Ηθικολογούσα υποκρισία

Η μοιρολατρική  αποδοχή ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος έγινε προσπάθεια να ξεχαστεί από  την σκηνοθετημένη χαρά  των γιορτινών ημερών.

Οι φευγαλέες  όμως ευχάριστες δραστηριότητες που  δεν είναι  τίποτε άλλο από μια προσπάθεια  απόλαυσης της στιγμής, να αδράξει κανείς αυτό που πιθανόν να είναι μια από τις τελευταίες ευκαιρίες ευχαρίστησης πριν επιστρέψει και πάλι στη θλιβερή πραγματικότητα, έναν ολόκληρο κόσμο δεν τον αφορούν. Έναν ολόκληρο κόσμο που δεν φαίνεται πουθενά, δεν έχει πρόσωπο,  χωρίς δουλειά, χωρίς στήριξη από πουθενά, που πορεύεται με ελεημοσύνες των άλλων χωρίς ελπίδα. Οι σύντομες ψευδαισθήσεις που  τρέφουμε ακόμα για το μέλλον,  γι’  αυτούς έχουν τελειώσει, ζώντας στην απόλυτη ένδεια κι απελπισία.

Κι είναι κι  ένας άλλος κόσμος που γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίζεται  στα ΜΜΕ, που μεταχειρίζεται τις ιδέες για να ξεφεύγει από τις ευθύνες και τους κινδύνους της κοινωνικής δράσης. Ένας κόσμος που δηλώνει πως θέλει πολύ να αφιερωθεί  στην υπόθεση των κατατρεγμένων της κοινωνίας, αλλά με τον όρο να μη χάσει διόλου την τιμητική του θέση, να παραμείνει, ή να νομίζει ότι είναι, η προνομιούχα εκλεχτή τάξη που επιβάλλει τους όρους ζωής ή θανάτου στον άλλο αόρατο κόσμο. Ένας κόσμος όπου πλεονάζουν οι αυθεντίες, κι ας μη το ομολογούν,  που λειτουργούν  κάτω από μια δήθεν ριζοσπαστική πρόσοψη, που δεν είναι παρά φερέφωνα της άρχουσας τάξης, ακόμα και με την μεταμφίεση της προοδευτικότητας.

Μέρες πριν, με την ευκαιρία της απονομής της λεγόμενης 13^ηςσύνταξης οι αλιεύσεις στο διαδίκτυο αντιδράσεων γι’  αυτό το ζήτημα  είναι ενδεικτικές των αντιλήψεων που κάτω από το μύθο μιας δημοκρατίας της ισότητας στο νόμο και στις ευκαιρίες αρνούνται, αν και δεν διατυπώνεται ρητά,  ως αυθάδεις τις απαιτήσεις για κοινωνική ισότητα των φτωχών προλετάριων, που αν γίνονται δεκτοί σ’ αυτήν είναι προτιμότερο να κρατούνται στη σχετική τους απόσταση. Καθηγητές πανεπιστημίου (π.χ. Αριστείδης Χατζής, Απ. Δοξιάδης) εμφανίζονται αρνητικοί σ’ αυτήν την παροχή όχι γιατί πρόκειται για ελεημοσύνη που εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες μιας κυβέρνησης που με αριστερό προσωπείο εξυπηρετεί την πολιτική της άρχουσας τάξης  μέχρι κεραίας. Η  διαφωνία τους εστιάζεται  είτε γιατί στη χώρα μας οι δαπάνες σύνταξης σπάνε, κατά τους ισχυρισμούς τους, κάθε παγκόσμιο ρεκόρ είτε γιατί θα έπρεπε μ’  αυτά τα χρήματα να αποπληρωθούν από τα δημόσιο μέρος των χρεών του στο ιδιωτικό τομέα, εμφανιζόμενοι ως υποστηρικτές των νέων ανέργων και των εργαζομένων που οι επιχειρήσεις τους χρωστάνε τα δεδουλευμένα. Είναι που στην σκέψη όλων αυτών των δημοκρατών καπιταλιστών η εξασφάλιση της επιβίωσης των ανθρώπων και το κέρδος δεν μπορεί να  έρχονται σε αντίθεση, εφόσον πάντα το κέρδος προκρίνεται. Η καταπολέμηση της φτώχειας δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχουν κέρδη που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.

Η έπαρση όλου αυτού του κόσμου για τη δυτική κοινωνία που θεωρείται νομικώς και πολιτικώς ίση αλλά είναι οικονομικά και κοινωνικά ιεραρχική δεν του επιτρέπει βέβαια  να παραδέχεται ότι ένας ολόκληρος κόσμος εξαθλιώνεται. Δεν θέλουν όλοι αυτοί οι δημοκράτες να δείχνουν από τη μια  πως δεν νοιάζονται για αυτούς τους εξαθλιωμένους, αλλά πολύ περισσότερο από την άλλη δεν θέλουν ή δεν τους συμφέρει να εκτίθενται υπερασπίζοντάς τους. Κι έτσι  τελικά επικρατεί η αντίληψη πως οι άνεργοι και πολύ περισσότερο οι εξαθλιωμένοι είναι θύματα μιας  προσωπικής ανικανότητας, που καθιστά τους ίδιους υπεύθυνους, και  μιας φυσικής ανισότητας  και γι’ αυτό ακατανίκητης εξίσου με τις θεομηνίες κι άλλες φυσικές καταστροφές.

Γιατί πάντα  η ηθικολογούσα υποκρισία που επιδεικνύει λύπη για την αθλιότητα του αδυνάτου και η δημαγωγική υπεραπλούστευση της ρητορικής της κυρίαρχης τάξης και των παρατρεχάμενων της ενδύεται τον επιστημονικό ή πολιτικό λόγο για να πείσει.  Αποπολιτικοποιεί τα κοινωνικά και θέτει με προσωπικούς όρους τα πολιτικά προβλήματα.

Σ’ αυτόν τον αόρατο κόσμο, τον αφανή και εξαθλιωμένο περιλαμβάνονται  και οι πρόσφυγες και μετανάστες που έρχονται στο προσκήνιο μόνο γιατί είναι τόσο  πολλοί και τους  χρησιμοποιούν  στο πιγκ πογκ της πολιτικής.  

Και  εξαπολύει ο τομεάρχης της Ν.Δ Μ. Βαρβιτσιώτης  επίθεση στην κυβέρνηση και τον υπουργό Γ. Μουζάλα κάνοντας λόγο για «άθλιες συνθήκες» στον άτυπο προσφυγικό καταυλισμό στο χώρο του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, και  ξεσηκώνεται στα ΜΜΕ γενική  κατακραυγή για το βίντεο με σκηνές προσφύγων  θαμμένες στο χιόνι, και  Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε τουίτερ τους αναρωτιούνται ποιο στοίχημα κερδήθηκε «μετά από ένα χρόνο και αρκετά εκατομμύρια» και ο υπουργός Γ. Μουζάλας υπογραμμίζει ότι ««κανείς δεν έχει πεθάνει από το ψύχος»

Όλων οι ρόλοι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του καπιταλισμού για κέρδος, επενδύσεις, κυριαρχία, μετατρέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αδυναμία κι εξαθλίωση σε πηγή κέρδους παντός είδους.

Dies brumalis