Τα περί "βοήθειας" από Ομπάμα

Ο γνωστός κουρνιαχτός για τη «στήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης στα δίκαια της Ελλάδας και την πολιτική της ανάπτυξης και όχι της λιτότητας», σηκώνεται και πάλι αυτές τις μέρες, με αφορμή την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στα μέσα Νοέμβρη στην Αθήνα, που επισήμως δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ιδιαίτερες προσδοκίες για το ταξίδι αυτό καλλιεργούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, ειδικά σε ό,τι αφορά το ζήτημα του κρατικού χρέους και το ενδεχόμενο «κούρεμά» του, κάτι στο οποίο αντιδρά η γερμανική κυβέρνηση. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ο Ομπάμα και η κυβέρνησή του, που αποχωρεί στις αρχές του χρόνου, εντάσσούν την όποια συζήτηση για το χρέος ή τις προτροπές για «περισσότερη χαλάρωση στις δημοσιονομικές πολιτικές» στην αντιπαράθεση των αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων με τα γερμανικά πρωτίστως και άλλα ευρωενωσιακά. Δεν «πήρε ο πόνος» τον Ομπάμα για τις αντιλαϊκές πολιτικές που πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε όλη την ΕΕ, με ιδιαίτερη ένταση στις ασθενέστερες οικονομικά χώρες. Ισα - ίσα αυτές, τις «διαρθρωτικές αλλαγές» όπως τις ονομάζουν, τις θεωρεί προϋπόθεση για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου και στις ΗΠΑ και σε όλες τις χώρες. Ετσι, όταν ο Ομπάμα επικροτεί την πολιτική δήθεν «ενάντια στη λιτότητα» που εφαρμόζει ο Ρέντσι στην Ιταλία (όπως το έκανε στην πρόσφατη συνάντησή τους στο Λευκό Οίκο) ή ο Τσίπρας στην Ελλάδα, αυτό που χαιρετίζει είναι το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά.

Το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ σε μνημόνια, το ποιος θα υποστεί το κόστος από το ενδεχόμενο «κούρεμα», η λεγόμενη «σταθεροποίηση» της ΕΕ, σχετίζονται με το μοίρασμα της ζημιάς από την καπιταλιστική κρίση ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τη φαγωμάρα για την προσδοκώμενη ανάκαμψη. Αρα δεν στέκουν οι όποιες προσδοκίες καλλιεργούν ή, για την ακρίβεια, δεν στέκουν για το λαό, ο οποίος δεν πρέπει να τους δώσει καμία βάση. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τη Γερμανία θα ...ευνοήσουν την Ελλάδα, αυτό αφορά και μόνο το κεφάλαιο και την κερδοφορία του.

Ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Νέιθαν Σιτς, σε πρόσφατη απάντησή του στην «Καθημερινή» δεν μπορούσε να είναι πιο σαφής: «Υπάρχει ακόμη δουλειά να γίνει και είναι σημαντικό για το λόγο αυτό η Ελλάδα να συνεχίσει να συνεργάζεται στενά με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ για να εφαρμόσει τις εναπομείνασες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το ασφαλιστικό [...] Αυτό θα ανοίξει την πόρτα για μία σοβαρή συζήτηση με τους Ευρωπαίους για το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους». Αυτή ακριβώς η δήλωση κάνει σκόνη τις όποιες αυταπάτες καλλιεργούν στο λαό η κυβέρνηση, άλλοι της αστικής διαχείρισης και οπορτουνιστές, περί δήθεν «σύμμαχων» ΗΠΑ στην αντιπαράθεση με τον «νεοφιλελευθερισμό της Μέρκελ». Δηλαδή, τα κεφάλια μέσα και «εφαρμόστε ό,τι πρέπει για το κεφάλαιο».

Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε ότι στο διάβα των δήθεν «σκληρών διαπραγματεύσεων» και αυτής της κυβέρνησης, πριν και μετά του «αριστερού» τρίτου μνημονίου, συχνά επιστρατεύονται οι μυθοπλασίες πότε περί «καλού ΔΝΤ, στο θέμα του χρέους», πότε περί «κακού ΔΝΤ στα θέματα των μέτρων», πότε του «ρήγματος που ανοίγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική λιτότητας στην ΕΕ» ή περί «σύμμαχων ΗΠΑ» και «συμμαχία του Νότου» και περί υπουργών που αντιστέκονται στις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών. Ολα αυτά όμως, που μπορεί να είναι αντιθέσεις μεταξύ των αστών, που αφορούν το πώς καλύτερα θα εξασφαλιστούν όροι για να πάει «ζεστό χρήμα» στο μεγάλο κεφάλαιο για να αυξήσει την κερδοφορία του, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Από τις διευθετήσεις, τις «αλληλοβοήθειες» και τα παζάρια των αστικών τάξεων, όπως πολλές φορές έχει αποδειχτεί, χαμένοι βγαίνουν οι λαοί. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν από τέτοιου είδους «βοήθειες». Πολύ περισσότερο που η ενδεχόμενη επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, πέρα από παρεμβάσεις σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία, θα περιλαμβάνει και ατζέντα που θα αφορά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής με την ελληνική αστική τάξη να διεκδικεί ειδικό ρόλο σε αυτά.

Δ. Κ.