Ματαιοπονούν ...

"Πεδίο δόξης λαμπρόν" για να ξεδιπλωθούν όλες οι «ευαισθησίες» του αστικού Τύπου (ηλεκτρονικού και έντυπου) αποτελεί η είδηση του θανάτου του Φ. Κάστρο. Και προφανώς κοινός παρονομαστής όλων των προσεγγίσεων είναι ο αισχρός ή ο πιο «ντροπαλός» αντικομμουνισμός.

«Ο επαναστάτης που μεταλλάχθηκε σε αυταρχικό ηγέτη», «Ηρωας και δικτάτορας...», και άλλα παρόμοια περιλαμβάνονται στους πιο χαρακτηριστικούς τίτλους. Αποτελεί την προσωποποίηση του οράματος που «ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας του 20ού αιώνα», γράφει προκλητικά ο Ι. Πρετεντέρης στα «Νέα».

Αλλα μέσα, όπως η ΕΡΤ, είναι πιο «ευρηματικά», χαρακτηρίζοντας «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα τον Φ. Κάστρο. Ταυτόχρονα, δεν λείπουν κι εκείνοι που βιάζονται να ξεμπερδέψουν με όσα συμβολίζει ο Κουβανός ηγέτης: «Ο τελευταίος επαναστάτης», γράφει προκλητικά η «Εφημερίδα των Συντακτών» στο πρωτοσέλιδό της, κηρύσσοντας τάχα μου τη λήξη της επαναστατικής πάλης που γεννάει και τέτοια πρόσωπα - σύμβολα.

Αν κάτι απεχθάνονται είναι ότι ο Φ. Κάστρο συμβολίζει τη δυνατότητα των «από κάτω» να αμφισβητήσουν στα ίσα τους «από πάνω» και την εξουσία τους. Δεν ανέχονται το ότι η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, το οργανωμένο κίνημά της και η πρωτοπορία της βλέπουν στο πρόσωπό του τη δυνατότητα να ανατραπεί ο καπιταλισμός, να γκρεμιστεί η δικτατορία του κεφαλαίου και να πάρει ο λαός την εξουσία.

Αυτό το δικαίωμα του λαού να γίνει αφέντης στον τόπο του, το βαφτίζουν «αμφισβήτηση της δημοκρατίας». Και σε ποιους απευθύνονται; Στους εργάτες, που πλέον δεν ξέρουν τι θα πει μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σίγουρο μισθό. Στους νέους του 40% ανεργίας και σε γυναίκες, που «αν θέλουν τη δουλειά τους δεν πρέπει να κάνουν οικογένεια». Σε αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες που τους πνίγουν τα χρέη σε κράτος, τράπεζες και μονοπώλια. Σε συνταξιούχους που δούλευαν μια ζωή για να πάρουν τη σύνταξη - χαρτζιλίκι της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στους εργαζόμενους που υποχρεώνονται να ράβουν το στόμα τους «δημοκρατικά και ελεύθερα» μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς, απ' το φόβο της απόλυσης. Στους νέους που απειλούνται από το ενδεχόμενο να κληθούν να χύσουν το αίμα τους για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Αν κάτι προδίδουν αυτές οι τοποθετήσεις είναι τους πραγματικούς φόβους των αστών και βιάζονται να αποχαιρετήσουν τον Φ. Κάστρο μαζί με όσα αντιπροσωπεύει στη συλλογική συνείδηση: Την πάλη για το καινούριο, για την ιστορική ανάγκη της εποχής: Το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ματαιοπονούν όμως γιατί η Ιστορία δεν έχει τελειώσει...