Το αδύνατο έγινε δυνατό

1. Η «γνωστή» δημοσιογραφία ανθεί όσο καμία άλλη επιχείρηση. Μιλώ για τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους εκείνους που υπηρετούν άκριτα κάθε εξουσία. Θυσιάζοντας κάθε ηθική στο βωμό του ωφελιμισμού, οι λεγόμενοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» ξεπέφτουν στην παραποίηση των γεγονότων. Δεν απομένει στο τέλος παρά η σκιά της αλήθειας, κι αυτή ανάλογα με την τσέπη του αφεντικού, που δεν διαλέγει προσόντα, αλλά χαρακτήρες ικανούς να σπρώξουν με θαυμάσια ακρίβεια τους πολίτες από τη μία πτώση στην άλλη. Περήφανοι και παραφουσκωμένοι, οι «χαρακτήρες» έχουν συμφιλιωθεί με τον εαυτό τους στο ρόλο του τηλεοπτικού ιεροεξεταστή. Ανάλογα με την επικαιρότητα, ο ιεροεξεταστής κρίνει ζώντες και νεκρούς, όπως συνέβη αυτές τις μέρες με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Η μεγαλοφυΐα, οι αρετές και η αφοσίωση του ηγέτη της Κούβας στην Επανάσταση δεν ικανοποίησαν στοιχειωδώς τους Φιλισταίους, που συναγωνίζονταν σε ρεσιτάλ δουλικότητας και συκοφαντίας.

2. Ο Φιντέλ πέτυχε μια Επανάσταση που μας αφορούσε άμεσα, είχε ευεργετική επίδραση στη ζωή μας, κυρίως όσων διέσχιζαν την εφηβεία εκείνους τους χρόνους. Προσθέστε και τη μορφή του Τσε και θα καταλάβετε πόσο τους χρειαζόμασταν σαν μια ακόμη ώθηση στο κίνημα. Ηταν κάτι που έγινε σε απόσταση αναπνοής από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, και η επιτυχία σάρωσε τους παραμυθιασμένους ονειροπόλους, γιατί απέδειξε για πρώτη φορά σε εκείνες τις μαύρες δεκαετίες ότι η επανάσταση είναι πράξη. Η πραγματικότητα ανακάτεψε μέσα της το μύθο, το απίθανο με το πιθανό και κυρίως το αδύνατο με το δυνατό. Είναι δε τόσο ψηλά οι μορφές αυτές αποτυπωμένες στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που με μια μόνο ματιά αντιλαμβάνεσαι την ένδοξη αυτή εποχή. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις αναλύσεις για την κουβανέζικη Επανάσταση. Τα ποιήματα που έγραψε ο Τσε για τον Φιντέλ είναι ό,τι πρέπει για να καταλάβεις πώς συντελέστηκε αυτό το θαύμα.

3. Η απόπειρα διασυρμού του Φιντέλ περιλαμβάνει διαπιστώσεις του τύπου: φορούσε πανάκριβα ρολόγια, είχε αναρίθμητες γυναίκες συντρόφους, είχε αναγνωρίσει όλα τα παιδιά του ή όχι κ.τ.λ. Πόση φθήνια από ανατριχιαστικές μετριότητες, ανθρωπάρια τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», οι οποίοι πιστεύουν πως θα πείσουν τον κόσμο να καταδικάσει την κουβανέζικη Επανάσταση διαβάλλοντας τον ηγέτη της. Ανθρωποι εθισμένοι στην εξουσία, οι οποίοι έχουν προσώρας τη δύναμη να παραποιούν τεχνηέντως ή να αποκρύβουν τα γεγονότα, δεν συνειδητοποιούν ωστόσο ότι είναι αναλώσιμοι, όπως τόσοι άλλοι προγενέστεροί τους. Και, αντί για τα χρυσά μετάλλια για τις υπηρεσίες που έχουν προσφέρει, έρχεται η ανεργία, η μητέρα όλων των μαχών, και τους βάζει να στοιχηθούν μαζί με τους κοινούς θνητούς. Εφτασε η ώρα για την ανάγνωση της ζωής όπως ακριβώς είναι και όχι όπως οι ίδιοι τη μετέδιδαν.

4. Το μεγαλύτερο δώρο της Επανάστασης ήταν ο θαυμασμός που προκάλεσε. Ακριβώς αυτό που λείπει από τον δυτικό κόσμο, τον γεμάτο φθόνο, όπου ο ένας δείχνει τον άλλο - η αρχή των δεινών μας. Ο φθόνος τείνει να γίνει διαδεδομένη συνήθεια, γιατί εύκολα ο καθείς εναποθέτει την υπόθεσή του στη συκοφαντία. Και αυτή τον μετατρέπει σε θύμα, κυρίως κάθε εξουσίας, που παλεύει να είναι αποτελεσματική για τα συμφέροντα της γνωστής τάξης. Ο θαυμασμός τιμά το πνεύμα, που γεννά πράξεις ενάντια σε κάθε κυριαρχία και δεσποτισμό. Ο θαυμασμός αντιτίθεται στον εγωισμό και τη ματαιοδοξία, είναι ανεπιτήδευτος και ελεύθερος όπως ο Τσε. Ο Τσε θα μπορούσε να είχε πολεμήσει οπουδήποτε, ακόμα και στο πλάι του Δημοκρατικού Στρατού, γιατί ήταν μαρξιστής επαναστάτης και θαύμαζε όλο τον κόσμο. Οι κινήσεις του είναι κινήσεις ενός ποιητή που προορίζεται να μας κάνει μάρτυρες του μόνου σκανδάλου που έχει αξία: της ανατροπής της αστικής κοινωνίας.

5. Στην προσπάθειά τους να εμφανίσουν μέσω του θεάματος στην υφήλιο έναν Φιντέλ Κάστρο άπληστο τύραννο, κατάφεραν ακριβώς το αντίθετο. Γιατί είναι καλή η επίδειξη χειραγώγησης, αλλά τουλάχιστον ας γίνεται ήπια και με σεβασμό στον νεκρό. Ολα αυτά τα εξαιρετικά γελοία που ακούσαμε από την παγκόσμια εξουσία γεννούν και δημιουργούν απόλυτους χαρακτήρες στο πλαίσιο κάθε κινήματος, των οποίων η κρίση θα γεννήσει την ανυπακοή απέναντι στην τάξη που πίστεψε αφελώς, μέσα στον παρασιτισμό της, ότι δεν υπάρχουν όρια.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ