Το "σχέδιο β'" της κυβέρνησης ... και η μεγάλη εικόνα για το λαό

Είχε ή δεν είχε «σχέδιο β'» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θητεία της να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ; Μίλησαν ή δεν μίλησαν στελέχη της στους Ρώσους για τη δυνατότητα να τυπώσουν εθνικό νόμισμα; Το σχέδιο ήταν του Βαρουφάκη και του Λαφαζάνη, ή συντονιζόταν κεντρικά από την κυβέρνηση; Αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα μονοπωλούν σχεδόν την ειδησεογραφία μετά την κυκλοφορία του βιβλίου με «εκμυστηρεύσεις» του Ολάντ σε Γάλλους δημοσιογράφους. Η ΝΔ ζητάει μέχρι και εξεταστική επιτροπή για να διευκρινιστεί αν η κυβέρνηση σκόπευε να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και η κυβέρνηση απαντάει ότι ο προσανατολισμός της ήταν πάντα ευρωπαϊκός και ότι ποτέ δεν έθεσε υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη. Τι κρύβει όλη αυτή η συζήτηση; Οτι η αναμόρφωση της Ευρωζώνης, ως αποτέλεσμα της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των ανταγωνισμών ανάμεσα στα κράτη - μέλη της, προέκυψε ως ένα ισχυρό ενδεχόμενο τα προηγούμενα χρόνια και σ' αυτήν τη βάση συζητιόταν η αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ. Πάνω σ' αυτό το έδαφος υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εξέφρασε ως ένα βαθμό τις προσδοκίες ή τα σχέδια μερίδων της αστικής τάξης για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, που περιείχε εναλλακτικά και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Μέσα εκεί εγκλωβίστηκαν και χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι, οι οποίοι έδωσαν την εκλογική νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015.

Ολα τα παραπάνω, όμως, σε τίποτα δεν αναιρούν το γεγονός ότι η αναμόρφωση της Ευρωζώνης, ακόμα και με την αποπομπή κρατών, παραμένει ένα σενάριο που γέννησε η κρίση και σε καμιά περίπτωση δεν έχει φύγει από το τραπέζι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ιταλία, για την οποία Γερμανοί οικονομολόγοι λένε τώρα ότι είναι μετρημένα τα χρόνια της στην Ευρωζώνη. Λέει ενδεικτικά ο πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών (Ifo) του Μονάχου σε γερμανική εφημερίδα: «Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι τόσο απελπιστική, ώστε η έξοδός της από την Ευρωζώνη είναι μόνο θέμα χρόνου. Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο θα αντέξει η Ιταλία ακόμα στο ευρώ». Επομένως, από το να εγκλωβίζονται στα ερωτήματα, που θέτουν τα κόμματα του κεφαλαίου στην πολιτική ατζέντα, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να δουν τη «μεγάλη εικόνα», το πλαίσιο μέσα στο οποίο και τότε και τώρα διεξάγεται η συζήτηση για την έξοδο χωρών από το ευρώ ή εναλλακτικά μια άλλη μορφή και λειτουργία της Ευρωζώνης. Και το πλαίσιο αυτό οριοθετείται τόσο από την καπιταλιστική κρίση και τη δυσκολία του κεφαλαίου να ανακτήσει σταθερούς και ασφαλείς ρυθμούς ανάκαμψης, όσο και από τους ανταγωνισμούς και την ανισομετρία που οξύνονται στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης, γι' αυτόν το λόγο. Σε κάθε περίπτωση, έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία και αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, σημαίνει συνέχιση του καθεστώτος εκμετάλλευσης και φτώχειας για τους εργαζόμενους και το λαό, είτε μιλάμε για την Ελλάδα, είτε για την Ιταλία, είτε για οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική χώρα του ευρώ και της ΕΕ.