Η Χαμηλού Κόστους Οικονομία χτισμένη στις πλάτες 46 εκατομμυρίων Μοντέρνων Σκλάβων
Περίπου 46 εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι υποδουλωμένοι, σύμφωνα με μια οδυνηρή νέα έκθεση του ιδρύματος «Walk Free».
Πολλοί από αυτούς, όπως αναφέρει η έκθεση, είναι στην πραγματικότητα παγιδευμένοι παρέχοντας «το χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό, που παράγει καταναλωτικά αγαθά για τις αγορές της Δυτικής Ευρώπης, της Ιαπωνίας, της Βόρειας Αμερικής και της Αυστραλίας».
Ο κατάλογος του 2016 της οργάνωσης “Global Slavery “(«Παγκόσμια Σκλαβιά»), ο οποίος βασίζεται σε 42.000 συνεντεύξεις που πραγματοποιήθηκαν σε 53 γλώσσες, καλύπτοντας το 44 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, βρήκε πως υπάρχουν 28 τοις εκατό περισσότεροι «μοντέρνοι σκλάβοι» από ό, τι είχε προηγουμένως εκτιμηθεί. Η έρευνα της οργάνωσης εκτιμά ότι 45,8 εκατομμύρια άνθρωποι σε 167 χώρες βιώνουν κάποια σύγχρονη μορφή δουλείας.
Σύμφωνα με την έκθεση, «η σύγχρονη δουλεία αναφέρεται σε καταστάσεις εκμετάλλευσης τις οποίες ένα άτομο δεν μπορεί ν’αρνηθεί ή να φύγει από αυτές, λόγω απειλών, βίας, εξαναγκασμού, κατάχρηση εξουσίας ή παραπλάνηση και η αντιμετώπισή του είναι παρόμοια με έκεινη που έχουν τα ζώα σε μια φάρμα». Η ταξινόμηση περιλαμβάνει, τα θύματα εμπορίας ανθρώπων, την καταναγκαστική εργασία, τη δουλεία εξαιτίας χρέους, τη σωματεμπορία, τον εξαναγκασμό σε γάμο, και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις εκμετάλλευσης.
Οι περισσότεροι από τους μισούς (58 τοις εκατό) που είναι υποδουλωμένοι βρίσκονται σε πέντε χώρες: Ινδία, Κίνα, Πακιστάν, Μπαγκλαντές και Ουζμπεκιστάν. Στην τελευταία αυτή χώρα, για παράδειγμα, κατά την ετήσια συγκομιδή βαμβακιού, ένα εκατομμύριο πολίτες υποχρεώθηκαν από το κράτος σε καταναγκαστική εργασία το 2015.
Την έκθεση συνοδεύει μια μελέτη της περίπτωσης της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, γραμμένη από τον Kevin Bales, καθηγητή της Σύγχρονης Δουλείας στo ινστιτούτο Wilberforce για τη Μελέτη της δουλείας και της χειραφέτησης στο Πανεπιστήμιο του Hull στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Η δουλεία δεν συμβαίνει ποτέ μεμονωμένα», γράφει, υποστηρίζοντας ότι στον απόηχο μιας ένοπλης σύγκρουσης, «μπορεί να συμβεί μια τέλεια καταιγίδα από ανομίες, δουλεία, και καταστροφές του περιβάλλοντος, οδηγώντας έτσι τους ευάλωτους σε εργασιακή σκλαβιά , η οποία τροφοδοτεί τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και τα πράγματα που αγοράζουμε και χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή».
Ο Bales εξηγεί:
Κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια, η τέλεια αυτή καταιγίδα έπληξε τις ανατολικές επαρχίες της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ο πόλεμος που ξέσπασε στον απόηχο της γενοκτονίας στη Ρουάντα, εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή, ως απότελεσμα είχε την κατάρρευση της κυβερνώσας δικτατορίας του Κονγκό, την εισβολή από τα γύρω έθνη, και μια απότομη αύξηση της δουλείας και της σεξουαλικής βίας. Οι ένοπλες ομάδες που άρπαξαν τμήματα των ανατολικών επαρχιών δεν βρέθηκαν εκεί για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους, αλλά για να κλέψουν και να πουλήσουν πολύτιμα μέταλλα και άλλους φυσικούς πόρους. Χωρίς τεχνολογία εξόρυξης, αλλά με βαρύ οπλισμό, αυτές οι εγκληματικές ομάδες υποδούλωσαν χιλιάδες κατοίκους της περιοχής.
Αυτοί οι σκλάβοι εξαναγκάστηκαν να κόψουν προστατευόμενα παρθένα δάση, να ισοπεδώσουν βουνά, να καταστρέψουν ρυάκια και ποτάμια με μεγάλα ορυχεία επιφανειακής εξόρυξης, και να σφαγιάσουν σπάνια και απειλούμενα είδη όπως οι γορίλες. Τα ορυκτά αυτά που ξέθαβουν οι σκλάβοι, επεξεργάζονται και κατόπιν μεταφέρονται στις πλάτες τους για να περάσουν λαθραία έξω από τη χώρα, ώστε να ρθουν στη ζωή μας. Αυτά τα μέταλλα, αποτέλεσμα καταναγκαστικής εργασίας και περιβαλλοντικής καταστροφής, είναι απαραίτητα για να κατασκευαστούν τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές, και χιλιάδες άλλες ηλεκτρονικές συσκευές που μας περιβάλλουν καθημερινά.
«Σταματώντας τη βασισμένη σε εργασιακή σκλαβιά υλοτομία, την κατασκευή τούβλων, την εξόρυξη ή την παραγωγή ξυλάνθρακα δεν θα βλάψουμε τον τρόπο ζωής μας ή την παγκόσμια οικονομία», καταλήγει. «Αυτό που θα κάνουμε είναι να σώσουμε τους ανθρώπους από τη δουλεία και να επιβραδύνουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη και την αλλαγή του κλίματος».
Το ίδρυμα Walk Free διερευνά επίσης πώς oι βίαιες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή έχουν οδηγήσει σε μαζική «θλιβερή μετανάστευση», που έχει με τη σειρά της «ένα τρίπτυχο επιδράσεων στις γειτονικές χώρες υποδοχής:
- (α) την αύξηση του ανταγωνισμού για τις χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και την απασχόληση στην άτυπη οικονομία
- (β) την αυξημένη συχνότητα εμφάνισης όλων των μορφών σύγχρονης δουλείας, όπως την παιδική εργασία, την καταναγκαστική επαιτεία, και τον εξαναγκασμό σε πρόωρο γάμο και
- (γ) την μείωση της ικανότητας των κρατικών φορέων στην αντιμετώπιση των περιπτώσεων διακίνησης, διότι είναι ήδη περιορισμένοι οι πόροι σχετικά με την παροχή έκτακτης ανάγκης υπηρεσιών προς τους πρόσφυγες, αντί να στηρίζουν τους διακινούμενους εργαζομένους».
Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση σύγχρονης δουλείας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική;
Καθώς οι βίαιες συγκρούσεις κλιμακώνονται και οι παράπλευρες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές συνέπειες αποσταθεροποιούν πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, το προφίλ των θυμάτων που είναι ευάλωτα στη σύγχρονη δουλεία έχει αλλάξει. Παρόλο που η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική συνεχίζουν να ενεργούν ως προορισμός για άνδρες και γυναίκες από την Ασία και την υποσαχάρια Αφρική, που έλκονται από την περιοχή εξαιτίας των υποσχέσεων για καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, όλο και περισσότερο οι ίδιοι οι Μεσανατολίτες έρχονται αντιμέτωποι με συνθήκες εκμετάλλευσης και δουλείας το 2016.
Τα παιδιά στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη συλαμβάνονταν και εκπαιδεύονταν για να χρησιμοποιηθούν σε βίαιες συγκρούσεις. Η UNICEF εκτιμά μια πενταπλάσια αύξηση στην πρόσληψη παιδιών στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης, που σημαίνει ότι το ένα τρίτο των μαχητών είναι παιδιά.
Υπάρχουν επαληθευμένες εκθέσεις για γυναίκες και παιδιά που συλλαμβάνονται, πωλούνται στη σκλαβιά και κρατούνται σε βάρβαρες συνθήκες από το Ισλαμικό Κράτος. Το 2014, συνελήφθησαν 3.000 γυναίκες και παιδιά, ως επί το πλείστον από την κουρδική μειονότητα Yazidi –είναι η μεγαλύτερη ενιαία σύλληψη γυναικών αυτού του αιώνα.
Ο αναγκαστικός γάμος παιδιών και γυναικών εξακολουθεί να είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Το φαινόμενο του «προσωρινού» ή «τουριστικού» γάμου, σύμφωνα με τον οποίο άνδρες, κυρίως από τα κράτη του Κόλπου, ταξιδεύουν στο εξωτερικό και παίρνουν προσωρινά μια γυναίκα για τη διάρκεια των διακοπών τους, έχει εντοπιστεί στην Αίγυπτο, το Λίβανο, την Ιορδανία, το Μαρόκο και την Ινδία.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα μικρά κορίτσια οδήγουνται βίαια στο γάμο από τους γονείς τους για οικονομικό κέρδος. Αυτοί οι προσωρινοί θρησκευτικοί γάμοι δεσμεύουν το κορίτσι με το σύζυγό του, για ένα συμφωνημένο χρονικό διάστημα, συχνά ημέρες ή εβδομάδες, μερικές φορές μόνο ώρες, αλλά δεν παρέχουν στο παιδί ή τη γυναίκα νομικά δικαιώματα. Αυτό τις αφήνει ευάλωτες στο να γίνουν οικικακές δούλες ή να οδηγηθούν στην πορνεία.
Στο Μαρόκο, η απογραφή του 2014 αποκάλυψε περισσότερα από 100.000 μικρά κορίτσια νύφες.
Οι διακινούμενοι εργαζόμενοι από την Ασία και την υποσαχάρια Αφρική συνεχίζουν να συρρέουν στην Μέση Ανατολή για εργασία. Το 2015 υπήρχαν αναφορές ότι σε ισραηλινά αγροκτήματα δούλευαν σε συνθήκες δουλείας ταϊλανδοί υπήκοοι.
Στις Φιλιππίνες, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές, τη Σρι Λάνκα, την Ινδονησία, την Ουγκάντα, την Κένυα, την Αιθιοπία και την Μαυριτανία γυναίκες είχαν κακοποιηθεί ως οικιακοί βοηθοί, ενώ άντρες από την Ινδία, το Νεπάλ, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές είχαν αξιοποιηθεί στην κατασκευή θερέτρων, μουσείων, γηπέδων και υποδομών στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ. Οι διακινούμενοι εργαζόμενοι υπόκεινται σε πρακτικές που ταυτίζονται με την καταναγκαστική εργασία, συμπεριλαμβανομένων τα ληστρικά τέλη πρόσληψης, την παράνομη κατάσχεση των εγγράφων ταυτότητας, την παρακράτηση και μη καταβολή των μισθών, τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, τις ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης, τις παράνομες υπερωρίες, που πραγματοποιούνται υπό την απειλή της απέλασης, καθώς και τη σωματική και τη σεξουαλική κακοποίηση.
Το 2015, σε μια μελέτη των ιδρυμάτων ΙΟΜ και Walk Free, αποδείχτηκε ότι από τους 162 διακινούμενους εργαζόμενους από το Ιράκ, την Ιορδανία, το Λίβανο, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, το εκατό τοις εκατό των εργαζομένων είχε υποστεί παρακράτηση των ταυτοτήτων του, το 87 τοις εκατό περιοριζόταν αναγκαστικά στο χώρο εργασίας του και στο 76 τοις εκατό είχε παρακρατηθεί ο μισθός του.
Πριν την κλιμάκωση της βίας οι διακινούμενοι εργαζόμενοι από το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και την Υεμένη ήταν ήδη ευάλωτοι στην καταναγκαστική εργασία και τη δουλεία του χρέους, ανάλογα με τις περιφερειακές τάσεις. Ωστόσο, η τρέχουσα κρίση έχει μεγεθύνει τα ζητήματα αυτά και εισήγαγε νέους κινδύνους και απειλές. Στα μέσα του 2014, εκατοντάδες διακινούμενοι εργαζόμενοι από τη Νότια Ασία και το Ιράκ βρέθηκαν ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά μεταξύ του ιρακινού στρατού και του IS. Όσοι επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη χώρα αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση, καθώς οι εργοδότες παρακρατούν και δεν επιστρέφουν τα διαβατήρια των εργαζομένων.
Οι πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών, υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στους τομείς της γεωργίας των γειτονικών χωρών, ιδιαίτερα στο Λίβανο.
Με αυτό κατά νου, γράφει η διευθύντρια του Walk Free , Fiona David, «η ισχυρή έμφαση στην ασφαλή, σωστή διαχείριση της μετανάστευσης, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό σύγκρουσης, πρέπει να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της ολοκληρωμένης διεθνούς και εθνικής απάντησης στη σύγχρονη δουλεία»
Ο ιδρυτής και πρόεδρος του Walk Free, Andrew Forrest , ρίχνει το βάρος στις επιχειρήσεις ώστε να βοηθήσουν στον τερματισμό της σύγχρονης δουλείας. «Οι επιχειρήσεις που δεν ελέγχουν για την ύπαρξη καταναγκαστικής εργασίας στις αλυσίδες εφοδιασμού τους», είπε, «στέκονται σε μια φλεγόμενη βάτο. Οι επιχειρηματικοί ηγέτες οι οποίοι αρνούνται να ελέγξουν τις πραγματικότητες των δικών τους αλυσίδων εφοδιασμού είναι επιπόλαιοι και συνάμα υπεύθυνοι».
Eπιμέλεια, μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα
Πληροφορίες από:
αναδημοσίευση από Κόκκινο Καμίνι
Πηγή: omniatv.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου