Ποιος (δεν) είναι με τον Σόιμπλε;

Ποιος είναι με τον Σόιμπλε; Ποιος στο εσωτερικό της χώρας υποτάσσεται στα συμφέροντα της Γερμανίας αντί να υπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας; 

Να το ερώτημα που πλανάται πάνω από την Ελλάδα. «Η ΝΔ είναι με τον Σόιμπλε». «Η ΝΔ κάνει ό,τι της υποδεικνύει ο Σόιμπλε», φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν μη τι άλλο πρόκειται για θαυμάσια περιγραφή του πολιτικού τοπίου της χώρας: Ο ένας πόλος του δικομματικού δίπολου, ο ΣΥΡΙΖΑ, να κατηγορεί τον άλλο πόλο του δικομματικού δίπολου, τη ΝΔ – με την οποία μαζί ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο – ότι αποτελεί πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της χώρας και ότι υπηρετεί ξένα συμφέροντα. 

Πάμε τώρα να δούμε, ακολουθώντας την ίδια τη δική τους λογική, να απαντήσουμε στο επόμενο ερώτημα: Και ο ΣΥΡΙΖΑ με ποιόν είναι;   

Εδώ, καθώς το επίπεδο του νεοδικομματισμού δεν αξίζει να χαραμίσεις κάποιο εργαλείο της προκοπής για να τον περιγράψεις, θα αξιοποιήσουμε τον αείμνηστο Τσαγανέα, ο οποίος ήταν σαφής: «Όταν δυο απόψεις συμπίπτουν με μια τρίτην, τότε απαραιτήτως συμπίπτουν και μεταξύ τους, αγαπητέ μου. Βεβαίως – βεβαίως»!

Τι γνωρίζουμε, λοιπόν, για τον Σόιμπλε; Γνωρίζουμε ότι συμφωνεί μαζί του η Μέρκελ (σσ: οι μόνοι που φαίνεται δεν το έχουν καταλάβει ακόμη είναι τα τσακάλια της «θεωρίας των παιγνίων…). 

Τι άλλο γνωρίζουμε; Ότι με την Μέρκελ συμφωνεί ο κ.Τσίπρας.

Μας το είχε αναλύσει πρόσφατα – και επί μακρόν μάλιστα – ο κ.Τσίπρας πόσο συμφωνεί μαζί της, αλλά και πόσο θαυμάζει την καγκελάριο. 

Υπενθυμίζουμε τη σχετική δήλωση του κ.Τσίπρα κατά την διάρκεια των κοινών του δηλώσεών του με τον Ομπάμα στην Αθήνα:   

«Με ρωτήσατε εάν πιστεύω ότι μπορούμε να πείσουμε την Άνγκελα Μέρκελ για τα απαραίτητα βήματα που πρέπει να γίνουν για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Σας απαντώ ότι είμαι εξαιρετικά αισιόδοξος. Για δύο λόγους:

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η Άνγκελα Μέρκελ είναι μια Γερμανίδα πολιτικός. Και οι Γερμανοί, πολλές φορές επίμονα, ίσως και εκνευριστικά κάποιες φορές, επιμένουν στο ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (…). Άρα, λοιπόν, ο πρώτος λόγος, για τον οποίο είμαι αισιόδοξος ότι θα πειστεί, είναι διότι, όπως το έλεγε συχνά ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε, «pacta sunt servanda», που είναι μια λατινική έκφραση, την οποία πολλές φορές υιοθετούμε και εμείς που έχουμε μάθει τα αρχαία ελληνικά και όχι τα λατινικά στα σχολείο μας.

Ο δεύτερος λόγος, για τον οποίο είμαι αισιόδοξος, είναι ότι έχω γνωρίσει από κοντά την Άνγκελα Μέρκελ, το ίδιο και ο Μπαράκ Ομπάμα. Ήμασταν στενά συνδεδεμένοι όλο το διάστημα της μεγάλης προσφυγικής κρίσης. Είχα μια πολύ καλή συνεργασία και έχω διαμορφώσει τη γνώμη ότι είναι μια πολιτικός με αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην Ευρώπη και στο μέλλον της Ευρώπης και όχι μόνον με ευθύνη απέναντι στη Γερμανία ή στο εσωτερικό του κόμματός της. Με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε, αντιμετώπισε και την προσφυγική κρίση: με ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στο μέλλον της Ευρώπης και τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι εξαιτίας αυτών των δύο σημαντικών λόγων θα πειστεί (…). Γι’ αυτό, λοιπόν, το λόγο είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι αυτή η αισιοδοξία θα επαληθευτεί».

Αυτά έλεγε ο κ.Τσίπρας πριν από μόλις ένα μήνα για την Μέρκελ. Το τι θα ακολουθούσε ήταν γνωστό σε όλους. Το αντιλήφθηκε, πιθανώς, και ο κ.Τσίπρας μετά το προχτεσινό του ταξίδι στο Βερολίνο, όταν η Μέρκελ τον παρέπεμψε – ξανά – στον Σόιμπλε.  

Όμως, ας παραμείνουμε στο σχήμα που δεσπόζει στον εσωτερικό κομματικό χαρτοπόλεμο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ: Αν ο Τσίπρας συμφωνεί με την Μέρκελ, η οποία Μέρκελ συμφωνεί με τον Σόιμπλε, τότε με ποιον συμφωνεί ο Τσίπρας;…

Στην πραγματικότητα, βέβαια, όλος αυτός ο άθλιος επικοινωνιακός κοπετός ψηφοθηρικού χαρακτήρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αν για κάτι προδιαθέτει είναι το επίπεδο κατάντιας στο οποίο θα καταβυθίσουν τον δημόσιο λόγο κατά την προεκλογική περίοδο, όταν και όποτε γίνουν οι εκλογές.

Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι τούτο: Αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους, δείχνοντας τον Σόιμπλε, για να μην μιλήσουν για εκείνους με τους οποίους πραγματικά είναι. Εκείνους με τους οποίους πραγματικά συντάσσονται. Και τα συμφέροντα των οποίων, πραγματικά, εκπροσωπούν.

Όχι, ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον Σόιμπλε. Η’ για να το πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, το ποιος συντάσσεται με τον Σοιμπλε όταν δεν ψηφίζει στη Βουλή  ούτε την καταβολή ενός ξεροκόμματου στους συνταξιούχους ή όταν ψηφίζει τα Μνημόνια που θα «έσκιζε», είναι το επιφαινόμενο.

Η ουσία βρίσκεται στο εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, και όταν μαλώνουν για τον Σόιμπλε και όταν φιλιώνουν γύρω από τη Μέρκελ, ένα «πρόσωπο» υπηρετούν:  Την άρχουσα τάξη της Ελλάδας.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ με την άρχουσα τάξη της Ελλάδας τάσσονται. Με τους τραπεζίτες, με τους εργολάβους, με τους βιομήχανους, με την ολιγαρχία της Ελλάδας συντάσσονται. Αυτήν υπηρετούν.

Μόνο που, ξέρετε: Η ολιγαρχία της Ελλάδας, για τους δικούς της λόγους, που έχουν να κάνουν με την ενότητα του κεφαλαίου το οποίο δεν γνωρίζει σύνορα και πατρίδα παρά μόνο κέρδη, αυτή, όντως, είναι  με τον Σόιμπλε και με ό,τι αυτός εκπροσωπεί, προεξάρχοντος του αδήριτου νόμου της ισχύος του κεφαλαίου.  

Η ελληνική ολιγαρχία, δηλαδή, είναι απολύτως ενταγμένη σε μια καπιταλιστική, κεφαλαιοκρατική πυραμίδα και θα παραμένει εκεί αφού – ακόμα κι όταν χάνει κάποια από τα «κεκτημένα» της ειδικά σε συνθήκες κρίσης – έτσι εξασφαλίζει το υπέρτερο συμφέρον της, το οποίο ισοδυναμεί με την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής της εξουσίας. Γι’ αυτό, ήταν, είναι και - έως ότου αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας - θα «είναι με τον Σόιμπλε».

Εν ολίγοις: Όποιος θέλει να έχει μια ασφαλή απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι και ποιος δεν είναι με τον Σόιμπλε», δεν έχει παρά να απαντήσει στο ερώτημα: «Ποιος είναι και ποιος δεν είναι με την ντόπια πλουτοκρατία».   

Αλλά επ’ αυτού, σε ό,τι αφορά τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την ΝΔ, μια μόνο ματιά στα Μνημόνια, συνιστά ασφαλές κριτήριο. Ο Τσαγανέας, επαναλαμβάνουμε, είχε δίκιο: «Όταν δυο απόψεις συμπίπτουν με μια τρίτην, τότε απαραιτήτως συμπίπτουν και μεταξύ τους, αγαπητέ μου. Βεβαίως – βεβαίως»!

Νίκος Μπογιόπουλος