ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ: Ηταν αρκετά για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα ...

"Οικογενειακή" φωτογραφία της πρώτης 

κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα σκαλιά 

της Βουλής

Αν μια φορά διαψεύστηκε η ελπίδα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε ουσιαστική ανακούφιση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ακόμα περισσότερο πρέπει να χρεοκοπήσει η αυταπάτη ότι μια κυβερνητική εναλλαγή στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να σηματοδοτήσει φιλολαϊκές εξελίξεις. Το συμπέρασμα αυτό, μετά τα δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι «ένα το κρατούμενο» και να κατασταλάξει σε όλο και περισσότερες εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.

Η βδομάδα αυτή είναι βδομάδα απολογισμού για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς «κάνει ταμείο» της κυβερνητικής του διαχείρισης. «Η ελπίδα παραμένει αριστερά», μας πληροφόρησε η «Αυγή» στις 25 Γενάρη, ακριβώς δύο χρόνια από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. «Τα πράγματα θα ήταν χειρότερα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση», επαναλαμβάνουν τα κυβερνητικά στελέχη, γιορτάζοντας τα «γενέθλιά» τους και κλιμακώνοντας τον εμπαιγμό απέναντι στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Οι εργαζόμενοι, σήμερα, μπορούν να κάνουν το δικό τους «ταμείο» και να αξιολογήσουν την πείρα που απέκτησαν, για να μπει τέλος στην απογοήτευση και στη μιζέρια, στο «τίποτα δεν αλλάζει» και στο «όλοι ίδιοι είναι». Σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που νιώθουν απογοητευμένοι, προδομένοι, θυμωμένοι από την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία είχαν εναποθέσει αυταπάτες για ανάκτηση ορισμένων έστω από αυτά που έχασαν από το 2009 - 2015.

Τι αποδείχθηκε τα δύο αυτά χρόνια;

Ορισμένοι που διετέλεσαν στελέχη της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τον Γενάρη μέχρι τον Αύγουστο του 2015 όπως στελέχη της ΛΑΕ, η Ζ. Κωνσταντοπούλου, αλλά και δυνάμεις που με τη στάση τους συνέβαλαν σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.) υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε το πρόγραμμά του και συμβιβάστηκε το καλοκαίρι του 2015. Ολοι αυτοί πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανή την ψευδαίσθηση ότι μπορεί μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού να φέρει τη διέξοδο για το λαό, ακόμα και να ανοίξει το δρόμο για ριζικές ανατροπές. Το όλο θέμα ανάγεται σε υπόθεση προσώπων, «αντιστάσεων» και επιλογών, φταίει ο Τσίπρας και το περιβάλλον του κ.λπ.

Η αλήθεια είναι παρ' όλο το φιλολαϊκό καμουφλάζ που είχε περίτεχνα υφάνει όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο πυρήνας της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και πριν και μετά τις εκλογές παρέμεινε ίδιος, δηλαδή η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η στήριξη της εξόδου από την κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου. Βεβαίως, αυτό το υπηρέτησαν όλοι οι προηγούμενοι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και αυτοί είναι οι ίδιοι που σήμερα λένε ότι μπορούν να το υπηρετήσουν καλύτερα απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, «πήρε κεφάλι», και στηρίχθηκε γι' αυτό από το κεφάλαιο, επειδή ακριβώς κατάφερε να καμουφλάρει αυτόν τον πυρήνα πίσω από φιλολαϊκές - αντιμνημονιακές διακηρύξεις, πίσω από υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, προσδοκώντας βεβαίως ότι ορισμένες αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης μπορεί να του δώσουν περισσότερα περιθώρια ελιγμών.

Αξιοποίησε, επίσης, τη μεγάλη συρρίκνωση των απαιτήσεων και των προσδοκιών του λαού κάτι για το οποίο δούλεψε συστηματικά ο ίδιος ως κόμμα από το 2012 μέχρι το 2015, φτάνοντας σε αυτά που έντεχνα αναπαρήγαγαν τα προπαγανδιστικά επιτελεία του στιλ: «Και ένα να κάνει απ' αυτά που λέει πρέπει να τον στηρίξουμε».

Αυτό, λοιπόν, που ξέφτισε αυτά τα 2 χρόνια είναι το φιλολαϊκό καμουφλάζ και έμεινε ατόφιος, πεντακάθαρος ο πυρήνας της πολιτικής του. Ο στόχος στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Απαιτεί την πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, απαιτεί μέτρα στήριξης των επενδύσεων του κεφαλαίου, απαιτεί στήριξη της ανταγωνιστικότητας, απαιτεί δημοσιονομική πειθαρχία, απαιτεί «άνοιγμα νέων αγορών». Αποδείχθηκε, επίσης, ότι, παρά τους προβληματισμούς και τα διάφορα σχέδια β' για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η κυρίαρχη επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης είναι ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός. Η ενεργός συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελεί, άλλωστε, και χαρτί για την περίφημη γεωστρατηγική αναβάθμιση που πάει χέρι - χέρι με το στόχο της ανάκαμψης.

Οι ράγες είναι συγκεκριμένες...

Η πραγματικότητα, λοιπόν, παρά την προπαγάνδα του «μικρότερου κακού» που παπαγαλίζουν τα κυβερνητικά στελέχη, είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ συνέχισε από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. Και δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η «συνέχεια». Η καπιταλιστική οικονομία έχει τις δικές της νομοτέλειες, που απορρέουν από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους κι αυτές οι νομοτέλειες θα βρουν τρόπο να εκφραστούν όποιος κι αν είναι στο τιμόνι της αστικής κυβερνητικής διαχείρισης. «Οι ράγες είναι συγκεκριμένες, άσχετα με το ποιος είναι ο μηχανοδηγός», έλεγε χαρακτηριστικά το ΚΚΕ, όταν καλούσε το λαό να μην εγκλωβιστεί στην επιλογή τιμονιέρη της αστικής διαχείρισης.

Συνεπώς η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στην αστική τάξη, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων. Οσο εγκλωβίζεται ενάντια σε συγκεκριμένα μόνο κόμματα, ή στη φθορά στελεχών και υπουργών, γίνεται ευάλωτη στην ενσωμάτωση και στον εκφυλισμό, στην υλοποίηση αστικών σχεδιασμών για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Οσο η πάλη δεν κατευθύνεται ενάντια στην αστική εξουσία, αλλά σε συγκεκριμένους θεσμούς της, οι εργαζόμενοι παραμένουν εκτεθειμένοι στα πλασαρίσματα «φρέσκων» και «άφθαρτων» προσώπων που βγαίνουν στη σέντρα για να υλοποιήσουν τους σχεδιασμούς της τάξης τους και να δώσουν ανάσα στο σύστημα, εκτονώνοντας τη συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αποδείχθηκε, για παράδειγμα, ότι ο «αντιγερμανισμός», για τον οποίο πρωτοστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις (εθνικιστικές κ.λπ.), κυρίως στις πλατείες των αγανακτισμένων, έστρεψε τη λαϊκή οργή σε μονοπάτια που τελικά αποδείχθηκαν ανώδυνα για την ελληνική αστική τάξη. Δηλαδή, αυτός ο προσανατολισμός λειτούργησε προστατευτικά για την τάξη που έχει την εξουσία στην Ελλάδα και που για λογαριασμό της η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται.

Γενικεύοντας την πείρα τόσο από την Ελλάδα όσο και διεθνώς αποδείχθηκε ότι η κακοδαιμονία των εργαζομένων και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων τα τελευταία χρόνια δεν είναι μια παραφωνία στο καπιταλιστικό σύστημα, που τάχα δεν βρέθηκαν ακόμα οι ικανοί πολιτικοί για να τη διορθώσουν. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, όπως προσπάθησε να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά πήραν τη σκυτάλη στον ίδιο ντορό διάφοροι ανανήψαντες «αντικαπιταλιστές», τότε πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: Πώς γίνεται να μην έχει βρεθεί ποτέ σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο μια κυβέρνηση, ένας ηγέτης που να κατάφερε να αντιμετωπίσει επαρκώς την αδικία, την εκμετάλλευση, την ανεργία και τη φτώχεια; Πώς εξηγείται ότι καμιά κυβέρνηση ή διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση στον κόσμο δεν εξουδετέρωσε τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις; Επομένως, και τα δύο τελευταία χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που προστίθενται στα πολλά «πειράματα» εξανθρωπισμού του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες, επιβεβαιώνουν ότι αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι παραφωνίες, αλλά το DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν πρόκειται να ξεριζωθούν χωρίς να ανατραπεί η αιτία που τα γεννά και τα αναπαράγει, δηλαδή η παραγωγή με σκοπό το κέρδος και όχι την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.

Πολιτική χρεοκοπία

Για άλλη μια φορά χρεοκόπησαν τα σχήματα και οι λογικές των μεταβατικών προγραμμάτων, που δήθεν επιταχύνουν τις διεργασίες για την επαναστατική ανατροπή, των δήθεν «έξυπνων», «εύκολων» και «γρήγορων δρόμων» για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό. Οσοι είδαν στην ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες δυνατότητες και προοπτικές και υποστήριζαν ότι μπορούν να τον πιέσουν να μετατοπιστεί ακόμα πιο αριστερά πελαγοδρομούν σήμερα μέσα στην αμηχανία και τη σύγχυση. Στο βάθος τους αυτές οι λογικές αναδεικνύουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για τη δυνατότητα αξιοποίησης κοινοβουλευτικών διαδικασιών και αστικών κυβερνητικών εναλλαγών στην πάλη για την εξουσία. Ολες αυτές οι δυνάμεις, ανεξάρτητα από προθέσεις, έβαλαν ουσιαστικά πλάτη σε αστικούς σχεδιασμούς και έχουν ευθύνη για την απογοήτευση που υπάρχει σε εργαζόμενους, νέους των λαϊκών στρωμάτων που τα προηγούμενα χρόνια είχαν πάρει μέρος σε κινητοποιήσεις, απεργίες κ.λπ.

Η πείρα πλέον είναι αρκετή για την εργατική τάξη και μπορεί νηφάλια να αξιολογήσει όσα έλεγε έγκαιρα το ΚΚΕ, όπως ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την καπιταλιστική οικονομία ήταν καταδικασμένη εκ των προτέρων να προσθέσει νέα βάσανα στην πλάτη της. Οτι πραγματική αντίθεση στα μνημόνια δεν μπορεί να πάει πακέτο με την υπεράσπιση της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και με κόμματα που ορκίζονται πίστη στο σημερινό δρόμο ανάπτυξης.

Δικαιώθηκε η στάση του ΚΚΕ

Αν χρεοκόπησε κάτι αυτά τα δύο χρόνια είναι η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική με την αστική τάξη στην εξουσία. Ακριβώς γι' αυτό το ΚΚΕ δεν προέβλεψε τυχαία αυτήν την εξέλιξη, πληρώνοντας μάλιστα με την εκλογική του αποδυνάμωση. Το ΚΚΕ σήκωσε το βάρος της αποκάλυψης και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων για να παραμείνει η φλόγα της πάλης αναμμένη. Για να μην περάσει σαν οδοστρωτήρας η απογοήτευση πάνω από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, όπως έγινε σε μια σειρά χώρες όπου αναδείχθηκαν τέτοιου είδους κυβερνήσεις.

Το ΚΚΕ προέβλεψε σωστά γιατί στηρίζει την πολιτική του στην ταξική ματιά, στο ότι την πορεία της οικονομίας την καθορίζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στις 27 Φλεβάρη του 2015, το ΚΚΕ με συλλαλητήριό του στο Σύνταγμα προειδοποιούσε για τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία που ετοίμαζε η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Ηταν μόλις ένας μήνας με τη νέα κυβέρνηση και μερικές μέρες μετά την επέκταση της δανειακής σύμβασης που αποφάσισε.

Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, αν και το ΚΚΕ είχε πέσει σε αυτήν την παγίδα και είχε γίνει μέρος της στήριξης ή ανοχής αυτής της κυβέρνησης. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, το ίδιο το εργατικό κίνημα θα ήταν ακόμα πιο πίσω. Το Κόμμα θα είχε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο αστικό πολιτικό σύστημα που εναγωνίως προσπαθεί να διαμορφώσει το έδαφος για την αναμόρφωσή του.

Σήμερα, στηριγμένοι στη στρατηγική μας, μπορούμε να συμβάλλουμε ώστε η πείρα που έχει συσσωρευθεί να μπολιαστεί με την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, που αποτελεί την πραγματική ελπίδα για κάθε εργάτη, λαϊκό άνθρωπο, νέο και νέα. Η συσπείρωση με το ΚΚΕ στην πάλη σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση είναι αυτό που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου μακριά από αυταπάτες κυβερνητικών εναλλαγών στο πλαίσιο του συστήματος.

Δ. Π.