Ορκοι και κόντρες γύρω από τους "κρίσιμους εθνικούς στόχους" του κεφαλαίου

Δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις από την κυβέρνηση και τη ΝΔ, αλλά και συνολικότερα από τα επιτελεία του συστήματος, για την «κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε», για την «καθοριστική σημασία» της πολιτικής που θα ακολουθηθεί προκειμένου «να μπούμε σε πορεία εξόδου από την κρίση» και «να ξεμπλοκαριστούν οι μεγάλες δυνατότητες της οικονομίας».

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ανταποκρινόμενοι στις επίμονες σχετικές αξιώσεις των σημαντικότερων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μιλούν για την ανάγκη «συνεννόησης», «εθνικής γραμμής» για τους «κρίσιμους εθνικούς στόχους», αλλά, ταυτόχρονα, διαγκωνίζονται μεταξύ τους, τόσο κατηγορώντας ο ένας τον άλλον ότι τορπιλίζουν με τη στάση τους αυτήν τη «συνεννόηση» στα ζητούμενα του κεφαλαίου, όσο και ανταγωνιζόμενοι για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα αυτά τα ζητούμενα από το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν διαγκωνισμό για το ποιος θα πάρει το «χρίσμα» του κεφαλαίου, ο οποίος αξιοποιείται παράλληλα ώστε να δυναμώνει η προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού από όλες τις μπάντες, για να ενισχύεται η στοίχισή του πίσω από τον ξένο στόχο της ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των καπιταλιστών, ο οποίος και προϋποθέτει το βαθύτερο και μόνιμο τσάκισμα των δικαιωμάτων του...

Στόχοι του κεφαλαίου που προϋποθέτουν το παραπέρα τσάκισμα του λαού

Μια ματιά σε αυτούς τους περιβόητους «κρίσιμους εθνικούς στόχους», οι οποίοι αναπαράγονται συνεχώς στις τοποθετήσεις όλων των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης, στα κύρια άρθρα και στους σχολιασμούς όλων των αστικών μέσων ενημέρωσης, στις παρεμβάσεις όλων των επιτελείων του συστήματος και των ίδιων των εργοδοτικών ενώσεων, είναι αποκαλυπτική για το γεγονός ότι είναι ένας προς έναν στόχοι του κεφαλαίου, η επίτευξη των οποίων προϋποθέτει την παραπέρα επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων και του λαού.

Στην πρώτη γραμμή ξεχωρίζουν, βέβαια, το ζήτημα της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους, η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς και η περιβόητη «επιστροφή στις αγορές».

Ζητήματα όλα που συνδέονται με την εξέλιξη των συνολικότερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, εντός και εκτός της Ευρωζώνης, με όλους τους «παίχτες» ωστόσο να ξεκαθαρίζουν ότι σε κάθε περίπτωση προϋποθέτουν την πλήρη υλοποίηση όλων των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο.

Πολύ περισσότερο, η όποια «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρει καμία ελάφρυνση στα όσα έχουν φορτωθεί στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αλλά θα συνοδευτεί και από νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ η όποια «εξοικονόμηση πόρων» από την αποπληρωμή του χρέους θα κατευθυνθεί στην παραπέρα κρατική στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίστοιχα, η περιβόητη «επιστροφή στις αγορές», η πρόσβαση δηλαδή του αστικού κράτους σε νέο δανεισμό για λογαριασμό του κεφαλαίου, θα έρθει να προσθέσει νέα χρέη στην πλάτη του λαού.

Στο πακέτο των «κρίσιμων εθνικών στόχων» ιεραρχούνται, επίσης, οι περιβόητες «δομικές μεταρρυθμίσεις», οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις δηλαδή που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ισως στην πιο χαρακτηριστική τέτοια τοποθέτηση των τελευταίων ημερών, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης ανέφερε ότι «και όλο το χρέος να μας χαρίσουν, αν δεν αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες της χώρας, δεν θα τα καταφέρουμε»...

Σε αυτό το πλαίσιο, κυβέρνηση, ΝΔ και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα μιλούν με μια φωνή για την ανάγκη «δημιουργίας ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος», «τόνωσης της ανταγωνιστικότητας», «στήριξης της υγιούς επιχειρηματικότητας» κ.ο.κ. Παράλληλα, σε πλήρη αντιστοιχία με την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της κυβέρνησης, η ΝΔ κάνει λόγο για «νέο παραγωγικό μοντέλο».

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, μεταφράζονται σε νέα προνόμια κάθε είδους για το κεφάλαιο, από τους περιβόητους «αναπτυξιακούς νόμους» και τα διάφορα «χρηματοδοτικά εργαλεία», μέχρι την πληθώρα νέων φοροαπαλλαγών, την παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών, τη μείωση του «ενεργειακού κόστους» των βιομηχάνων κ.ο.κ. Συνεπάγονται τη διατήρηση όλου του αντεργατικού οπλοστασίου που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και την προσθήκη νέων χτυπημάτων στα Εργασιακά, σε συνδυασμό με τον ακόμα πιο αποφασιστικό προσανατολισμό της παραγωγικής δραστηριότητας σε εκείνους τους κλάδους που προσδοκούν μεγαλύτερα κέρδη οι επιχειρηματικοί όμιλοι, σε πλήρη αντιδιαστολή με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Από κοντά, προβάλλεται και ο «εθνικός στόχος» να καταστεί η χώρα ενεργειακός και διαμετακομιστικός κόμβος, με την ελληνική αστική τάξη να επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο την αναβάθμιση της θέσης της έναντι των ανταγωνιστικών κεφαλαίων στην ευρύτερη περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό το πώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθεί παραπέρα την πολιτική των προκατόχων της σε αυτά τα ζητήματα, με τις «στρατηγικές σχέσεις» με Ισραήλ και Αίγυπτο, με την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, των περιφερειακών αεροδρομίων και άλλων υποδομών στρατηγικής σημασίας, με την προώθηση ενεργειακών αγωγών που προκρίνει ο ευρωατλαντικός άξονας κ.ο.κ., με τη ΝΔ να διαμαρτύρεται από την πλευρά της για το... copyright όλων των παραπάνω και να παραπονιέται επειδή η κυβέρνηση «τρέχει με χίλια» αυτά που εμφανιζόταν να καταγγέλλει ως αντιπολίτευση...

Ανεξάρτητα από τα... παράπονα και τους τσακωμούς για τα... «πνευματικά δικαιώματα» αυτής της πολιτικής, το σίγουρο για το λαό είναι ότι η υλοποίησή της συνεπάγεται τη βαθύτερη εμπλοκή του στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, για τον έλεγχο στρατηγικών ζωνών, πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών πηγών και διαύλων.

Καβγάς για το "χρίσμα" της αστικής τάξης

Την ίδια ώρα που κυβέρνηση και ΝΔ ορκίζονται στους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, τσακώνονται για το ποιος από τους δύο μπορεί να τους υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά.

Οι αντιστοιχίες σε αυτόν τον τσακωμό είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικές:

-- Στις κατηγορίες της ΝΔ ότι η κυβέρνηση με τους χειρισμούς της, τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση του μνημονίου κ.ο.κ. είναι «αναξιόπιστη» και «απομονώνεται διεθνώς», το Μέγαρο Μαξίμου απαντά με τα διάφορα συγχαρητήρια που εισπράττει από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιεί, καθώς και με τις διάφορες συμμαχίες που στήνει με άλλες αστικές κυβερνήσεις που τσακίζουν εξίσου τους λαούς τους (π.χ. η περιβόητη «συμμαχία του Νότου»). Περνώντας μάλιστα στην «αντεπίθεση», το Μέγαρο Μαξίμου κατηγορεί τη ΝΔ ότι εκφράζει τις «ακραίες» θέσεις του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση, ανάλογα με το τι συμφέρει το κεφάλαιο, επικαλείται τις θέσεις του ΔΝΤ για το χρέος, αλλά και τη «στήριξη των ΗΠΑ», οι οποίες με τη σειρά τους τονίζουν τη «χρήσιμη και πλούσια οπτική του ΔΝΤ»!

-- Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι είναι «άτολμη» στην προώθηση των «μεταρρυθμίσεων», ότι έχει «ιδεοληψίες» και δεν τις πιστεύει, επομένως ακόμα και αυτές που ψηφίζει, δεν πρόκειται να τις υλοποιήσει στην πράξη. Αντίθετα, «οι δομικές μεταρρυθμίσεις», ισχυρίζεται ο Κυρ. Μητσοτάκης, «είναι πολύ κοντά στον ιδεολογικό πυρήνα της παράταξής μας, μεταρρυθμίσεις που τις πιστεύουμε, μεταρρυθμίσεις που όταν θα τις υλοποιήσουμε, θα οικοδομήσουμε ένα περιβάλλον, το οποίο θα εξασφαλίζει γόνιμο έδαφος για επενδύσεις». Στα παραπάνω, βέβαια, η κυβέρνηση από την πλευρά της αντιτείνει το δικό της αντιλαϊκό έργο: «Ψηφίσαμε δομικές μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού και του φορολογικού συστήματος, καθώς και της δημόσιας διοίκησης. Θαρραλέες αλλαγές, τις οποίες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ποτέ δεν τόλμησαν, ποτέ δεν επιχείρησαν καν», αναφέρει χαρακτηριστικά ο υπουργός Επικρατείας, Ν. Παππάς, διαφημίζοντας την ικανότητα της κυβέρνησης να προωθήσει την αντιλαϊκή πολιτική εκεί που οι άλλοι... «δεν τραβάνε».

-- Η κυβέρνηση κατηγορεί τη ΝΔ ότι δε βάζει πλάτη στην «εθνική γραμμή» για τα ζητήματα του χρέους, των πρωτογενών πλεονασμάτων κ.ο.κ., ενώ την «καρφώνει» επειδή ζητάει εκλογές παρά τις απανωτές επισημάνσεις εκπροσώπων του εγχώριου κεφαλαίου (π.χ. Θ. Φέσσας του ΣΕΒ, Κ. Μίχαλος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου κ.ά.) ότι κάτι τέτοιο «είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η αγορά».Η ΝΔ, από την πλευρά της, δίνει τους δικούς της όρκους στη «συνεννόηση» για τα ζητήματα που ιεραρχεί το κεφάλαιο - χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο χαιρετισμός του αντιπροέδρου της, Κ. Χατζηδάκη, στο ίδιο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - ενώ παράλληλα «διευκρινίζει» ότι ζητά πρόωρες εκλογές όχι γιατί έχει «κάποια σφοδρή επιθυμία να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη διακυβέρνηση», αλλά γιατί «θεωρεί ότι είναι δημοκρατικό της καθήκον και υποχρέωσή της», όπως είπε ο Γ. Κουμουτσάκος. «Εξηγεί», δηλαδή, ότι πιάνει μια χαρά τα μηνύματα των φορέων του κεφαλαίου ότι δεν πρέπει... να βιάζεται, αφού τώρα τη βρώμικη δουλειά την προχωράει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπενθυμίζει παράλληλα ότι θέτει ζήτημα εκλογών γιατί έτσι παίζεται το διπολικό παιχνίδι στην αστική δημοκρατία...

-- Στο ίδιο πλαίσιο, άλλωστε, του μεταξύ τους διαγκωνισμού για το ποιος μπορεί να υλοποιήσει πιο αποφασιστικά την πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, εντάσσονται και οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ για τις «τριβές στο εσωτερικό» τους, για τις «ισορροπίες» που είναι αναγκασμένοι να κρατάνε σε βάρος της επιτάχυνσης του αντιλαϊκού έργου. Ετσι, η μεν κυβέρνηση μιλά για «ασκήσεις ισορροπίας» του Κυρ. Μητσοτάκη στη ΝΔ με «δύο αντίβαρα διαφορετικού βάρους», με τον ένα αντιπρόεδρο (Κ. Χατζηδάκης) «να κρατά την απαραίτητη και πολυπόθητη ισορροπία προς το προοδευτικό κέντρο» και τον άλλο αντιπρόεδρο (Α. Γεωργιάδης) «να σπρώχνει τον πολιτικό ακροβάτη προς το ακροδεξιό κενό». Η δε ΝΔ, αξιοποιώντας το παιχνίδι των συσχετισμών ανάμεσα στις διάφορες «τάσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, τα ενδοκυβερνητικά παζάρια ενόψει και του επικείμενου ανασχηματισμού, κάνει λόγο για «σοβαρές ρωγμές στο εσωτερικό της κυβέρνησης» και λανσάρεται η ίδια ως «η μόνη αξιόπιστη εναλλακτική λύση»...

***

Ο καβγάς των αστικών κομμάτων για... τα μάτια του κεφαλαίου πάει πακέτο με τη σύμπλευσή τους στην αντιλαϊκή στρατηγική του, για χάρη της οποίας, μάλιστα, όποτε χρειαστεί ψηφίζουν όλοι μαζί παρέα τα μέτρα που αυτό έχει ανάγκη, όπως έγινε με την ψήφιση του 3ου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015, αλλά και με πλήθος νόμων και ρυθμίσεων που έχουν έρθει στη Βουλή από τότε μέχρι σήμερα.

Το ζητούμενο για το λαό, όμως, είναι να μη στοιχηθεί ούτε στον καβγά αλλά ούτε και στις συναινέσεις των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης, αφού και στη μία και στην άλλη περίπτωση πυξίδα τους είναι οι «εθνικοί στόχοι» του κεφαλαίου, οι οποίοι και είναι διαμετρικά αντίθετοι με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Γ. Ε.