Το ΚΚΕ και ο Προκρούστης του κεφαλαίου

Πάνε κάμποσα χρόνια που για τη μισοπρολετάρια πλειοψηφία του ελληνικού λαού το ημερολογιακό τέλος της χρονιάς, έστω και αυτοματοποιημένα, συνδυάζεται με την κατανάλωση των τελευταίων αποθεμάτων συγκρατημένης έστω αισιοδοξίας του είδους «δεν γίνεται να είναι χειρότερη η χρονιά που έφυγε από τη φετινή». Κι όμως, τις έσχατες μέρες του '16, μ' έναν εκρηκτικό περίγυρο, ένα συνθλιπτικό χιονιά που κάνει τις παγωμένες πολυκατοικίες να βογκάνε, κοινόχρηστα κι αυτές, ό,τι κρατάει τους ανθρώπους στα πόδια τους και τους πρόσφυγες εγκλωβισμένους στη νησιώτικη απελπισία αναλώνεται για να αντέξουμε τις χριστουγεννιάτικες απόκριες σαν την επιστολή Τσακαλώτου και τον πρωτοχρονιάτικο χαρτοπόλεμο που μυρίζει, ζέχνει παλιομοδίτικη μούχλα, καθώς σκορπάει τα «πόθεν έσχες» στην αρένα των κιτρινιάρικων εντυπώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διδυμάκι των ΑΝΕΛ, δεν είναι παιδί που μετράει τ' άστρα, ούτε και τα πιστεύει, αλλά τζογάρει τάχα μου δήθεν εκρηκτικά - σαν την έξοδο από την εφηβεία ένα πράγμα - με τα πετσοκομμένα επικουρικά, το 13 το καλό του κυρ-Φλαμπουράρη που επιμένει λαϊκά πως είναι σύνταξη κι όχι εφάπαξ βοηθηματάκι, χρήσιμο μόνο για περιοδείες - αρπαχτή ενός θιάσου ευρωτσαρλατάνων εντός - εκτός και επί ταυτά χούγια των αστών, των μικροαστών, των χουλιγκάνων του «κυβερνάτε γιατί χανόμαστε».
Αν γέλασαν και χαμογέλασαν ίσως και χόρτασαν την πείνα τους τα χειμαζόμενα παιδιά της κολασμένης πόρτας του ευρωπαραδείσου, που καμώνονται πως είναι ο τόπος μας, είναι γιατί πάσχισαν, ενίοτε ξεφτελίστηκαν λέγοντας ευχαριστώ ακόμη και για 50 ευρώ επικουρικό, εποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία χιλιάδες των χιλιάδων γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, νονές, συνάδελφοι. Μισό πόντο πέρα απ' την αθωότητα των παιδιών, δύο του Γενάρη και Δευτέρα εργάσιμη η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων - άνεργων - απλήρωτων - απασχολούμενων - υποαμειβόμενων μετράει κάθε μέρα ανασφάλειας κι απογοήτευσης σαν να 'ναι χρόνος ολάκερος. Καμιά γύμνια προσδοκίας δεν μπορεί να μπει στον αυτόματο. Κι όμως, μες τις φετινές γιορτές αυτοματοποιήθηκε με φαρδιά - πλατιά υπογραφή ο κόφτης των πετσοκομμένων μισθών και συντάξεων σαν σουγιάς που τον είχε κρυμμένο στην κωλότσεπη ο Προκρούστης του κεφαλαίου.
Το 2017, όμως, μπαίνει οργανωμένα, διαλεκτικά και διεκδικητικά αισιόδοξα για τις κυψέλες των κομμουνιστών που θα παλεύουν με τις Θέσεις ίσαμε που να σκάσει αναπόδραστα και φέτος μύτη η άνοιξη, ακατζάροντας την αδράνεια τού «τίποτα δεν αλλάζει» με τη σκληρή κομματική δουλειά που οπλίζει ιδεολογικά αλλά και δραστικά τη βίαια αφοπλισμένη εργατική τάξη σε καιρό εμπόλεμης ειρήνης. Εκατό χρόνια μετά, με το εργατικό κίνημα σε μακροχρόνια έκλειψη ηλίου και την επανάσταση να σπρώχνεται απ' τα καπιταλιστικά τσουνάμια στο υπόγειο της ιστορίας ως ανάμνηση, οι κομμουνιστές κι οι κομμουνίστριες στην Ελλάδα απεργάζονται κι επεξεργάζονται το δίκιο του εργάτη ακόμα κι όταν προσωρινώς δεν είναι νόμος. Καλό κι αγωνιστικό 2017!...

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις