Τα κοκόρια

Ο εναςχθρός του καλού είναι το καλύτερο, λέει ο λαός. Το υπόλοιπο το αφήνει στη σφαίρα του αυτονόητου, αυτή την τεράστια παγίδα που καταπίνει ζωές, εξευτελίζει πρόσωπα κι ενίοτε εξασφαλίζει καταδίκες. Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, όχι το καλό, μόνον όταν πρέπει να αποκρυβεί το άθλιο, το ισοπεδωτικό των πάντων. Ετσι με αμπελοφιλοσοφικές διαθέσεις, κάτι απομεινάρια ημερολογιακής αυτοματοποιημένης αισιοδοξίας, μπήκε το 2017 χωρίς εκείνες τις γνωστές μακροσκελείς και αναλυτικές αποτιμήσεις της προηγούμενης χρονιάς με το βαρύγδουπο τίτλο «ανασκόπηση». Κι όμως, έχει αξία να βλέπεις και να διαβάζεις, ν' ακούς και να θυμάσαι, αλλά κυρίως να κρίνεις την επιλογή του ανασκοπούντος. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράμα για το φερόμενο ως «δυτικό πολιτισμό» να μπαίνει βόμβα σε παριζιάνικο κέντρο διασκέδασης κι άλλο σ' ένα της Κωνσταντινούπολης. Κι εδώ είναι που απαιτείται μείζων προσοχή, πολλή ιδεολογική διαλεκτική σύγκρουση, κόπος να σωθούν οι πολλοί από την τύφλωση περί τα κίνητρα και τα κρυμμένα συμφέροντα.

Η ...αριστερά, κι όχι μόνον η ελληνική, μόλις αποκομμουνιστικοποιηθεί και της ανατεθούν καθήκοντα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, δείχνει το διαβατήριο για το σύστημα που έχει δαγκώσει και το περιφέρει με κάθε ευκαιρία. Κι αυτό δεν είναι παρά η ταύτιση του καπιταλισμού με τον πολιτισμό. Η αναγωγή κάθε οπορτουνίστικης τακτικής επιλογής σε πολιτισμικό ζήτημα, με υμνωδίες για το ήθος, το ύφος και τη... μαζικότητα. Η φαμφαρόνικη, μουσολινικής υφής «πολιτισμολογία» όχι απλώς δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά αποδεικνύεται κατά περίσταση και άκρως αποτελεσματική, υποδόρια λαϊκίστικη και αθλίως εξουθενωτική. Θυμηθείτε, σύντροφοι, τις πλατείες των αγανακτισμένων. Εκείνο το υπερπροβληθέν συνονθύλευμα χριστανολουκάδων, φασιστοπατριωτών, χαβαλεδιάρικων μικροαστών και αριστερών που έστηναν βαρουφακιάδες, αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που έρχονταν μετά τα νέα δικά τους «δεκεμβριανά». Θυμηθείτε ποιοι και πώς εξήραν την πολιτισμένη αναμονή στις ουρές με τα κάπιταλ κοντρόλ κι ύστερα τη φιλανθρωπία των φτωχών απέναντι στους μετανάστες, διαπραγματευόμενοι μέχρι και όσκαρ για γιαγιάδες χωρίς περίθαλψη, σύνταξη και βεβαρημένες με ΕΝΦΙΑ... Ολος αυτός ο ...αριστερός πολιτισμός - καπιταλισμός, που σέβεται την αναπηρία του Σόιμπλε όσο και το πετσοκομμένο επίδομα των ΑμΕΑ, χωμένος μέσα σε πορτοκαλί γάντια επιλεγμένων καθαριστριών, συμβολικά αμπέχωνα υπουργών και μαγκιές άλλων, πνιγμένος σε καταγγελίες τύπου «γιατί αλλού το ΠΑΜΕ κι αλλού η ΓΣΕΕ», είναι που αφήνει να εννοηθεί ότι τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν διαφορετικό ηθικό βάρος «αθωότητας».

Σ' αυτό το άθλιο υπόστρωμα πολιτισμικής αποσύνθεσης, με τον πρωθυπουργό να ζητάει από παιδάκι τη... γραβάτα του, έναν πατρινό απατεώνα να «σωρριάζει» την απελπισία του «κοσμάκη» ως τους φόνους αλλά να κάνει τα χρυσάβγουλα να μοιάζουν πολιτικώς υποφερτοί φονιάδες, το άθλιων προδιαγραφών 2017 μοιάζει σαν η μεγάλη ευκαιρία να... χτυπηθεί «πολιτισμικά» το ΚΚΕ εντός εκτός κι επί τ' αυτά. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο να βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο, ειδικά στο διαδίκτυο, εκεί που τα άδυτα της προπαγάνδας του πρωθυπουργικού υπογείου έρχονται στο φως ως και «γαμώ τις πληροφορίες και γαμάτες αποκλειστικότητες» λάσπη στον ανεμιστήρα, να παρουσιάζεται ως χρυσόσκονη κι αποκατάσταση της Ιστορίας. Χιλιοπαιγμένο έργο αλλά ενόψει του 20ού, με αριστερό πρόσημο και ακροδεξιά κουλτούρα (πες, πες κάτι θα μείνει), το στίγμα του αντικομμουνισμού θέλει ιδιαίτερη επισήμανση και προσοχή. Οση και οι χοντροκοπιές που εντάσσονται στη διασπορά τόσο μεγάλων ψεμάτων ώστε να φαντάζουν αλήθειες. Αλλοτε με παγερή ψυχραιμία, αλλά κι όποτε χρειαστεί με πανηγυρικά αποκαλυπτήρια, δεν θ' αφήσουμε άκοπο, θαρρώ, μήτε χλωρό μήτε ξερό αντικομμουνιστικό κλαρί να... λαλούν πολλοί αριστεροί και μη κοκόροι, ώστε ν' αργεί να ξημερώσει για τον εργαζόμενο λαό, την τάξη και το κόμμα του.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ