Φιέστες, αποπροσανατολισμοί και αντιλαϊκά πορίσματα ...

Η εβδομάδα που μας πέρασε ξεκίνησε στον απόηχο της κυβερνητικής φιέστας στην Καισαριανή. Την προσπάθεια, δηλαδή, καπηλείας ιστορικών στιγμών του εργατικού - λαϊκού κινήματος, από την κυβέρνηση, με βασικό στόχο να κουκουλώσει την αντιλαϊκή της πολιτική. Και κάτι ακόμα χειρότερο, να εμφανίσει την πολιτική της ως προσπάθεια δικαίωσης των οραμάτων, των αγώνων του λαού μας. Πρόκειται για μια προσπάθεια που δεν έληξε το βράδυ της Κυριακής αλλά θα συνεχιστεί με διάφορες κυβερνητικές παρεμβάσεις μπροστά στην 28η Οκτωβρίου και με αφορμή την επέτειο απελευθέρωσης της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη. Δεν είναι άλλωστε αυτό κάτι καινούργιο. Πρέπει να θυμηθούμε πως το Γενάρη του 2015, ο νεόκοπος τότε πρωθυπουργός κατέθετε, επευφημούμενος από οπαδούς του κόμματός του, λουλούδια στον τοίχο των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών. Τότε βεβαίως κυριαρχούσαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις για το τι θα πράξει η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Τώρα, τα πράγματα είναι αλλιώς. Αν ήταν τότε μια φορά προσβολή για τους νεκρούς αγωνιστές η προσπάθεια καπηλείας από μια πολιτική δύναμη που στο DNA της έχει γράψει το συμβιβασμό με το σύστημα, που διακήρυττε ότι μπορεί να παντρέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των εργαζομένων, σήμερα η προσβολή είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη. Γιατί σήμερα έχουμε μπροστά μας τη μετεξέλιξη αυτής της πολιτικής δύναμης και της κυβέρνησής της σε ένα καθαρόαιμο αστικό κόμμα, σε μια νέα σοσιαλδημοκρατία, η οποία επιλέγεται από το σύστημα, το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους του για να κάνει τη βρωμοδουλειά. Να προχωρήσει, δηλαδή, την υλοποίηση αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που για χρόνια επιδιώκει το κεφάλαιο να εφαρμοστούν, να στηρίξει την συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς σπέρνοντας ταυτόχρονα στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα το συμβιβασμό, την απογοήτευση, την παραίτηση από κάθε διεκδίκηση και αγώνα, εξασφαλίζοντας τη λαϊκή ανοχή και συναίνεση. Την ίδια μάλιστα στιγμή, η αστική τάξη φροντίζει με τον ιδεολογικό της μηχανισμό να φορτώσει όλες τις επιπτώσεις από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στο «κομμουνιστικό παρελθόν» των στελεχών της. Μ' ένα σμπάρο, δηλαδή, δυο τρυγόνια, και η βρωμοδουλειά να γίνεται και η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος να συκοφαντείται.

Η στάση που κράτησαν ο δήμαρχος Καισαριανής και η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου, που αρνήθηκαν να γίνουν ντεκόρ στη φιέστα της κυβέρνησης με φόντο τον τοίχο των εκτελεσμένων της Καισαριανής, είναι η μόνη αξιοπρεπής και συνεπής στάση.

Δακρυγόνα στους συνταξιούχους, προνόμια στο κεφάλαιο...

Το χτύπημα με δακρυγόνα της συγκέντρωσης των συνταξιούχων, που διαδήλωναν στο Μέγαρο Μαξίμου, τη Δευτέρα το πρωί, ήρθε να αποκαλύψει ότι όσα έλεγε την προηγούμενη μέρα ο Αλ. Τσίπρας στην Καισαριανή, για τιμή στη δρακογενιά της δεκαετίας του 1940, ήταν κουραφέξαλα. Αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ότι η αστική πολιτική συνδυάζει τα πάντα, προκειμένου να εμποδίσει την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Και την κοροϊδία, ακόμα και την καπηλεία ιστορικών στιγμών της ταξικής πάλης, αλλά και την καταστολή, εάν αυτό χρειαστεί. Τα όσα ακολούθησαν, οι δηλώσεις καταδίκης, οι διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να ξαναχρησιμοποιηθούν χημικά απέναντι σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, δεν είναι τίποτα άλλο από επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος. Λίγες μέρες μετά, εάν θλιβερό κερασάκι εξαπάτησης, ήρθαν οι δηλώσεις Κατρούγκαλου, που εξέφρασε την αγωνία του για τη μαζικότητα και την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που στα τραπέζια των συζητήσεων της δεύτερης «αξιολόγησης» βρίσκονται ζητήματα που αφορούν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο με σαφή κατεύθυνση στο πλαίσιο της ΕΕ, τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, κάτι που η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» είναι έτοιμη να εμφανίσει ως μέτρο που θα βοηθήσει στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για το οποίο τόσο πολύ - δήθεν - κόπτεται!

Κατά τ' άλλα η κυβέρνηση πανηγύρισε τόσο για την «υπέρβαση» των κρατικών εσόδων από τα χαράτσια που φόρτωσαν στο λαό η ίδια και οι προκάτοχοί της όσο και για τις προβλέψεις του ΔΝΤ για τους ρυθμούς ανάκαμψης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Ολες, μα όλες οι προβλέψεις και παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και των εκπροσώπων του κεφαλαίου της περασμένης βδομάδας «υπενθύμισαν» ότι προϋπόθεση για την όποια ανάκαμψη είναι η πλήρης εφαρμογή του μνημονίου και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό περιλαμβάνει. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου όχι μόνο δε θα φέρει ανακούφιση στο λαό, αλλά προϋποθέτει νέα κλιμάκωση με μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα.

Το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα επιβεβαιώνει και το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 που κατέθεσε η κυβέρνηση: Ο προβλεπόμενος ρυθμός ανάπτυξης, ύψους 2,7%, πάει «πακέτο» με το σχεδόν διπλάσιο, σε σχέση με φέτος, ύψος των αντιλαϊκών μέτρων που θα φορτωθούν πάνω στο λαό, ενώ οι συνολικές «δημοσιονομικές παρεμβάσεις» της διετίας 2016 - 2017 (αυξήσεις αντιλαϊκών φόρων, παραπέρα πετσόκομμα κονδυλίων που αφορούν λαϊκές ανάγκες) αγγίζουν τα 4 δισ. ευρώ.

Αποκαλύπτεται έτσι πλήρως η απάτη της κυβερνητικής προπαγάνδας περί... «δυσκολότερων που πέρασαν», περί «επιστροφής στην κανονικότητα» κ.ο.κ. Επιβεβαιώνεται ότι η «κανονικότητα» των κερδών του κεφαλαίου προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα του λαού.

Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει, άλλωστε, να ιδωθούν και τα εξελισσόμενα ενδοκαπιταλιστικά παζάρια για τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόσο για το ποιο είναι το διακύβευμα για το κεφάλαιο, όσο και για το τι πραγματικά σημαίνουν για το λαό.

Και ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για λογαριασμό του κεφαλαίου συνεχίζει αμείωτη την αντιλαϊκή επίθεση, ενώ υποδέχεται με χημικά τους συνταξιούχους, την ίδια ώρα εντείνει τις διευκολύνσεις και τη στήριξη των κερδοφόρων σχεδίων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η αναδιανομή πλούτου σε όφελος του εγχώριου κεφαλαίου διαπερνά έναν προς έναν και όλους μαζί τους κωδικούς του νέου κρατικού προϋπολογισμού. Ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής, αναφέρονται μέτρα όπως η διόγκωση των κρατικών κονδυλίων για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κατά 250 εκατ. ευρώ, καθώς και οι φορολογικές απαλλαγές ύψους άνω των 20 εκατ. ευρώ, για τις ισχυρές επιχειρήσεις που θα ενταχθούν στον νέο λεγόμενο «αναπτυξιακό νόμο». Στην πρώτη γραμμή του οποίου βρίσκονται οι απλόχερες φοροελαφρύνσεις, απαλλαγές και κάθε είδους «διευκολύνσεις», ταυτόχρονα, βέβαια, με τις κρατικές επιδοτήσεις στο ύψος της επένδυσης, επιδοτήσεις για την κάλυψη του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους» των επιχειρηματιών και στην επιδότηση των επιτοκίων για τα τραπεζικά δάνεια με τα οποία θα συμπληρωθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια. Παράλληλα, ειδική μέριμνα επιφυλάσσεται για τις «στρατηγικού χαρακτήρα» επενδύσεις, καθώς και για τις κρατικές ενισχύσεις σε «δίκτυα» επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών επιχειρήσεων που θα ενταχθούν σε ενιαίο επιχειρηματικό σχήμα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας της «δίκαιης ανάπτυξης», στην οποία αναφέρονται τόσο η κυβέρνηση όσο και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ενδοαστικές κόντρες...

Δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητες οι κόντρες και οι αντιθέσεις μέσα σε αστικούς θεσμούς αλλά και οι διεργασίες που συντελούνται στο αστικό πολιτικό αλλά και στο επιχειρηματικό τοπίο με αφορμή ορισμένες υποθέσεις που βρίσκονται στη διαδικασία της Δικαιοσύνης. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι βαθύτερο εκφράζουν αυτές οι διεργασίες. Χαρακτηριστικές είναι οι κόντρες στο εσωτερικό της Δικαιοσύνης, που μεταφράζονται σε πολιτικό επίπεδο με κοκορομαχίες ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τη δήθεν ανεξαρτησία της. Στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να δούμε και την κόντρα που άνοιξε η κυβέρνηση με την Εκκλησία με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία. Ο ανεύθυνος τρόπος με τον οποίο άνοιξε αλλά και έκλεισε αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση (ως μια παρεξήγηση!) έδωσε την ευκαιρία στην πλευρά της ηγεσίας της Εκκλησίας να αναπαραγάγει αντιδραστικές, μεταφυσικές και αντικομμουνιστικές απόψεις βγαλμένες από σκοτεινές εποχές. Μια διαδικασία που επιδιώκει ταυτόχρονα να δημιουργήσει τεχνητούς διαχωρισμούς και αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα με βάση θρησκευτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις. Το ΚΚΕ με σαφήνεια τοποθετήθηκε ενάντια σε αυτήν την προσπάθεια, αποκάλυψε ότι οι κινήσεις της κυβέρνησης έχουν σε ένα βαθμό και χαρακτήρα αντιπερισπασμού, με στόχο να δημιουργήσει επίφαση προοδευτικότητας, την ίδια στιγμή που μια σειρά αναχρονισμών που προκύπτουν από την ίδια της την πολιτική μένουν στο απυρόβλητο (π.χ. σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς Ολοήμερο, καθηγητές που υποχρεώνονται να κάνουν μαθήματα πέρα από την ειδικότητά τους κ.ά.). Επίσης, το ΚΚΕ εναντιώθηκε στα αντιδραστικά κηρύγματα της Εκκλησίας διατυπώνοντας ολοκληρωμένα την τοποθέτησή του: Οτι είναι υπερώριμο ζήτημα και για την Ελλάδα ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας και ό,τι αυτό σημαίνει για την Εκπαίδευση, το περιουσιακό ζήτημα της Εκκλησίας, τις τελετουργικές διαδικασίες σε δημόσιους θεσμούς, τον πολιτικό γάμο, την πολιτική κηδεία, την ονοματοδοσία παιδιών, τη δυνατότητα αποτέφρωσης νεκρών κ.ά.

Το "πόρισμα" των εργαζομένων...

Βεβαίως, το ζήτημα της αναγκαίας ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης, της αναζωογόνησης του λαϊκού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, της οργάνωσής τους (και όχι βεβαίως των κάθε είδους Κατρούγκαλων). Οι κινητοποιήσεις της προηγούμενης βδομάδας, η εξαγγελία μεγάλου συλλαλητηρίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τη Δευτέρα 17 Οκτώβρη από Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα δείχνουν το δρόμο. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να θολώσει τα νερά με το πόρισμα των «ειδικών», να καλλιεργήσει τον εφησυχασμό δεν πρέπει να περάσει. Πρώτα απ' όλα γιατί, όπως απέδειξε ο «Ριζοσπάστης» με σειρά άρθρων του την προηγούμενη βδομάδα, το πόρισμα των «ειδικών» - το οποίο παρεμπιπτόντως ακόμα μεταφράζεται από τα Αγγλικά! - βρίσκεται στη γνωστή αντεργατική κατεύθυνση της εργοδοσίας, της ΕΕ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο ΣΕΒ προχτές χαιρέτισε το περιεχόμενό του. Πίσω από τις στρυφνές και πολλές φορές «δικηγορίστικες» διατυπώσεις δεν μπορεί να κρυφτεί ότι ουσιαστικά κατοχυρώνει την εργασιακή ζούγκλα, ότι οδηγεί μισθούς πιο κάτω από τον πάτο, ότι τα περί κατοχύρωσης των κλαδικών συμβάσεων είναι «αδειανό πουκάμισο». Δεύτερον, γιατί είναι σίγουρο ότι, όπως συνέβη και με το Ασφαλιστικό, η διαπραγμάτευση θα το κάνει ακόμα χειρότερο! Γι' αυτό οι εργαζόμενοι ο λαός πρέπει να δώσουν το δικό τους «πόρισμα» με οργάνωση της πάλης τους και νέους αγώνες, που θα βάζουν στο προσκήνιο την πάλη για την ανάκτηση όσων έχασαν μέχρι σήμερα, τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους.

″Ρ″