Τα "κρίσιμα σταυροδρόμια" του κεφαλαίου και η κυβερνητική προπαγάνδα ...

«Είμαστε περήφανοι που η μικρή Ελλάδα δείχνει στην Ευρώπη το δρόμο των αξιών, σε αντίθεση με το δρόμο του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και των κλειστών συνόρων. Ξέρουμε ότι αυτός ο δρόμος, ο μοναδικός δρόμος για την Ενωμένη Ευρώπη, είναι δύσκολος. Εχει εμπόδια. Εχει ορκισμένους αντιπάλους. Τις δυνάμεις που τροφοδοτούν την ακροδεξιά και τον απομονωτισμό. Τις δυνάμεις της διαρκούς λιτότητας. Εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που οδήγησαν την Ευρώπη στα σημερινά αδιέξοδα. Αλλά παράλληλα γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι αν οι λαοί είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούν να υπερβούν και τις πιο μεγάλες δυσκολίες».

Αυτά έλεγε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, σε μια νέα εκδοχή του παραμυθιού περί της «ΕΕ που αλλάζει», ενώ 10 μέρες πριν, από την Κρήτη, έλεγε πως «οι φωνές για αλλαγή δυναμώνουν. Και δυναμώνουν και χάρη στη δική μας στάση και τις δικές μας πρωτοβουλίες».

Η νέα εκδοχή του παλιού παραμυθιού...

Το συγκεκριμένο «αφήγημα» της ΕΕ που μπορεί τάχα να αλλάξει προς φιλολαϊκή κατεύθυνση έχει με επιμέρους διαφοροποιήσεις χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να καλλιεργήσει αυταπάτες και φρούδες ελπίδες που στοίχισαν πανάκριβα στο λαό. Τώρα, σε νέα πλέον φάση, ξανασερβίρεται γαρνιρισμένο με ολίγο από εξελίξεις που μπορεί να επιφέρουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του επόμενου διαστήματος στην ΕΕ αλλά και όσες έχουν μεσολαβήσει, πότε ως «φόβητρο» και πότε ως «ευκαιρία», με σταθερό πάντα στόχο τη στράτευση του λαού στην επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Στη νέα αυτή εκδοχή η κυβερνητική προπαγάνδα καλεί τον ελληνικό λαό να υπομείνει τις κάθε είδους θυσίες, να αποδεχτεί ως «δεδομένα» όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα που μονιμοποιούνται και όλα τα επόμενα που έχουν συμφωνηθεί ή παζαρεύονται ακόμα στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης», προσβλέποντας σε μια «αλλαγή συσχετισμών» στην Ευρώπη και μια «οικοδόμηση συμμαχιών», ικανή να βρει το «σημείο ισορροπίας» ανάμεσα στους διαγκωνισμούς ΕΕ - ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, και έτσι ικανή να ανοίξει το δρόμο σε μέτρα ρύθμισης της αποπληρωμής του μεγάλου κρατικού χρέους και σε πρόσβαση στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Αυτό, λέει η σχετική φιλολογία της κυβέρνησης σχετικά με την προσπάθεια που κάνει για πρόσβαση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα και στα υπόλοιπα μέτρα στήριξης της κερδοφορίας τους, είναι το στοιχείο που μπορεί να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάκαμψη και ως εκ τούτου προϋπόθεση για την ανάκαμψη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε ο λαός «να φτάσει στο ξέφωτο», όπως έλεγε και στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός.

Τίποτα πιο ψευδές. Οχι μόνο γιατί η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει ως προϋπόθεση την τσακισμένη από τα μέτρα εργατική τάξη, την ένταση της εκμετάλλευσης και την ισοπέδωση συνολικά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και γιατί οι αλλαγές και ανακατατάξεις που επικαλούνται, φέρουν τη σφραγίδα των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εξ ορισμού είναι εχθρικές στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Αλλαγές με κινητήρα τις ενδοαστικές συγκρούσεις...

Μια ματιά στις αλλαγές που επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλαγές που συντελούνται εδώ και πολλά χρόνια, αρκεί για να επιβεβαιώσει ότι κάθε άλλο παρά φιλολαϊκός είναι ο χαρακτήρας τους.

Να πώς περιγράφονται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο:

«Οι εξελίξεις μετά την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008 - 2009 επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν αποτελούν ένα συνεκτικό, σταθερό, μόνιμο σχηματισμό.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης ο συσχετισμός μεταβλήθηκε - τόσο στο σύνολο της ΕΕ όσο και στον ηγετικό πυρήνα της - υπέρ της Γερμανίας (...)

Μια σειρά παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην αναιμική ανάκαμψη της Ευρωζώνης, όπως η μεγάλη πτώση της τιμής των καυσίμων και η υποτίμηση του ευρώ, αναμένεται να εξασθενήσουν. Ταυτόχρονα, μια σειρά εξελίξεων (π.χ. Brexit, τάση ενίσχυσης του προστατευτισμού, σημαντικά προβλήματα σε μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες) θα επηρεάσουν την προοπτική και τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε ΕΕ κι Ευρωζώνη.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχειρεί να στηρίξει την πορεία ανάκαμψης με μικρή χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την πλευρά της, εφαρμόζει μέτρα σχετικής χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, όλοι οι θεσμοί της ΕΕ, σε σύμπνοια με τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, προωθούν αναδιαρθρώσεις για τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν ωστόσο να πετύχουν την άμβλυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης...».

Μέσα σε αυτήν την «κινούμενη άμμο» των ανακατατάξεων και του ανοίγματος της ψαλίδας ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, των δυσκολιών για το πέρασμα σε φάση ορμητικής καπιταλιστικής ανάκαμψης και με δεδομένη την ενιαία επίθεση στην εργατική τάξη για τη διασφάλιση ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, διεξάγεται η διαπάλη ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, κέντρα, και μερίδες του κεφαλαίου:

«Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας - καθώς και των υπόλοιπων χωρών που ανήκουν στο λεγόμενο "Club Med" που συγκροτήθηκε με την υπογραφή της λεγόμενης "Διακήρυξης της Αθήνας" - ζητούν από τη μια τη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να αξιοποιήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό εργαλεία της δημοσιονομικής πολιτικής για την υποβοήθηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και από την άλλη την εμβάθυνση σε μία πορεία ενοποίησης της Ευρωζώνης (ενιαίο κοινοβούλιο και ενιαίος προϋπολογισμός Ευρωζώνης, ενιαία διακυβέρνηση κ.ά.), ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Παράλληλα, στη Γαλλία και στην Ιταλία δυναμώνει το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα της αντιπολίτευσης.

Κάποια κράτη - μέλη που διατηρούν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως η ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), καθώς και χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία, ζητούν τη διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα της ΕΕ και την ενίσχυση της αυτοτέλειας των εθνικών πολιτικών σε διάφορα θέματα (π.χ. Μεταναστευτικό - Προσφυγικό). (...)

Στις εξελίξεις στην ΕΕ παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ, στηρίζοντας την Ιταλία και τη Γαλλία στο ζήτημα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς και την ομάδα του Βίσεγκραντ και τις σκανδιναβικές χώρες.

Η Ρωσία, με τη σειρά της, παρεμβαίνει στους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, στηρίζοντας πολιτικές δυνάμεις και κράτη που τάσσονται ενάντια στην εμβάθυνση της καπιταλιστικής ενοποίησης στο πλαίσιο της ΕΕ» σημειώνεται στις Θέσεις.

Διέξοδος για το λαό η πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις

Να λοιπόν τι βρίσκεται πίσω από την περιβόητη «Ευρώπη που αλλάζει»: Οι κόντρες μερίδων του κεφαλαίου και καπιταλιστικών κρατών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αλλά και ευρύτερα για το ποιος θα πάρει «τον μουντζούρη» της ελάφρυνσης των τεράστιων κρατικών χρεών, την απαξίωση δηλαδή των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων που οδήγησαν στην καπιταλιστική κρίση και τώρα πρέπει να «καθαριστούν» για να ξανανοίξει το πεδίο της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η διαπάλη για το αν μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας στο κεφάλαιο και καλύτερες προοπτικές ορμητικής ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας δίνει ένα μείγμα αστικής διαχείρισης με περισσότερα «επεκτατικά» ή περισσότερα «περιοριστικά» μέτρα, με μέτρα ενίσχυσης της «διεθνοποίησης» ή «προστατευτισμού», με δεδομένη πάντα τη συμφωνία και των δύο πλευρών στα μνημόνια διαρκείας και τα υπόλοιπα μέτρα που τσακίζουν την τιμή της εργατικής δύναμης και βαθαίνουν την εκμετάλλευση. Ο τσακωμός, πάνω σ' αυτό το έδαφος, για το αν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων κάθε χώρας υπηρετούνται καλύτερα με μια περαιτέρω «εμβάθυνση» και «ομογενοποίηση» της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ ή σε μια κατεύθυνση με μεγαλύτερο ρόλο των εθνικών κρατών και περισσότερα μέτρα «προστατευτισμού», παράλληλα με τη διαμόρφωση άλλων συμμαχιών στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα εκτός ΕΕ.

Αυτά είναι στο επίκεντρο και των πολιτικών διεργασιών, της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος συνολικά στην ΕΕ, είτε αυτή η αναμόρφωση αφορά την «κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί διακαώς να ξεπλύνει, είτε αφορά την ενίσχυση του αστικού «ευρωσκεπτικισμού».

Οι συμμαχίες, οι άξονες και οι αντιάξονες πάνω σε αυτό το έδαφος διαμορφώνονται. Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» αφορούν τα διλήμματα του κεφαλαίου και όχι του λαού.

Κι από την άποψη αυτή, οι αλλαγές αυτές όχι μόνο δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν κάποια φιλολαϊκή εξέλιξη, αλλά, αντίθετα, επιβεβαιώνουν την ανάγκη ακόμα πιο αποφασιστικής ενίσχυσης της εργατικής - λαϊκής πάλης και οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Εκεί όπου βρίσκεται και η πραγματική ελπίδα για το λαό.

Τ. Γαλ.