Εξ ονοματος του εγχωριου κεφαλαιου

Με την ατζέντα των αστικών τους τάξεων, οι αρχηγοί των κρατών - μελών της ΕΕ προσήλθαν στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής στο Ταλίν της Εσθονίας, συνεχίζοντας τη συζήτηση για το μέλλον της, με γνώμονα αφενός τα γενικά συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και την ανάγκη θωράκισής τους έναντι των ανταγωνιστών τους, αφετέρου τα ιδιαίτερα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων κάθε κράτους, στο φόντο πάντα των μεγάλων αντιθέσεων που σοβούν στο εσωτερικό της ΕΕ και του οξυμένου ανταγωνισμού με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Στη συζήτηση παρενέβη και ο Ελληνας πρωθυπουργός, θέτοντας στο τραπέζι αξιώσεις και επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας, που προσδοκώντας την ανάκαμψη επιδιώκει να κατοχυρώσει τη θέση της στην ΕΕ, ακουμπώντας σε συμμαχίες με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αξιοποιώντας τις σχετικές διεργασίες. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Αλ. Τσίπρας υπέδειξε την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών και εξέθεσε τις προτάσεις της κυβέρνησής του γύρω από τους εξής άξονες: «α) Για την κοινωνική Ευρώπη, βασισμένη στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα, και μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. β) Για μια μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στη δίκαιη κατανομή των βαρών και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δικτύων διακινητών. γ) Για τις ευρωτουρκικές σχέσεις. δ) Για τη Σύνοδο ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων για την αναζωογόνηση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης. ε) Για αναβάθμιση του διεθνούς και περιφερειακού ρόλου της ΕΕ και ενίσχυση της αμυντικής της πολιτικής».

Ο πρώτος άξονας αφορά την επιθυμία της εγχώριας αστικής τάξης για αλλαγές που θα καταστήσουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες ανάκαμψης των κερδών της, όπως π.χ. χαλάρωση των δημοσιονομικών περιορισμών για μεγαλύτερη κρατική στήριξη, επιμερισμό των βαρών κ.α. «Ακουμπά» στις διεργασίες για τη λεγόμενη παραπέρα «εμβάθυνση» της ΟΝΕ, με ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης για την ισχυροποίηση του τραπεζικού συστήματος ως βασικής «αρτηρίας» για την «αιμοδοσία» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ενίσχυση των περιβόητων «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» και δέσμες επιπλέον μέτρων για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με αλλαγές στην «αρχιτεκτονική» της Ευρωζώνης, π.χ. καθιέρωση μόνιμου προέδρου του Γιούρογκρουπ, ενιαία εξωτερική εκπροσώπηση της Ευρωζώνης σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σκέψεις για ένα δημόσιο ταμείο της ζώνης του ευρώ, ενδεχομένως με έναν προϋπολογισμό, καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.

Ολα αυτά «πασπαλισμένα» με άφθονες αυταπάτες περί ενίσχυσης της «κοινωνικής διάστασης» της ΕΕ, ώστε να εμπαίζονται οι λαοί ότι οι σχετικές συζητήσεις αφορούν και τα δικά τους συμφέροντα, όταν μοναδική ίσως κοινή συνισταμένη έχουν την υπονόμευσή τους.

Ο δεύτερος και ο τρίτος άξονας, που αφορούν το Μεταναστευτικό και τις ευρωτουρκικές σχέσεις, εγγράφονται στην ατζέντα υπό το πρίσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίες αναζωπυρώνουν φόβους για όξυνση των μεταναστευτικών ροών, ταυτόχρονα με επιδιώξεις της αστικής τάξης - και όχι μόνο της Ελλάδας - να εκμεταλλευτεί το Μεταναστευτικό ως μοχλό για την προώθηση των σχεδιασμών της. Σχεδιασμοί που ανάγονται σε αναβάθμιση του ρόλου της σε ένα πεδίο του οποίου ο ενεργειακός πλούτος και η γεωστρατηγική θέση το καθιστούν «μήλον της έριδος» και αποτελούν πηγή συγκρούσεων, σφοδρών ανταγωνισμών αλλά και πρόσκαιρων λυκοφιλιών για την εκμετάλλευσή του.

Με την επίκληση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης - της Συνόδου Κορυφής δηλαδή που έλαβε χώρα το 2003 επί ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), η οποία συνοδεύτηκε από Διάσκεψη Κορυφής με τις ηγεσίες των βαλκανικών χωρών - η κυβέρνηση διαμηνύει στην ΕΕ την αποφασιστικότητά της να βάλει πλάτη στα σχέδια ενσωμάτωσης των βαλκανικών κρατών στην Ενωση, διείσδυσης σε αυτά των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων, προώθησης των ενεργειακών σχεδίων και των σχεδίων μετατροπής της περιοχής σε διαμετακομιστικό κέντρο.

Σχέδια που πάνε μαζί με το βάθεμα της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ζήτημα που επίσης είχε απασχολήσει τη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης, με αποφάσεις υπέρ της μετατροπής της σε μηχανισμό πολλαπλών επεμβάσεων. Τραγική ειρωνεία; Τότε οι «25» είχαν υιοθετήσει το κείμενο που παρουσιάστηκε από τον ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα, που λίγα χρόνια πριν, ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ, αιματοκυλούσε τη Γιουγκοσλαβία, με τίτλο «Μια ασφαλής Ευρώπη σ' έναν καλύτερο κόσμο» και προσδιορίζει τη στρατηγική της ΕΕ για την «ασφάλεια». Θυμίζουμε ότι η Σύνοδος του 2003 επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της ΕΕ να αποτελέσουν οι περιοχές όπου σήμερα μαίνονται συγκρούσεις και πόλεμοι, όπως η Ουκρανία, η Μ. Ανατολή, η Β. Αφρική, νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, με διαδικασίες ανασυγκρότησής τους - «βιώσιμη οικονομία της αγοράς», «μεταρρύθμιση αμυντικών δομών και δομών ασφάλειας» κ.ά. - υποταγμένες και στην προοπτική ένταξής τους στη λυκοσυμμαχία. Προς επιτήρηση της πορείας αυτής, απεστάλησαν τότε στην ΠΓΔΜ και στη Βοσνία δυνάμεις του «ευρωστρατού».

Β. Ν.