Η "δικαιη αναπτυξη" φερνει βαθυτερη εμπλοκη στους ενδοϊμπεριαλιστικους ανταγωνισμους

"Πυλώνας σταθερότητας", "πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική", "γεωστρατηγική αναβάθμιση", "προσέλκυση επενδύσεων" είναι μερικά από όσα καθημερινά τις τελευταίες μέρες βρίσκονται στα χείλη των κυβερνητικών στελεχών και συμπληρώνουν την απάτη της «δίκαιης ανάπτυξης». Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τη συζήτηση γύρω από αυτά τα κομβικά για τη στρατηγική της αστικής τάξης ζητήματα, πέφτουν και οι τόνοι της δικομματικής αντιπαράθεσης ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ. Κι αυτό όχι τυχαία, αφού κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμπλέουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης. Εδώ δεν χωράνε διαφορετικές προσεγγίσεις, όπως συμβαίνει σε δευτερεύοντα στοιχεία της πολιτικής τους.

Για παράδειγμα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ διαφωνούν σε κάτι από όσα είπε την περασμένη βδομάδα ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, ο οποίος συνεχίζοντας την πλούσια «δράση» του σε όλη τη χώρα και παραχωρώντας συνέντευξη σε κυριακάτικη εφημερίδα έδωσε το πανόραμα του ρόλου που θέλει να παίξει η χώρα μας ως «πύλη εισόδου» των ΗΠΑ στην Ευρώπη και ως «προμαχώνας» ανάσχεσης της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία. Οσα είπε ο Αμερικανός αξιωματούχος, δεσμευόμενος μάλιστα ότι οι ΗΠΑ θα εντείνουν τη δράση τους στη Β. Ελλάδα το αμέσως επόμενο διάστημα, συμπύκνωσαν το τι σημαίνει η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση, πάντα για λογαριασμό της αστικής τάξης της χώρας.

Για το λαό σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους πολύ επικίνδυνους ανταγωνισμούς της περιοχής ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και συμμαχίες, και προφανώς αναβάθμιση της στρατιωτικο-πολιτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ, με την Ελλάδα να αναλαμβάνει ενισχυμένο ρόλο στο πλαίσιο της «συμμαχίας» στη γειτονιά.

Χέρι χέρι η "προσέλκυση επενδύσεων" και η εμπλοκή στους ανταγωνισμούς

Μπορούσε να είναι διαφορετικά; `Η για να θέσουμε το ερώτημα με μεγαλύτερη σαφήνεια: Μπορούσε να υλοποιηθεί η στρατηγική της κυβέρνησης για εδραίωση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για «προσέλκυση επενδύσεων», όπως μονότονα επαναλαμβάνουν κεφάλαιο και αστικά κόμματα, δίχως βαθύτερη εμπλοκή σε πολεμικούς σχεδιασμούς; Προφανώς και όχι. Η μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο διαμετακόμισης/αποθήκευσης Ενέργειας και εμπορευμάτων και η «αξιοποίηση» από ενεργειακούς κολοσσούς του ορυκτού πλούτου, πάντα στο φόντο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», αντικειμενικά φέρνουν μαζί τους την ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ και το βάθεμα της συμμετοχής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε στρατιωτικές συνεργασίες, που λειτουργούν ως «ομπρέλα» των επενδύσεων επιχειρηματικών ομίλων.

«ExxonMobil», «Energean», «Total», αγωγοί TAP και IGB, πλωτό τερματικό στην Αλεξανδρούπολη, που θα εφοδιάζεται με αμερικανικό φυσικό αέριο, είναι μερικές από τις «επενδύσεις» ενεργειακών κολοσσών που σχεδιάζονται για την Ελλάδα. Η φαγωμάρα ανάμεσα σε μονοπώλια για το ποια κοινοπραξία θα πάρει ποιο οικόπεδο και ποιον δίαυλο, είναι αυτή που οδηγεί στη συγκέντρωση μεγάλης δύναμης πυρός σε όλη τη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά και ευρύτερα. Το ΝΑΤΟ, που η κυβέρνηση έφερε στο Αιγαίο, δήθεν για να ελέγχονται οι προσφυγικές ροές, στην πραγματικότητα ελέγχει την κίνηση ανταγωνιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων, π.χ. της Ρωσίας στην περιοχή. Συνεπώς, η περιβόητη «παραγωγική ανασυγκρότηση», δηλαδή το σχέδιο για ανάπτυξη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, περιέχει στα συστατικά της και το εκρηκτικό αυτό «κοκτέιλ» αντιθέσεων, που αφορά άμεσα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν ακόμα μια απόδειξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα στο άδικο και εγκληματικό καπιταλιστικό σύστημα. Η οικονομική ανάπτυξη για το κεφάλαιο, δηλαδή οι μεγάλοι ρυθμοί κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, πάντα συνοδεύεται από ένταση ανταγωνισμών για το μοίρασμα των αγορών ανάμεσα σε αστικές τάξεις και τις συμμαχίες τους. Η ανεργία, η εντατικοποίηση στους τόπους δουλειάς, τα εργατικά «ατυχήματα», η ολόπλευρη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, η ένταση της εκμετάλλευσης και το ξεκλήρισμα φτωχών αυτοαπασχολούμενων συμπληρώνονται από την αμφισβήτηση συνόρων, τους επιθετικούς εξοπλισμούς, τη συμμετοχή σε επεμβάσεις εκτός συνόρων κ.λπ. Ολα αυτά δεν αποτελούν παραφωνίες, αλλά αναγκαία συστατικά της «δίκαιης ανάπτυξης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Η «απόβαση» επενδυτών, την οποία προανήγγειλε φιλοκυβερνητική εφημερίδα πριν από λίγο καιρό, αντικειμενικά δίνει το σήμα και για την ενίσχυση των πολύμορφων στρατιωτικών σχεδιασμών, με τη μεγαλύτερη εμπλοκή και της Ελλάδας. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η αστική τάξη δεν έχει τα όπλα για να προστατεύει τους εργαζόμενους, αλλά για να περιφρουρεί τις μπίζνες της. Και με βάση αυτές χαράσσονται και επαναχαράσσονται σύνορα, χύνεται το αίμα των λαών και δημιουργούνται τα καραβάνια προσφύγων.

Ο πολλαπλασιασμός των κινδύνων για το λαό τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση εμφανίζεται ως «εγγύηση» για να πολλαπλασιαστούν οι μπίζνες και να «κλειστούν συμβόλαια», κλείνει και συμφωνίες για την επέκταση λειτουργίας και για αναβάθμιση της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας, ώστε να φιλοξενήσει επιπλέον προσωπικό και υποδομές. Από την άλλη, δεν διαψεύδει ότι ετοιμάζεται και για τη «φιλοξενία» πυρηνικών κεφαλών των ΗΠΑ σε ελληνικό έδαφος, στη βάση του Αραξου. Κι αυτό την ίδια στιγμή που όλα τα αστικά επιτελεία υποκριτικά εκφράζουν την ανησυχία τους για την κατάσταση στην Κορεατική Χερσόνησο και τους κινδύνους από την πιθανή χρήση πυρηνικών...

Στα μονοπώλια τα κέρδη, στο λαό η φτώχεια και οι κίνδυνοι

Η σχέση η Το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στο μπλεγμένο κουβάρι των αντιθέσεων και στην προσέλκυση επενδύσεων σε στρατηγικούς κλάδους, φαίνεται και από το γεγονός ότι πάντα για τα αστικά επιτελεία, τα ζητήματα της Ενέργειας πάνε πακέτο με την «ασφάλεια». Η κυβέρνηση π.χ. προπαγανδίζει ότι εξασφαλίζονται ειρήνη και ευημερία από τη συμμετοχή της χώρας στους διάφορους πολιτικο-στρατιωτικούς άξονες, πότε με το Ισραήλ, πότε με την Αίγυπτο κ.λπ. Κι αυτοί οι «άξονες» εμφανίζονται ως η λύση για την «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου, την καταλήστευση δηλαδή των λαών της περιοχής της ΝΑ Μεσογείου από τα μονοπώλια. Ομως, παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, όταν φτιάχνονται «άξονες» αργά ή γρήγορα βρίσκουν απέναντί τους «αντιάξονες», δηλαδή τα αντίπαλα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Και όλα αυτά για να εκμεταλλεύονται τον ενεργειακό πλούτο τα μονοπώλια, να μην αξιοποιείται για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Τι μένει, λοιπόν, στο λαό από όλο αυτό το «success story» της «δίκαιης ανάπτυξης», της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Από τα απανωτά εγκαίνια στους μεγάλους οδικούς άξονες μένουν τα πανάκριβα διόδια. Από τα ρεκόρ του τουρισμού μένουν το ξεζούμισμα των εργαζομένων του κλάδου και ο τουρισμός - πανάκριβο εμπόρευμα πολυτελείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Από τη συγκέντρωση αγωγών μεταφοράς και σταθμών αποθήκευσης καυσίμων, από τις εξορύξεις του ορυκτού πλούτου ο λαός «κερδίζει» τις διαρκείς αυξήσεις τιμών για το ρεύμα, για τη θέρμανση και για τις μετακινήσεις του. Από τις χιλιάδες καθημερινές διελεύσεις από τον πιο σημαντικό εμπορικό κόμβο της χώρας και έναν από τους σημαντικότερους της Ευρώπης, τον Πειραιά, στην εργατική τάξη απομένουν οι συνθήκες γαλέρας στις προβλήτες της «Cosco» και στα βαπόρια, αλλά και ένας Σαρωνικός μαύρος από το πετρέλαιο, μια μικρογραφία ίσως του τι έχουμε να δούμε με τις εξορύξεις πετρελαίου στις θάλασσες της χώρας από τα ενεργειακά μονοπώλια.

Από την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», για την οποία καυχιέται η κυβέρνηση, για το λαό μένει η εξής μία διάσταση: Ολο και πιο συστηματική παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, όλο και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του, συμμετοχή σε αποστολές και επεμβάσεις εκτός συνόρων. Ολος αυτός ο τραχανάς που έχει απλώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε καμιά περίπτωση δεν προστατεύει το λαό και τη χώρα από τους κινδύνους σε ένα «περιβάλλον αστάθειας», όπως ισχυρίζεται. Αποτελεί τεράστια απάτη το ότι σε μια περίοδο, που οι πολεμικές συγκρούσεις και οι ανταγωνισμοί εκτείνονται από την Κορεατική Χερσόνησο μέχρι τη Μ. Ανατολή και την Αφρική και από εκεί μέχρι τα Δυτικά Βαλκάνια, που ταυτόχρονα ανακινούνται αμφισβητήσεις συνόρων και αποσχίσεις, ο λαός προστατεύεται με το χώσιμο μέχρι τα μπούνια στα ΝΑΤΟικά σχέδια. Απάντηση στην αμφισβήτηση των συνόρων από την τουρκική και άλλες γειτονικές αστικές τάξεις, στην αναβίωση των εθνικισμών, δεν μπορεί να δοθεί με ενίσχυση του μηχανισμού εκείνου που δεν αναγνωρίζει σύνορα, που «ειδικεύεται» σε εγκλήματα κατά των λαών, δηλαδή του ΝΑΤΟ. Δεν προστατεύει λοιπόν, αντίθετα εκθέτει σε νέους κινδύνους τα εργατικά - λαϊκά στρώματα η κυβέρνηση, τόσο με την ενίσχυση της βάσης της Σούδας, όσο και με τα πυρηνικά στον Αραξο. Γι' αυτό είναι μεγάλη απάτη οι ισχυρισμοί ότι η Ελλάδα είναι «πυλώνας σταθερότητας» σε ένα «τρίγωνο αστάθειας» επειδή έχει ενσωματωθεί στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Επαγρύπνηση και αγώνας

Δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. Η επαγρύπνηση που επιβάλλεται για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η πάλη ενάντια στις επεμβάσεις, στους πολέμους και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς είναι αναπόσπαστα δεμένες με την πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου, με τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Είναι αναπόσπαστα δεμένες με τον αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και Η ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους, για να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική και στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή η πάλη πρέπει να γίνει υπόθεση ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, να μπει στην ημερήσια διάταξη των σωματείων, των μαζικών φορέων.

Η συζήτηση που έχει ανοίξει το Κόμμα μας ενόψει της 100ής επετείου της μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης μπορεί να τροφοδοτήσει με πολύτιμα συμπεράσματα και να ενισχύσει τον αγώνα. Ενα από αυτά είναι ότι οι μόνοι λαοί που κατάφεραν να απεμπλακούν μια και καλή από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, από τους πολέμους και τους ανταγωνισμούς στην Ιστορία ήταν εκείνοι που ξεφορτώθηκαν την αστική τάξη και πήραν στα χέρια τους την εξουσία, οικοδομώντας το σοσιαλισμό. Μόνο έτσι ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι, από αιτία συγκρούσεων και πολέμων επειδή είναι στην κατοχή της αστικής τάξης, μετατρέπεται σε πηγή ευημερίας και ικανοποίησης των αναγκών τους. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι και ο μόνος δίκαιος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

“Ρ”