Στον ίδιο στόχο από άλλο δρόμο

Ας δούμε ορισμένες πλευρές της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, όπως εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες και «εμπλουτίζεται» από την επικαιρότητα: Ενα από τα επιχειρήματα του πόλου που συγκροτείται γύρω από τη ΝΔ, είναι ότι η οικονομία έχει τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί, αλλά την εμποδίζουν η «μεταρρυθμιστική ατολμία» της κυβέρνησης, η πολυγλωσσία στο εσωτερικό της και οι εσωκομματικές τριβές, που την καθιστούν αναξιόπιστη και στο εξωτερικό. Για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους, αξιοποιούν τη θέση του Π. Σκουρλέτη για το θέμα της ΔΕΗ, αλλά και το παιχνίδι των συσχετισμών ανάμεσα στις «τάσεις», με αφορμή τις εκλογές στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν την επιχειρηματολογία, η ΝΔ προσπαθεί, από τη μια, να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση να επιταχύνει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και, από την άλλη, να προβληθεί η ίδια ως ικανότερος διαχειριστής, που αν αντικαταστήσει τη σημερινή κυβέρνηση θα «απογειώσει» την οικονομία.

Τι απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι ο λόγος της ΝΔ είναι «διχαστικός» και «ακραίος», ότι με τη στάση της «υπονομεύει την προσπάθεια σε μια κρίσιμη στιγμή», που «κοινός πολιτικός τόπος» είναι η διευθέτηση του χρέους, και ότι «δίνει επιχειρήματα στους ξένους». Για να στοιχειοθετήσει αυτήν την κριτική, αξιοποιεί τον αισχρό αντικομμουνισμό στελεχών της ΝΔ, όπως του αντιπροέδρου της, τον οποίο η χτεσινή «Αυγή» κατηγορεί ότι προτείνει την επαναφορά του Ιδιώνυμου. Παρεμπιπτόντως, το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Α. Γεωργιάδη βάζει πρώτα απ' όλα στο στόχαστρο το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, την οποία αυθαίρετα ταυτίζει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να το αξιοποιήσει πολύμορφα: Από τη μια, ως πειστήριο της «αριστεροσύνης» της, πίσω από την οποία θέλει να κρύψει τη βαθιά ταξική, αντιλαϊκή πολιτική της. Από την άλλη, ως απόδειξη της διχαστικής τακτικής της ΝΔ, την οποία κατηγορεί σε χτεσινό «non paper» ότι υπονομεύει «την διαπραγματευτική θέση της χώρας» και «επενδύει στην όξυνση για να κερδίσει πολιτικά οφέλη, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις».

Πού καταλήγουν και οι δύο; Οτι αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η μεγιστοποίηση της προσπάθειας προκειμένου να ολοκληρωθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και να ενισχυθούν οι προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Που σημαίνει, να κλείσει γρήγορα η δεύτερη «αξιολόγηση» με όλα τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός σκοπεύει το επόμενο διάστημα να ανασχηματίσει την κυβέρνηση. Για να συγκροτήσει ένα σχήμα πιο αποτελεσματικό στη διεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οσο για τον Π. Σκουρλέτη, δεν περνάει απαρατήρητο ότι στην κυβέρνηση υπάρχει ζήτημα για τον ίδιο και την τάση των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και για τον Ευ. Τσακαλώτο, επίσης στέλεχος των «53+», ο οποίος συζητιέται να παραμείνει στη θέση του υπουργού Οικονομικών, που παίζει επιτελικό ρόλο στην υλοποίηση συνολικά της κυβερνητικής πολιτικής.

Πόσο ισχυρή είναι, όμως, η διαφωνία του Π. Σκουρλέτη με τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης, ακόμα και στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων; Οπως γράφτηκε χτες, ο υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος διαμηνύει ότι «δεν κατέληξα ποτέ σε άλλο διά ταύτα πολιτικής, απλά πρέπει να δείχνεις στον κόσμο ότι καταλαβαίνεις τις δυσκολίες». Αρα, τι κρύβει η αντιπαράθεση; Τις αντιφάσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση στην προσπάθειά της, από τη μια, να προχωρήσει γρήγορα τα προβλεπόμενα αντιλαϊκά μέτρα και, από την άλλη, να διαχειριστεί αποτελεσματικά και να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, στις δοσμένες μάλιστα συνθήκες, όπου η οικονομία στην Ελλάδα και στην ΕΕ δυσκολεύεται να ανακτήσει ικανοποιητικό και σταθερό ρυθμό ανάπτυξης. Επομένως, «άνθρακες ο θησαυρός» του χτεσινού «non paper» της κυβέρνησης, στο οποίο διαπιστωνόταν ότι «διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε». Πράγματι. Μόνο που οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές δεν είναι αυτές που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ποιον υπηρετεί με την πολιτική του κάθε κόμμα: Το κεφάλαιο ή το λαό; Κι εδώ δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση και η ΝΔ κάθονται στην ίδια μεριά του τραπεζιού, απέναντι από το λαό.

Π.