Για την σημασία της συμμετοχής στις εργατικές κινητοποιήσεις στις 17 Οκτώβρη

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι

Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!

Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Οπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!».

Bertolt Brecht, το τραγούδι της απεργίας

Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνονται οι στημένες κοκορομαχίες της  κυβέρνησης μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τα αντεργατικά μέτρα που όλοι μαζί ψήφισαν το καλοκαίρι του 2015, ποιος θα μοιράσει καλύτερα την λεία από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Μαζί με τους δανειστές και την εγχώρια αστική τάξη προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους.

Όσο πιο πολύ ανεβάζουν τους τόνους, τόσο αποκαλύπτεται η απάτη. Ετοιμάζουν αλλαγές στα εργασιακά, που όχι μόνο θα επικυρώσουν όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια (και πριν από αυτά) αλλά θα επιχειρήσουν να το κάνουν ακόμα χειρότερο (ομαδικές απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις, αλλαγές στον εργατικό νόμο). Σε αυτή τη διαδικασία πρωτοστατεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την συμφωνία όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» προπαγανδίζουν χρόνια όλα αυτά τα μέτρα.

Αποδεικνύεται έτσι ποια είναι η βασική έγνοια τους: η καπιταλιστική ανάπτυξη με καύσιμη ύλη τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Την ώρα που η φτώχεια, η ανεργία, η ελαστική και μαύρη εργασία θερίζουν, την ώρα που καθημερινά γίνονται περικοπές και απολύσεις, την ώρα που οι εργοδότες αλωνίζουν και αξιοποιούν όλα τα μέσα  για να προστατεύουν τα κέρδη τους (ακόμα και με το κλείσιμο επιχειρήσεων), προετοιμάζουν και άλλα μέτρα. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Μετά από προετοιμασία μηνών (από τις αρχές του προηγούμενου καλοκαιριού) ξεκίνησε, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, μια προσπάθεια συσπείρωσης σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων για το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων (και όχι μόνο). Έγιναν πολλές συσκέψεις και συζητήσεις σε όλη την Ελλάδα και σήμερα το κάλεσμα των σωματείων υπογράφεται από περισσότερες από 400  εργατικές οργανώσεις.

Το κάλεσμα καλεί σε κινητοποιήσεις αύριο σε όλη την χώρα (στην Αθήνα 6.30 στο Σύνταγμα και στην Θεσσαλονίκη ίδια ώρα στο άγαλμα Βενιζέλου). Πρόκειται για την πιο μαζική συσπείρωση εργατικών σωματείων το τελευταίο διάστημα, που έχει συγκροτηθεί ανεξάρτητα από τον σχεδιασμό και τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, με ένα πλαίσιο που αποτελεί όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή αφετηρία για να ενισχυθούν οι ταξικοί αγώνες.

Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για κρίσιμους κλάδους όπως ο κλάδος του φαρμάκου (σε όλες τις ειδικότητες και επαγγέλματα) όπου η αντεργατική επίθεση συνεχίζεται χωρίς διακοπές: Και μάλιστα την ίδια στιγμή που οι εργοδότες, ξένοι και εγχώριοι τροφοδοτούνται (ο καθένας) με εκατομμύρια ευρώ σε κάθε μνημονιακή «δόση» (ληξιπρόθεσμες οφειλές κ.α.) ενώ κάθε εβδομάδα πολλοί εργαζόμενοι του κλάδου παραλαμβάνουν την απόλυση τους η την ανακοίνωση κάποιας μισθολογικής περικοπής (για να ανέβει και άλλο η κερδοφορία των επιχειρήσεων). Να ποια είναι η αλήθεια της «σωτηρίας της χώρας».  Και ετοιμάζονται να αξιοποιήσουν και τις νέες αντεργατικές αλλαγές της κυβέρνησης αφού μέσα στους χώρους δουλειάς επιβάλλουν ήδη «από τα κάτω» αυτά τα μέτρα.

Στον κλάδο του φαρμάκου όλοι αυτοί  τα τελευταία χρόνια έχουν έναν μεγάλο συμπαραστάτη: Τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό της πρώην ΠΑΣΚΕ-νυν ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΛΑΕ (παρά τα αντιμνημονιακά διαδικτυακά φούμαρα) συστηματικά συντηρούν μια λογική συντεχνιασμού, διάσπασης του κλάδου αλλά «κοινών μετώπων» με το ένα η το άλλο τμήμα της εργοδοσίας και ενότητας με τους προϊστάμενους (που τους εκλέγουν στις διοικήσεις και τους καλύπτουν ακόμα και αν απολύουν εργαζόμενους και συνδικαλιστές). Και μέσα στον κλάδο έχουν στην πράξη υποστηρίξει και εφαρμόσει  (ακόμα και πριν την κυβέρνηση) οι ίδιοι αντεργατικά μέτρα, όπως με την  ιδιωτικοποίηση του επικουρικού ταμείου, του ΤΕΑΥΦΕ (πριν τους νόμους Kατρούγκαλου, επί ΝΔ) και τις περικοπές των συντάξεων.

Όλοι αυτοί βρέθηκαν και βρίσκονται απέναντι στην προσπάθεια ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος στον κλάδο. Προσπάθεια που δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τους ίδιους τους χώρους δουλειάς, εκεί που αναπνέουν οι αγωνίες και ελπίδες των συναδέλφων. Και να υλοποιεί στην πράξη και όχι στα λόγια, την ενότητα των ταξικών δυνάμεων, σε ένα κλαδικό σωματείο και  μια ομοσπονδία, ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις η αφετηρίες. Μαζί με την ενωτική απεύθυνση σε όσους εργαζόμενους ακολουθούν ακόμα τις διοικήσεις του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού να διαχωρίσουν την θέση τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την σημερινή δύσκολη κατάσταση στον κλάδο αλλά και τις μάχες που έρχονται.

Τόσο για τον κλάδο του φαρμάκου (αλλά και για όλους τους κλάδους) το κάλεσμα και οι αυριανές κινητοποιήσεις είναι λοιπόν κρίσιμα για να δοθεί ένα μεγάλο, μαζικό ταξικό μήνυμα σε όλη την Ελλάδα από τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ότι το εργατικό κίνημα είναι εδώ και ότι δεν πρόκειται να τους αφήσει να προχωρήσουν άλλο. Και κυρίως είναι κρίσιμα για να ενισχυθεί, από την επόμενη μέρα, η δράση στους χώρους δουλειάς και να συγκροτηθεί σε νέες πιο μαζικές κλαδικές και πανεργατικές κινητοποιήσεις για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, το ξήλωμα του σημερινού αντεργατικού πλαισίου και την αποτροπή οποιασδήποτε αντεργατικής ρύθμισης προετοιμάζεται.

Να γιατί η συμμετοχή στο κάλεσμα των εργατικών οργανώσεων είναι σημαντική.

Να γιατί αυτή η πρωτοβουλία πρέπει να υποστηριχθεί από όλους τους συναδέλφους, από όλες τις ταξικές δυνάμεις, όπου και αν βρίσκονται.

Να γιατί θα πρέπει να βρισκόμαστε όλοι  στις εργατικές κινητοποιήσεις.

Το κάλεσμα όπως ήρθε στα σωματεία του κλάδου:

ΚΑΛΕΣΜΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Προς τις διοικήσεις των Συνδικάτων, όλους τους αγωνιστές συνδικαλιστές, την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που υπογράφουμε αυτό το κάλεσμα, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία, κι απευθυνόμαστε σε όλα τα σωματεία, σε όλους τους εργαζόμενους να οργανώσουμε με τόλμη, το μεγάλο μέτωπο αγώνα για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως της κατάργηση των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν ή καταργούν τις ΣΣΕ.

Οι απώλειες μας είναι μεγάλες. Συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης. Η επίθεση στον κατώτατο μισθό είχε ως αποτέλεσμα οι αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες ακόμα και από τα κατώτατα όρια των αρχών της δεκαετίας του 1990.

Απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά. Να αγωνιστούμε μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα.

Κανένας κλάδος μόνος του, κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας.

Χρειάζεται να δυναμώσει η ενότητά των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με κέντρο δράσης και πάλης κάθε χώρο δουλειάς με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να συγκεντρώσουμε και προετοιμάσουμε δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στο απαιτητικό αυτό μέτωπο πάλης. Με ενημέρωση, συσπείρωση και κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων. Με καλή προετοιμασία και συζήτηση για το πλαίσιο διεκδικήσεων, το σχεδιασμό και τις μορφές αγώνα. Με την κοινή δράση να ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει».

Όσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Αυτή τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που στήνουν η κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο και χώρο δουλειάς υπάρχουν δυνατότητες, δυνάμεις πρωτοπόρες και τίμιες που δεν παρασύρονται από τις σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, δυνάμεις με θέληση κι ικανότητα να ηγηθούν στην οργάνωση της πάλης.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, συνολικά ο εργαζόμενος λαός έδωσαν το προηγούμενο διάστημα πολύ σημαντικές μάχες απέναντι σε εργοδοσία – κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με κύριο μέτωπο τον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό και τους βάρβαρους νόμους τους.

Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ μαζί με πολλά άλλα σωματεία δώσαμε πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει.

Με τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα των αγροτών, με πρωτοβουλία και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό, παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και των κυβερνητικών κομμάτων. Μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή.

Αυτήν ακριβώς την προοπτική έχουμε καθήκον να ενισχύσουμε, να οργανώσουμε με τη στάση και τη δράση μας, τη συμμετοχή μας.

Με αυτούς τους αγώνες καταφέραμε:

Να αποκαλύψουμε την αντιλαϊκή πολιτική πλατιά στο λαό, να εμποδίσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να νομιμοποιήσουν τα μέτρα στη λαϊκή συνείδηση.

Εμποδίσαμε την εργοδοσία και τα κόμματά της να κάνουν τους εργαζόμενους συμμέτοχους στην εφαρμογή της πολιτικής τους.

Οι αγώνες ενίσχυσαν τα βήματα ενότητας και συμμαχίας των εργατών με τα λαϊκά στρώματα, τους ελευθεροεπαγγελματίες, τους αγρότες.

Δημιουργήσαμε προϋποθέσεις για τη συνέχεια, με δεδομένο ότι η αναμέτρηση με την πολιτική του κεφαλαίου απαιτεί αγώνες με συνέχεια, επιμονή και ταξική συνέπεια, με εναλλαγή και διαρκή προσαρμογή των μορφών πάλης.

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δεν πρέπει να μας ικανοποιούν. Μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα.

Η νομοθέτηση του κόφτη και το νέο κύμα φορολεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, αμέσως μετά την «ταφόπλακα» στην κοινωνική ασφάλιση, αποδεικνύει πως η επίθεση δεν έχει τέλος αν δεν τη σταματήσουμε εμείς. Την ίδια στιγμή που η εργατική-λαϊκή οικογένεια ματώνει καθημερινά, το κεφάλαιο απολαμβάνει νέες προκλητικές φοροαπαλλαγές, παίρνει ζεστό χρήμα από το νέο αναπτυξιακό νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η καπιταλιστική εργοδοσία επιδοτείται με εκατομμύρια, της χαρίζονται χρέη εκατομμυρίων που είναι το δικό μας αίμα, οι τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα, στις κοινωνικές παροχές.

Η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΣΕΒ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, θα ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης, που καταδικάζονται στην ανεργία, τη φθηνή εργασία και την δουλειά-λάστιχο! Η εργοδοσία τσακίζει ότι έχει απομείνει από ΣΣΕ και προωθεί νέες απαράδεκτες συμφωνίες με όχημα τις ενώσεις προσώπων. Ο ΣΕΒ ανοιχτά πλέον απαιτεί να καταργηθούν όλα τα επιδόματα (13ος – 14ος μισθός), να έρθει νέος νόμος που θα περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση.

Έχουν δηλαδή το δικό τους σχέδιο με στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των κοινωνικών παροχών. Διακηρυγμένο στόχο έχουν να κατεβάσουν το μέσο μισθό ακόμα περισσότερο, καθώς και τον κατώτερο μισθό.

Η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της σχέδιο όχι μόνο για να αποκρούσει τη νέα επίθεση, αλλά για να διεκδικήσει τις τεράστιες απώλειες που είχε με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της!

Δε συμβιβαζόμαστε με μισθούς πείνας, με δουλειά χωρίς δικαιώματα.

Οι ανάγκες της εργατικής τάξης σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με τους στόχους της μεγαλοεργοδοσίας για ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία, ανάκαμψη κερδών. Οι εχθροί της τάξης μας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, για να υποχωρήσουμε από τις δίκαιες διεκδικήσεις μας.

Καμία υποχώρηση δεν βοήθησε. Κάθε υποχώρηση έκανε πιο επιθετική την εργοδοσία. Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ! Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε για ένα ξεροκόμματο, όταν εμείς παράγουμε όλο τον πλούτο. Για την εργατική τάξη δεν υπάρχει καμία ελπίδα ακόμη όταν έρθει η όποια ανάκαμψη κερδών, αν δεν οργανώσει τον αγώνα της.

Γνωρίζουμε καλά, ότι οι εκμεταλλευτές μας έχουν εξοπλιστεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με ισχυρό αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο. Τα κόμματα που ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο, στηρίζουν την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αποτελούν ισχυρό μαύρο μέτωπο απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.

Ανίκητοι δεν είναι!

Φαίνονται ανίκητοι γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν δοκιμάσει την τεράστια δύναμή τους.

Δυναμώνουμε την πάλη μας για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κοινωνικές παροχές.

Διεκδικούμε την κάλυψη των απωλειών μας, όλα όσα μας έκλεψαν, μας αφαίρεσαν, όλα όσα είναι δικαίωμά μας με βάση τον πλούτο που παράγουμε και τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Προτείνουμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε το παρακάτω πλαίσιο πάλης:

• Να διεκδικήσουμε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι περασμένα, ξεχασμένα.
• Να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.
• Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων.
• Να διεκδικήσουμε την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
• Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων.
• Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.

Με βάση αυτό το καταρχήν πλαίσιο, κάθε κλάδος, κάθε σωματείο να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης στον ενιαίο, κοινό αγώνα της εργατικής τάξης.

Στους δρόμους του αγώνα θα κριθούμε όλοι και μπορούμε να συναντηθούμε διαμορφώνοντας ένα ενιαίο και σταθερό μέτωπο αγώνα.

Οι Ομοσπονδίες

Τα Εργατικά Κέντρα

Βαγγέλης Ζέρβας

εργαζόμενος στον κλάδο του φαρμάκου