Εμποδια στην αντιλαϊκη πολιτικη μπορει να βαλει ενα ισχυρο ΚΚ και εργατικο κινημα

Δήλωση του Κ. Παπαδάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε ραδιοφωνικό σταθμό για το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γερμανία

«Νομίζουμε ότι το αποτέλεσμα καταγράφει τις μεγάλες απώλειες που είχαν τα κόμματα που κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια, που προώθησαν μια βάρβαρη αντεργατική πολιτική, όπως είναι οι Χριστιανοδημοκράτες, οι Χριστιανοκοινωνιστές, μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες. Φέρουν πολύ μεγάλες ευθύνες και αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μια συσσωρευμένη οργή και λαϊκή δυσαρέσκεια, που δεν αναγνωρίζει τη λογική της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της ευημερίας, των επενδύσεων, των εξαγωγών. Μιλάμε για μια ισχυρή καπιταλιστική χώρα, με ρυθμούς ανάκαμψης τους πιο υψηλούς στην ΕΕ, που έχει τα λεγόμενα πλεονεκτήματα η αστική της τάξη, όμως για το λαό εφαρμόζονται βάρβαρα μέτρα, mini jobs (σ.σ. δουλειές μερικών ωρών) για 8 εκατομμύρια ανθρώπους, ελαστικές μορφές για 10 εκατομμύρια ανθρώπους, ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι που βγαίνουν για μεροκάματο πάνω από τα 65 και τα 70 χρόνια. Πρόκειται για βαρβαρότητα που ενισχύεται και πιστεύουμε ότι στο έδαφος αυτό διαμορφώνονται όροι για ενίσχυση του εθνικιστικού ρατσιστικού δηλητηρίου που εκφράζει το κόμμα "Εναλλακτική για τη Γερμανία", που οι αντιδραστικές του θέσεις, να μην ξεχνιόμαστε, εδράζονται πάνω στην αντίληψη της καπιταλιστικής αγοράς. Είναι ένα κόμμα που προέκυψε από τους κόλπους των βιομηχάνων, βάζει ζήτημα για αλλαγή νομίσματος, αποκρύπτοντας ότι μια αλλαγή νομίσματος δεν λέει τίποτε για τους εργαζόμενους, με την έννοια ότι μπορεί να εκφράζει και άλλες μερίδες της αστικής τάξης, που έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Και από αυτή την έννοια διαμορφώνεται μια εικόνα που βλέπαμε στην προεκλογική περίοδο, ότι όλοι μπορούν να τα βρουν με όλους - βεβαίως ο καθένας με το μείγμα διαχείρισης που έχει - αλλά να προωθήσουν σε κάθε περίπτωση τη συνέχιση της αντεργατικής επίθεσης. Και πιστεύουμε ότι το έδαφος αυτό διαμορφώνει και την ενίσχυση αυτού του εθνικιστικού ρατσιστικού κόμματος, ακριβώς και από την αδυναμία του εργατικού κινήματος όλα αυτά τα χρόνια και βέβαια και από το ρόλο των λεγόμενων νεο-αριστερών δυνάμεων, όπως η "Λίνκε", που δεν μπορούν να αποτελούν απάντηση για τους εργαζόμενους σήμερα.

Από αυτήν τη σκοπιά έχει σημασία να σχολιαστούν τα αποτελέσματα και να βγουν συμπεράσματα για τους εργαζόμενους και στην Ελλάδα. Η εκτίμησή μας είναι ότι όποιος και να είναι ο συνασπισμός κυβέρνησης - που από ό,τι φαίνεται πάει προς σύμπραξη Χριστιανοδημοκρατών, Φιλελευθέρων και Πρασίνων - ένα είναι το δεδομένο: Θα συνεχιστεί ακόμα πιο αποφασιστικά η προώθηση της αντεργατικής πολιτικής, των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων. Και επειδή υπάρχει μια συζήτηση για την αντανάκλαση στην Ελλάδα, για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, νομίζουμε ότι αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι και η νέα γερμανική κυβέρνηση θα δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο πώς θα προωθηθούν και στο πλαίσιο της ΕΕ τα σκληρά αντεργατικά μέτρα και οι "μεταρρυθμίσεις" και στην Ελλάδα. Αρα και ο ελληνικός λαός πρέπει να "κουμπώνεται" με την κουβέντα που γίνεται τώρα ότι πρέπει γρήγορα να κλείσει η 3η "αξιολόγηση", να μην καθυστερήσει λόγω του σχηματισμού κυβέρνησης στη Γερμανία. Ούτε να υπάρχει κλίμα αναμονής ούτε προσδοκίας από τη λεγόμενη 3η "αξιολόγηση", που θα σημάνει βάρβαρα και σκληρά μέτρα.

Επίσης, πιστεύουμε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία δείχνει και την έλλειψη ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι γεγονός ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια κατεβαίνει αυτοτελώς στις εκλογές το Γερμανικό ΚΚ και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, παρότι είναι εξαιρετικά αδύναμο. Αυτό είναι το στοιχείο που χρειάζεται οι εργαζόμενοι να μετρήσουν, πόσο ισχυρά θα είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα την επόμενη μέρα, για να μπορέσουν να αποτελέσουν τον κρίσιμο παράγοντα που θα βάλει εμπόδια στην αντεργατική επίθεση, θα βάλει εμπόδια συνολικά στην επέλαση του κεφαλαίου, της ΕΕ, των αστικών κομμάτων, με όλες τις παραλλαγές τους, και θα μπορέσει να διαμορφώσει όρους έτσι ώστε τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα να εκφραστούν με μια εξουσία και μια οικονομία που θα υπηρετούν το κριτήριο των δικών μας αναγκών και όχι των αναγκών του κεφαλαίου».