Στην καπιταλιστικη αναπτυξη δεν "χωρα" η προστασια της ζωης και του περιβαλλοντος

Το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ», η τεράστια οικολογική καταστροφή που έχει προκαλέσει στη θάλασσα του Σαρωνικού Κόλπου και στα παράλια μιας σειράς περιοχών του Λεκανοπεδίου της Αττικής, αναδίνει τη βρώμικη οσμή του κυνηγητού του κέρδους, αποτελεί έναν πρώτης τάξεως «καθρέφτη» της ανάπτυξης για λογαριασμό του κεφαλαίου που υπηρετεί με την πολιτική της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοι των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Επιβεβαιώνει ότι η ανάπτυξη που έχει για κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος αποτελεί «ωρολογιακή βόμβα» για το περιβάλλον και την υγεία του λαού, τη ζωή των εργαζομένων, συνολικά για τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.
Προδιαγεγραμμένο έγκλημα
Τα γεγονότα είναι λίγο - πολύ γνωστά. Το δεξαμενόπλοιο βούλιαξε μέσα σε περίπου 18 λεπτά, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, 10 Σεπτέμβρη, με μπουνάτσα σε μικρή απόσταση από τη στεριά, και συγκεκριμένα στην Κυνοσούρα Σαλαμίνας, στο έμπα του λιμανιού του Πειραιά. Οι δύο ναυτεργάτες που εκείνη την ώρα επέβαιναν στο αγκυροβολημένο πλοίο ως επιφυλακή πρόλαβαν την τελευταία στιγμή να πέσουν στη θάλασσα.
Παρά την κυβερνητική προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «αγνώστων αιτιών», το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Το πλοίο είχε έτος κατασκευής το 1972. Αμέσως μετά το ναυάγιο άρχισαν να πέφτουν βροχή οι καταγγελίες ότι το 45χρονο πλοίο ήταν για το διαλυτήριο. Οτι πρόκειται για σαπιοκάραβο, με μηχανοστάσιο ρημάδι, με λαμαρίνες, ειδικά στα ύφαλά του, στο ύψος του μηχανοστασίου, «τσιγαρόχαρτο». Αλλωστε, από το μηχανοστάσιο (λαμαρίνες ή σωληνώσεις) προήλθε και η εισροή υδάτων. Φέρεται να κυκλοφορούσε με τρύπες ακόμα και σε στεγανά του!
Να σημειωθεί ότι νέες καταγγελίες αναφέρουν πως στο πλήρωμα οφείλονται δεδουλευμένα από τον πλοιοκτήτη, ακόμα πως το πλοίο ήταν «τρένο», με τους ναυτεργάτες να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης. Ακόμα, ότι η κατάσταση του πλοίου (ηλικία, έλλειψη συντήρησης, συνθήκες εργασίας) δεν ήταν εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στα λεγόμενα ανεφοδιαστικά πλοία, ανάμεσα στα οποία υπάρχουν και πλοία που είναι άνω των 50 ετών!
Οι πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, από την πρώτη στιγμή, ακολούθησε τη γνωστή τακτική των προκατόχων της, αυτή της συγκάλυψης της πλοιοκτήτριας εταιρείας αλλά και της υποβάθμισης του γεγονότος και της τεράστιας καταστροφής. Το υπουργείο Ναυτιλίας, την ίδια μέρα του ναυαγίου, εξέδωσε ανακοίνωση για να πει ότι «τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας του πλοίου είναι σε ισχύ».
Οπως αποκάλυψε το πόρταλ «902.gr» λίγες μέρες μετά, το πιστοποιητικό αξιοπλοΐας του πλοίου, αν και είχε λήξει από τις 27/7/2017, πήρε δύο διαδοχικές παρατάσεις, με την τελευταία να λήγει στις 27 Σεπτέμβρη του 2017! Ακόμα και κάποιες υποτυπώδεις παρατηρήσεις (σωστικά μέσα και κύριες μηχανές) που είχαν γίνει πριν από ένα χρόνο στο πλοίο από τον Κλάδο Ελέγχου Πλοίων του υπουργείου, η ναυτιλιακή εταιρεία δεν φιλοτιμήθηκε να τις αποκαταστήσει. Ωστόσο, αντί το υπουργείο και οι ελεγκτικές αρχές του να ακινητοποιήσουν το σαπάκι, συγκάλυψαν την κατάσταση, δίνοντάς του παρατάσεις που είχαν τη γνωστή κατάληξη...
Εικόνα... από το μέλλον
Το ναυάγιο ήρθε να δώσει μια ακόμα «γεύση» για το τι σημαίνει για το λαό η καπιταλιστική ανάπτυξη, η ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου, για την οποία πασχίζουν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και μάλιστα σε μια περίοδο που όλοι μαζί επιδιώκουν να στρατευτεί ο λαός στην υπόθεση αυτή του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδυτών» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, «πάση θυσία».
Πολύ περισσότερο που το ατύχημα δεν έγινε σε μια τυχαία περιοχή ούτε σε μια τυχαία στιγμή, αλλά στην πύλη του λιμανιού του Πειραιά, δηλαδή μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ανατ. Μεσογείου, το οποίο η αστική τάξη θέλει να αποτελέσει «πύλη» προς και από την ΕΕ, κόμβο διαμετακόμισης, συνδυασμένων μεταφορών, αλλά και Ενέργειας (ανάμεσα σε άλλα εκεί προετοιμάζεται να καταλήξει και μία από τις διακλαδώσεις του αγωγού ΤΑΡ), κι ενώ η κυβέρνηση διαφημίζει με κάθε ευκαιρία τα σχέδια του κεφαλαίου για την «αξιοποίηση» της ευρύτερης περιοχής, όλου του παραλιακού μετώπου, ενιαία με τα σχέδια για το Θριάσιο, ως την «κορωνίδα» του «σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης», του σχεδίου για την ανάκαμψη του κεφαλαίου.
Χαρακτηριστικό είναι και το ότι ο εφοδιασμός του δεξαμενόπλοιου έγινε στα ΕΛΠΕ, οι εγκαταστάσεις των οποίων βρίσκονται σε μια επιβαρυμένη από κάθε άποψη περιοχή, με άναρχη εγκατάσταση βιομηχανιών και άλλων επιχειρήσεων, με ανεξέλεγκτη ρύπανση του εδάφους και του αέρα, που κάνει ανυπόφορη τη ζωή των κατοίκων στη Δυτική Αττική. Η ζοφερή αυτή κατάσταση προεκτείνεται και στη θάλασσα, με επίκεντρο τον εμπορευματικό σταθμό του Πειραιά και τα διυλιστήρια της ευρύτερης περιοχής. Εκεί όπου κινούνται χιλιάδες καράβια όλων των ηλικιών, τύπων και μεγεθών, με ναυτεργάτες που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, με μειωμένες συνθέσεις και χαμηλούς μισθούς, με σαπάκια που ταξιδεύουν με αμφίβολα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας, από ιδιωτικούς νηογνώμονες, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης μεγάλης έκτασης ατυχημάτων από το κράτος, πόσο μάλλον για την αντιμετώπιση των περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης. Η καθυστερημένη αντίδραση των αρμόδιων κρατικών αρχών μετά το ναυάγιο το επιβεβαιώνει.
Η επέκταση της δραστηριότητας στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων και η λειτουργία χιλιάδων επιχειρήσεων στο Θριάσιο, η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου από την πλευρά του κράτους για την αποσυμφόρηση της περιοχής, συνολικά το νομοθετικό πλαίσιο που, πλάι στα μέτρα παραπέρα επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων, βάζει στην μπάντα «περιττά» εμπόδια για τις επενδύσεις του κεφαλαίου όπως η προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των εργαζομένων και «αυτονόητα» δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για κρατικές υποδομές, υπηρεσίες, προσωπικό για τις ανάγκες αυτές, προϊδεάζουν για το τι επακολουθεί τα επόμενα χρόνια.
Ο καθένας εξάλλου μπορεί να αναλογιστεί - με δεδομένο ότι το πλοίο που βούλιαξε και προκάλεσε αυτή την καταστροφή ήταν λίγο παραπάνω από 3.000 τόνους - ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν αντίστοιχο ατύχημα προκύψει π.χ. σε κάποιο τεράστιο δεξαμενόπλοιο, από αυτά που περνούν από την κλειστή θάλασσα του Αιγαίου, ή σε κάποια εξέδρα εξόρυξης πετρελαίου, π.χ. δυτικά της Πελοποννήσου ή νότια της Κρήτης, όπου αυτό το διάστημα δίνονται άδειες από την κυβέρνηση σε ενεργειακούς κολοσσούς.
Οι καπιταλιστές θα ελέγχουν... τους εαυτούς τους!
Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία για το τι κινδύνους εγκυμονεί για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα ο δρόμος ανάκαμψης του κεφαλαίου, είναι μία από τις πρώτες αποφάσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, με πρόσχημα και αφορμή το ατύχημα.
Πρόκειται για την απόφαση που ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή, να παραδώσει εξολοκλήρου στους επιχειρηματικούς ομίλους των νηογνωμόνων, δηλαδή σε ανώνυμες εταιρείες, τις αρμοδιότητες ελέγχου και επιθεωρήσεων πλοίων, καταργώντας ουσιαστικά τον Κλάδο Επιθεώρησης Εμπορικών Πλοίων του υπουργείου Ναυτιλίας!
Πατώντας δηλαδή στην παράταση του ληγμένου πιστοποιητικού που εξέδωσε το υπουργείο, εφαρμόζοντας ακριβώς την κυβερνητική πολιτική που ανάγει τα συμφέροντα των εφοπλιστών, συνολικά του κεφαλαίου, σε «ιερό και όσιο», ήρθε να καταργήσει τον μοναδικό κρατικό μηχανισμό ελέγχου των πλοίων, αντί να τον ενισχύσει, να τον επανδρώσει και να τον εξοπλίσει με τα κατάλληλα μέσα, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στους ελέγχους των εκπροσώπων των ναυτεργατών, πρόταση που προβάλλει το ναυτεργατικό κίνημα, για να περιοριστούν - όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό στα σημερινά πλαίσια - τα όποια «στεγανά» και οι διασυνδέσεις με τους εφοπλιστές.
Κάπως έτσι, κατ' αντιστοιχία και με το νομοθετικό πλαίσιο που «συμπληρώθηκε» πρόσφατα από την κυβέρνηση και αφορά ιδιωτικές εταιρείες που θα ελέγχουν υποτίθεται αν άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις τηρούν το κουτσό νομοθετικό πλαίσιο που αφορά μια σειρά από ζητήματα ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, υγείας και υγιεινής, «συμβατότητας» των νέων επιχειρήσεων με τη δημόσια υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος κ.ο.κ., έτσι κι εδώ, οι καπιταλιστές θα ελέγχουν... τους εαυτούς τους!
Αξίζει δε να σημειωθεί και κάτι ακόμη: Οι «οικολογικές ευαισθησίες» της κυβέρνησης, όπως ομολογήθηκε και κατά τη συνέντευξη Τύπου των αρμόδιων υπουργών μέσα στη βδομάδα, σταματάνε στη γνωστή αρχή που έχει υιοθετήσει η ΕΕ, «ο ρυπαίνων πληρώνει». Στην πράξη, αυτό μεταφράζεται στο ότι οι καπιταλιστές είναι ελεύθεροι να ρυπαίνουν, σε στεριά, θάλασσα και αέρα, να καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον, αρκεί - στα χαρτιά και πάλι - να «πληρώνουν». Ενώ ακόμη κι αυτή η λεγόμενη «γιγάντια επιχείρηση» για την απορρύπανση έχει δοθεί εξολοκλήρου σε ιδιωτικές εταιρείες. Αλλωστε, η υπόθεση της θαλάσσιας αντιρρύπανσης και απορρύπανσης, όπως και συνολικά οι ρύποι, είναι χρυσοφόρο πεδίο δράσης για επιχειρηματικούς ομίλους.
"Κίνδυνος - θάνατος" το κυνήγι του κέρδους
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα των περιοχών που επλήγησαν από την πετρελαιοκηλίδα, οι μικροεπαγγελματίες και αυτοπασχολούμενοι που οδηγούνται σε οικονομικό στραγγαλισμό, πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, αλλά και, όπως τους κάλεσε από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, να πιέσουν και να απαιτήσουν από την κυβέρνηση να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της ρύπανσης και η πλοιοκτήτρια εταιρεία να αναλάβει το κόστος, για να μη μετακυλιστεί στο λαό.
Στο φως των εξελίξεων, ακόμα πιο επίκαιρα αναδεικνύονται και τα αιτήματα που έχει αναδείξει το ταξικό ναυτεργατικό κίνημα, από το 2007 και το τότε ναυάγιο του «SEA DIAMOND», για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του θαλάσσιου περιβάλλοντος, για ουσιαστικούς ελέγχους των πλοίων με τη συμμετοχή των ναυτεργατικών σωματείων, μείωση του ορίου ηλικίας των πλοίων, δημιουργία οργανωμένων και εξοπλισμένων σταθμών διάσωσης, έτοιμων ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν άμεσα και αποτελεσματικά τη βοήθειά τους σε περιπτώσεις κινδύνου, αύξηση του αριθμού των πληρωμάτων κ.ά.
Η μη ικανοποίηση ακόμα και αυτών των ελάχιστων μέχρι σήμερα είναι μία ακόμα απόδειξη ότι το κίνητρο του κέρδους δεν μπορεί να συμβαδίσει με την προστασία της ζωής των εργαζομένων, την προστασία του περιβάλλοντος. Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός οργανωμένα να συγκρουστεί με τα «αναπτυξιακά σχέδια» κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ, που θυσιάζουν την υγεία, το περιβάλλον και γενικότερα τα δικαιώματα των εργαζομένων στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Να οργανώσουν την πάλη τους για ανάπτυξη με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες, που προϋποθέτει έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο, αυτόν της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις