Πολύμορφες ενισχύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους και επικίνδυνοι ανταγωνισμοί

Η ενίσχυση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Ενέργειας και η ικανοποίηση των επιδιώξεων της αστικής τάξης για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο προκειμένου να αναβαθμίσει τον ειδικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, που καίγεται από τους σφοδρούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των διαδρόμων τους, αποτελούν στρατηγική της κυβέρνησης. Είναι επίσης ζητήματα που ενδιαφέρουν και άλλα τμήματα της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπως οι εφοπλιστές, που μεταφέρουν κυρίως φυσικό αέριο, αλλά και οι μεγαλοκατασκευαστές, λόγω ανάπτυξης υποδομών. Αλλά και η συμβολή στη θωράκιση της ενεργειακής ασφάλειας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων αναβαθμίζει την Ελλάδα ως ενεργειακό κόμβο. Ολ' αυτά είναι ζητούμενα της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εκφράζεται και μέσα από την προώθηση των λεγόμενων «εναλλακτικών» ή «πράσινων» καυσίμων.

"Κίνητρα" κάθε είδους για τη διαμόρφωση υποδομών

Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκης, φρόντισε να μην αφήσει κανένα περιθώριο παρερμηνειών για το στίγμα της κυβερνητικής πολιτικής όταν στις 12 Δεκέμβρη δήλωσε στο ΑΠΕ από τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν: «Η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο ενεργειακών διαδρόμων. Ο ένας διατρέχει τη ΝΑ Μεσόγειο και ο δεύτερος διατρέχει τη ΝΑ Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι στο κέντρο αυτών των δύο και άρα υπάρχουν οι συνθήκες να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο, που θα συμβάλει στην ασφάλεια εφοδιασμού της Ευρώπης, μέσω της διαφοροποίησης των οδών ενεργειακού εφοδιασμού της. Στην κατεύθυνση αυτή δουλεύουμε».

Στην «κατεύθυνση» που αναφέρει ο Γ. Σταθάκης, η κυβέρνηση από κοινού με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα ψήφισαν στις 23 Νοέμβρη στην Ολομέλεια της Βουλής, και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες, το νομοσχέδιο με τίτλο: «Για την ανάπτυξη υποδομών εναλλακτικών καυσίμων και μεταφορών, απλοποίηση διαδικασίας αδειοδότησης και άλλες διατάξεις».

Το νομοσχέδιο συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τα προαπαιτούμενα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους «θεσμούς» για το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης». Το κύριο μέρος του ήταν η ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της κοινοτικής Οδηγίας 24/2014, η οποία προβλέπει «την υποχρεωτική θέσπιση Εθνικού Πλαισίου Πολιτικής» με κίνητρα, όπως ενισχύσεις, επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για τους μονοπωλιακούς ομίλους για την παραγωγή «νέων πράσινων εμπορευμάτων» και συγκεκριμένα του υγραερίου (LPG), του πεπιεσμένου φυσικού αερίου (CNG), του υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και της ηλεκτρικής ενέργειας και παράλληλα πληθώρα διευκολύνσεων και απλοποιήσεων για τη fast track αδειοδότηση των επενδύσεων που αφορούν στη δημιουργία και τη διαμόρφωση κατάλληλων υποδομών για τέτοια καύσιμα, σε λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, δρόμους κ.λπ. Βεβαίως, όλα αυτά αποτελούν μέσα ενίσχυσης του κεφαλαίου, όλων των τμημάτων του που εμπλέκονται σ' αυτό το ζήτημα, αλλά ο ελληνικός λαός, που είναι καταδικασμένος σε ενεργειακή φτώχεια, κανένα όφελος δεν θα έχει, ούτε καν στην κάλυψη των δικών του αναγκών σε Ενέργεια, πέρα ίσως από τη δημιουργία κάποιων κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας.

Παράλληλα, προβλέπεται συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση - σταδιακά έως το 2030 - των υποδομών και την κυκλοφορία των λεγόμενων εναλλακτικών καυσίμων στην αγορά, σε όφελος της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Ηταν χαρακτηριστικά τα όσα ανέφερε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή ο υπουργός Υποδομών, Χρ. Σπίρτζης: «Μας δίνεται, λοιπόν, η δυνατότητα στη συνέχεια, μετά την ψήφιση του σχεδίου νόμου, εξειδίκευσης του εθνικού πλαισίου πολιτικής, το οποίο σχεδιάζεται για να δείξουμε για πρώτη φορά τις επιστημονικές, τις τεχνολογικές και τις παραγωγικές δυνατότητες που έχουμε σαν χώρα στην ανάπτυξη των υποδομών για τα εναλλακτικά καύσιμα, δυνατότητες που οφείλουμε να υποστηρίξουμε με οικονομικά κίνητρα στην επιχειρηματικότητα, με χρήση χρηματοδοτικών εργαλείων, όχι μόνο στην προμήθεια τεχνολογιών, όπως γινόταν μέχρι σήμερα στη χώρα μας, αλλά κυρίως στην εγχώρια παραγωγή τους».

Τρελό φαγοπότι για τα μονοπώλια

Το τρελό φαγοπότι που στήνει η κυβέρνηση για τους μονοπωλιακούς ομίλους με την προώθηση των λεγόμενων εναλλακτικών καυσίμων, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αναδεικνύεται μέσα από την προώθηση του υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG και των υποδομών, οι οποίες ήδη προγραμματίζονται τόσο με την επέκταση του σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου που βρίσκεται στη Ρεβυθούσα, όσο και με τον πλωτό σταθμό που προετοιμάζεται στην Αλεξανδρούπολη, ενώ από το 2014 έχουν ξεκινήσει οι μελέτες, μέσω των προγραμμάτων «Poseidon Med» I και ΙΙ, για την εγκατάσταση σταθμού LNG στον Πειραιά με προοπτική να αποτελεί κεντρικό σημείο ανεφοδιασμού πλοίων για την Ανατολική Μεσόγειο, όπως και στα λιμάνια της Πάτρας, του Ηρακλείου και της Ηγουμενίτσας.

Το «Poseidon Med» χρηματοδοτείται κατά 50% από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και συγκεκριμένα το πρόγραμμα «Συνδέοντας την Ευρώπη» (Connecting Europe Facility Transport), προϋπολογισμού 22,4 δισ. ευρώ, τα οποία βέβαια θα πάνε στις τσέπες των μονοπωλίων.

Οσον αφορά το σταθμό στη Ρεβυθούσα, ο οποίος ανήκει στον υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΣΦΑ, ήδη βρίσκεται σε φάση αναβάθμισης, η οποία περιλαμβάνει την κατασκευή τρίτης δεξαμενής αποθήκευσης LNG, την αύξηση του ρυθμού αεριοποίησης του σταθμού και την αναβάθμιση των λιμενικών εγκαταστάσεων. Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται σε 156,25 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 80 εκατ. ευρώ προέρχονται από δάνειο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Το υπόλοιπο κόστος καλύπτεται κατά 35% από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ και κατά 15% από ίδια κεφάλαια του ΔΕΣΦΑ.

Η κατασκευή της τρίτης δεξαμενής αποθήκευσης υγροποιημένου αερίου θα αυξήσει την αποθηκευτική ικανότητα της εγκατάστασης κατά 73% και το ρυθμό αεριοποίησης LNG κατά 40%. Παράλληλα, θα επιτρέψει τον ελλιμενισμό μεγαλύτερων πλοίων, χωρητικότητας έως και 260.000 m3, ενώ ο ΔΕΣΦΑ βρίσκεται στα παζάρια με την αμερικανική εταιρεία «Cheniere» για την τροφοδότησή της με LNG. Μέχρι τώρα τροφοδοτείται κυρίως από την Αλγερία.

Οσο για τον πλωτό σταθμό της Αλεξανδρούπολης, η Ευρωπαϊκή Ενωση τον έχει χαρακτηρίσει έργο κοινού ενδιαφέροντος (PCI- Project of Common Interest - Κανονισμός Ε.Ε. 347/2013), δηλαδή έργο προτεραιότητας για την ΕΕ, ενώ έχει ενταχθεί και στα 27 έργα που υποστηρίζουν τον στρατηγικό σχεδιασμό για την ενεργειακή της ασφάλεια.

Το έργο θα εγκατασταθεί 17,6 χλμ. νοτιοδυτικά του λιμένα της Αλεξανδρούπολης, η πλωτή μονάδα του θα διαθέτει αποθηκευτικούς χώρους 170.000 κυβικών μέτρων και δυνατότητα παροχής φυσικού αερίου στο σύστημα έως 6,1 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως. Θα συνδέεται με το εθνικό σύστημα φυσικού αερίου με αγωγό μήκους 28 χλμ. και μέσω του αγωγού αυτού το αεριοποιημένο LNG θα προωθείται στις αγορές τόσο της Ελλάδας όσο και της ευρύτερης περιφέρειας, της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπως σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, ΠΓΔΜ, Ουγγαρία και Ουκρανία. Ενώ θα συνδέεται με τους αγωγούς IGB και TAP.

Επίσης, να σημειωθεί ότι η αμερικανική «Cheniere» ενδιαφέρεται και γι' αυτόν το σταθμό, του οποίου η έναρξη της λειτουργίας του έχει προγραμματιστεί για το 2019, ενώ βρέθηκε και στο επίκεντρο της συζήτησης μεταξύ του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, και του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα.

Ολα αυτά, βέβαια, στο φόντο των ανταγωνισμών τμημάτων του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων, όπως μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας που συγκρούονται στην περιοχή, ξεδιπλώνοντας τα διαφορετικά - ανταγωνιστικά ή συμπληρωματικά - σχέδια για τις εναλλακτικές διαδρομές περάσματος των αγωγών και τα προτιμώμενα καύσιμα. Ανταγωνισμοί που προκαλούν «αβεβαιότητες» για την υλοποίηση των κάθε φορά σχεδίων, αλλά και μεγάλους κινδύνους για τους λαούς. Ενώ και οι ανταγωνισμοί μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης έχουν σχέση και μ' αυτά τα σχέδια αφού και η Τουρκία ενδιαφέρεται να αναβαθμιστεί ως κράτος που μπορεί να ενταχθεί στη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατ. Μεσόγειο στην Ευρώπη.

Εχουν πέσει σαν τα κοράκια στο "ψητό"

Οι σχεδιασμοί γύρω από τα εναλλακτικά καύσιμα και τα δισεκατομμύρια που «πέφτουν βροχή» έχουν «κινητοποιήσει» ιδιαίτερα τους εφοπλιστές, οι οποίοι διεκδικούν μερτικό από την πίτα.

Το έργο του πλωτού σταθμού στην Αλεξανδρούπολη έχει αναλάβει η «Gastrade» του ομίλου Κοπελούζου, ενώ στις 22 Δεκέμβρη η εταιρεία «GasLog», του Πιτ Λιβανού, ανακοίνωσε τη συμμετοχή της με 20% στο μετοχικό κεφάλαιο της «Gastrade». Η εταιρεία του Πιτ Λιβανού ελέγχει 18 LNG carriers (υγραεριοφόρα πλοία), εκ των οποίων 13 είναι σε λειτουργία και 5 υπό ναυπήγηση. Επίσης, διαχειρίζεται για λογαριασμό τρίτων άλλα τέσσερα LNG carriers, ενώ επιπλέον 9 πλοία ελέγχει η θυγατρική της «GasLog», «Partners LP».

Ο όμιλος Αγγελικούση στις 16 Δεκέμβρη παρήγγειλε στα ναυπηγεία «Daewoo» την κατασκευή μίας πλωτής δεξαμενής αποθήκευσης και αεριοποίησης φυσικού αερίου (FSRU). Το κόστος μιας τέτοιας πλωτής δεξαμενής υπολογίζεται ότι ανέρχεται περίπου στα 300 εκατ. δολάρια, ενώ εκτιμάται ότι προσφέρει μια ευέλικτη και φθηνή λύση εφοδιασμού μιας περιοχής με φυσικό αέριο σε σύγκριση με την αντίστοιχη στεριανή εγκατάσταση, που στοιχίζει πολλαπλάσια αλλά έχει βέβαια μεγαλύτερη δυνατότητα παραγωγής. Η μονάδα που παρήγγειλε ο όμιλος έχει μήκος 295 μέτρων, πλάτος 46 μ., με μεταφορική ικανότητα 173.400 κυβικών μέτρων και ταχύτητα 18 κόμβων.

Συνολικά οι Ελληνες εφοπλιστές ήδη διαθέτουν τον τρίτο μεγαλύτερο στόλο δεξαμενόπλοιων μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στον κόσμο. Ο όμιλος Αγγελικούση («Maran Gas») έρχεται πρώτος με 32 τέτοια πλοία, ο όμιλος Λιβανού δεύτερος με 27, τρίτος είναι ο όμιλος Προκοπίου («DynaGas») με 10 πλοία και 5 υπό παραγγελία, ενώ ακολουθούν ο όμιλος Οικονόμου («TMS Cardiff Gas») με 5 πλοία και ο όμιλος Μαρτίνου («Thenamaris») με 3. Συνολικά οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν 87 πλοία αυτού του τύπου και ελέγχουν πάνω από το 16% της παγκόσμιας μεταφορικής δυναμικότητας LNG.

Είναι σαφές ότι όλες αυτές οι δουλείες δισεκατομμυρίων και οι ανταγωνισμοί όχι μόνο θα πληρωθούν από τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της ΕΕ και της γύρω περιοχής, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αλλά προμηνύουν και νέα δεινά, όπως με τραγικό τρόπο επιβεβαιώνεται καθημερινά στα θέατρα συγκρούσεων που υποδαυλίζουν και συντηρούν οι ιμπεριαλιστές στον ανταγωνισμό τους για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς τους.

Α. Ζ.