Τι κρύβουν οι κόντρες;

Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της «Δικαιοσύνης», του δικαστικού δηλαδή συστήματος, με παρέμβαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αντικειμενικά γεννά πολλά ερωτήματα.

Το δικαστικό σύστημα αποτελεί θεσμό με συγκεκριμένο καθήκον στο πλαίσιο άσκησης της αστικής εξουσίας. Με δεδομένο, βεβαίως, ότι η λεγόμενη αστική διάκριση των εξουσιών στην πραγματικότητα είναι τυπική, αφορά έναν απλό καταμερισμό, αφού νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία συνενώνονται στο ένα και το αυτό: Στη στήριξη των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Κάτι, βεβαίως, που αποτελεί την αιτία για το ότι ταξικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές και με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαράδεκτη δικαστική παρέμβαση στο Εργατικό Κέντρο της Αθήνας, στηρίζοντας τις κινήσεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών. Ιδια είναι η αιτία για το γεγονός ότι στο εσωτερικό του δικαστικού συστήματος εκδηλώνονται οξυμένες αστικές κόντρες και αντιπαραθέσεις.

Θυμίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνονται τέτοιες αντιθέσεις και κόντρες στο εσωτερικό της δικαστικής εξουσίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα παραδικαστικά κυκλώματα, κόντρες κατά τη διάρκεια διαφόρων διαδικασιών εκλογών μέσα στο δικαστικό Σώμα κ.ά.

Είναι σίγουρο ότι αυτές οι διαδικασίες, οι κόντρες και αντιπαραθέσεις αφορούν και την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ελέγξει πολιτικά το δικαστικό σύστημα. Κάτι που άλλωστε πάντοτε επιδίωκαν και πετύχαιναν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, τόσο όσον αφορά το δικαστικό σύστημα όσο και άλλους θεσμούς της αστικής εξουσίας.

Ομως, αντικειμενικά ο προβληματισμός πάει και παραπέρα. Σχετίζονται, για παράδειγμα, οι κόντρες και οι αντιπαραθέσεις με θεσμικές αλλαγές, που προωθούνται στην κατεύθυνση του πιο αποτελεσματικού κράτους στη στήριξη των στόχων του κεφαλαίου; Σχετίζονται με διαδικασίες ξαναμοιράσματος της επιχειρηματικής πίτας, με την αναδιάταξη του επιχειρηματικού τοπίου που επιχειρείται από την κυβέρνηση; Υπάρχουν και άλλες πλευρές που δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να υποθέσουμε;

Τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά και αναπάντητα. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τις κόντρες αυτές και αντιπαραθέσεις αναδίνεται η δυσωδία ενός συστήματος που σαπίζει και μαζί του σαπίζουν και οι θεσμοί του, οι πολιτικές πρακτικές όσων το στηρίζουν, φτάνοντας στο σημείο της αντιπαράθεσης επιπέδου κλειδαρότρυπας ή ποιος ξέρει τι άλλα θα δουν τα μάτια μας το επόμενο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός, οι εργαζόμενοι χωρίς να αποπροσανατολίζονται από τα κύρια μέτωπα που πρέπει να βρεθούν στην προσοχή τους (δηλαδή εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, Ελληνοτουρκικά, όξυνση των αντιθέσεων στη Μ. Ανατολή), πρέπει και από αυτήν την υπόθεση να βγάζουν συμπεράσματα ότι οι θεσμοί της εξουσίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων δεν γιατρεύονται και ότι δεν μπορεί να προσδοκούν τίποτα από τη λεγόμενη «εξυγίανσή» τους και «εύρυθμη λειτουργία» τους που πάντα θα έχουν αντιλαϊκό περιεχόμενο.

″Ρ″