Αυτοί που δεν αντιστάθηκαν αρκετά

Το πολιτικό όριο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολιτικό όριο που αντιστοιχεί στην ολοκλήρωση ή στην κατάρρευση της δεύτερης αξιολόγησης. Η δεύτερη αξιολόγηση για να ολοκληρωθεί, προϋποθέτει την αποτέφρωση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, την κατάργηση των τελευταίων ψηγμάτων δημοκρατικών ελευθεριών, την περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η διευθέτηση του χρέους -με κάποιο τρόπο- που συνιστά την μόνιμη επωδό της κυβέρνησης δεν σημαίνει τίποτα για το εργατικό εισόδημα, όπως δεν σημαίνει τίποτε ούτε η περιβόητη έξοδος στις αγορές, ούτε η ισχνή ανάπτυξη που προβλέπει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, και η οποία θα μοιραστεί στα καραδοκούντα κοράκια της εγχώριας καπιταλιστικής ελίτ.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η κυβέρνηση ολοκληρώνει με ταχύτητα τον κύκλο της και αποχωρεί. Άλλωστε η δουλειά έγινε. Τώρα πια το νέο καθεστώς υποταγής και εξαθλίωσης είναι σε πλήρη λειτουργία. Αριστερή κυβέρνηση, δεξιά κυβέρνηση, οικουμενική κυβέρνηση, συνιστούν όμοια φωτοαντίγραφα της ενιαίας έκφρασης του καθεστώτος. Η εναλλαγή στην διαχείριση της εξουσίας δεν συνιστά καμία αλλαγή. Αυτή είναι η μεγαλειώδης επιτυχία των καπιταλιστικών μνημονίων.

Η φτώχεια και η ανεργία είναι εκκωφαντικά συμπτώματα μιας δεσπόζουσας επικράτησης. Μιας δεσπόζουσας παραδοχής που έχει για τα καλά φυτευτεί στα μυαλά των ανθρώπων : Τίποτε δεν αλλάζει. Οποιαδήποτε σκέψη ή δράση που πραγματώνεται μέσα στα πολιτικά και νομικά όρια του καθεστώτος, λειτουργεί προς όφελος του. Η αγωνιώδης αναζήτηση μιας κάποιας κανονικότητας, δεν αφήνει το μυαλό να αποκωδικοποιήσει τα σημάδια : Αυτή είναι η κανονικότητα. Δεν υπάρχει άλλη. Ότι ζούμε και ότι θα ζήσουμε είναι εξαιρετικά κανονικό. Είναι αυτή η αγωνιώδης αναζήτηση κανονικότητας όμως που τρέφει το καθεστώς, το ενδυναμώνει το συντηρεί.

Πρόκειται για μια κανονικότητα που δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Δεν αξίζει να την θυμάται , ούτε να την μνημονεύει. Πρόκειται για μια κανονικότητα διαρκούς εγκλεισμού που ετοιμαζόμαστε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Αυτή θα είναι η κατάθεσή μας στο δικαστήριο της ιστορίας. Μια κατάθεση τραγική μα και αστεία : “Υποστήκαμε τα πάντα, υποθηκεύσαμε το παρόν και το μέλλον ενός λαού, συναινέσαμε στην κατάργηση κάθε δημοκρατικού και εργατικού δικαιώματος, για να “βγει η χώρα στις αγορές” και να ρθει η ανάπτυξη”.

Και σε αυτή την εξέλιξη έχουμε όλοι ευθύνη. Αυτοί που δεν αντιστάθηκαν καθόλου, αλλά και αυτοί που δεν αντιστάθηκαν αρκετά. Κυρίως αυτοί που δεν αντιστάθηκαν αρκετά.

Καθώς δεν αρκεί να γνωρίζεις ότι πρέπει να αλλάξουν όλα.Πρέπει να αποτελείς το ζωντανό παράδειγμα αυτής της αλλαγής.

Οι λέξεις που δεν ντύνονται με πράξεις, με πράξεις που να αμφισβητούν στα ίσια το καθεστώς, τότε είναι λέξεις που δεν φτάνουν ποτέ στο ύψος του διακηρυγμένου σκοπού. Στο μέτρημα, βγαίνουν πάντα λειψές και αδύναμες.

Αν λέμε ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, πρέπει να αποδείξουμε την αλήθεια προθέσεων μας.

Είτε Κασσάνδρα είτε Σπάρτακος αυτή είναι η επιλογή.

Χρήστος Μιάμης