσω απ' τα επικοινωνιακά τερτίπια, προσπαθούν με τη σειρά τους να «καρφώσουν» την κυβέρνηση στο κεφάλαιο, παρουσιάζοντάς την ως υπεύθυνη για την υπονόμευση της «συναίνεσης», ότι τη ζητάει «αλά καρτ» και απλά για να συγκεντρώνει την απαραίτητη κάθε φορά πλειοψηφία. Ταυτόχρονα, υπονοούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει αρραγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περνάει τις «μεταρρυθμίσεις» που ζητάει το κεφάλαιο και γκρινιάζουν για το γεγονός ότι ψηφίζουν το ένα πίσω απ' το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ τη «δόξα» την παίρνει η κυβέρνηση, που δεν προλαβαίνει να μαζεύει συγχαρητήρια από το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για τη «βρώμικη δουλειά» που βγάζει. Ετσι κι αλλιώς, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα καμία αγωνία δεν πρέπει να έχουν για τη «συναίνεση» των αστικών κομμάτων στην υλοποίηση της πολιτικής που τους χαντακώνει τη ζωή. Πόσο μάλλον να ελπίζουν ότι χωρίς να οργανώσουν τον αγώνα τους σε ρήξη με το κεφάλαιο, τους στόχους του και τα κόμματά του, μπορεί μέσα από κοινοβουλευτικά «τερτίπια» και δικομματικά παιχνίδια να δουν άσπρη μέρα.

Τ.