Με ταξικό κριτήριο και επαγρύπνηση απέναντι στις εξελίξεις

Η βδομάδα που πέρασε, πέρα από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και την επικράτηση του Ντ. Τραμπ, επιφύλασσε και μια ακόμα είδηση για το τέλος: Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, αποκάλυψε την Πέμπτη ότι το Ταμείο και οι θεσμοί της Ευρωζώνης είναι κοντά σε συμφωνία για τη διευθέτηση του χρέους στην Ελλάδα, η οποία όμως θα συνοδεύεται και από ένα 4ο μνημόνιο. Μάλιστα, αυτή τη φορά, η υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων δεν θα συνδέεται με την εκταμίευση των δόσεων από κάποιο νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης προς την Ελλάδα, αλλά με μέτρα «ελάφρυνσης» του χρέους.

Στην πραγματικότητα, καμιά «έκπληξη» δεν υπάρχει σ' αυτή την εξέλιξη. Ούτε βέβαια το ζήτημα της Ελλάδας είναι η πρώτη και η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που εκπροσωπούνται στο κουαρτέτο. Από τις προηγούμενες κιόλας συμφωνίες, η διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους συνδεόταν άμεσα με τη συνέχιση και ένταση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, είτε αυτές εντάσσονται σε κάποιο μνημόνιο, είτε προωθούνται «αυτοτελώς» από την κυβέρνηση, αυτή και τις επόμενες, με κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Γιατί εκεί βρίσκεται το «ζουμί» της υπόθεσης: Η ελάφρυνση του κρατικού χρέους, προκειμένου να χαρακτηριστεί βιώσιμο, είναι μια διαδικασία και ένας συμβιβασμός που γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα χρήματα που θα εξοικονομεί ο κρατικός προϋπολογισμός από τα διάφορα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους, προστίθενται σε αυτά που τροφοδοτούν τα «αιματοβαμμένα» για το λαό πρωτογενή πλεονάσματα και θα μπορούν ευκολότερα και σε μεγαλύτερη κλίμακα να μεταφραστούν σε προνόμια, ενισχύσεις με κρατικό χρήμα για επενδύσεις ή άλλες δραστηριότητες και διάφορες απαλλαγές, όπως π.χ. φοροελαφρύνσεις που δίνει ο «αναπτυξιακός νόμος» για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αυτό εννοούν τα επιτελεία τους όταν λένε ότι «η οικονομία θα ανασάνει». Για την οικονομία του κεφαλαίου μιλάνε και όχι για τα οικονομικά των λαϊκών νοικοκυριών που βουλιάζουν ακόμα πιο βαθιά. Αλλά και οι αναδιαρθρώσεις που δεσμεύεται να συνεχίσει και να εντείνει η κυβέρνηση για να πετύχει την απομείωση του χρέους, τον ίδιο στόχο υπηρετούν: Να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, να γίνουν το στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία, μετά από εφτά σχεδόν χρόνια κρίσης και μεγάλης βύθισης του ΑΕΠ, κάποια στιγμή θα έρθει, αν και αναιμική.

Αυτό είναι, άλλωστε, το μεγαλύτερο πρόβλημά τους στην Ελλάδα και διεθνώς. Οτι η καπιταλιστική ανάκαμψη παλινδρομεί σε ποσοστά αναντίστοιχα των χρόνων πριν την κρίση, αδυνατεί να σταθεροποιηθεί σε υψηλότερους ρυθμούς και ανά πάσα στιγμή παραμονεύει ο κίνδυνος μιας νέας βύθισης. Στο έδαφος αυτό, μεγαλώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια και αυξάνονται οι δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί.

Το γεωπολιτικό "μενού" της επίσκεψης Ομπάμα

Στον απόηχο του διαφαινόμενου συμβιβασμού ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, την Παρασκευή διοχετεύτηκε πανηγυρικά η πληροφορία ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, που φτάνει την Τρίτη στην Αθήνα, θα ζητήσει δημόσια την απομείωση του ελληνικού χρέους. Ακόμα όμως και εκείνοι που προβάλλουν την οικονομική πλευρά αυτής της επίσκεψης (όχι απαραίτητα με το διθυραμβικό τρόπο που το κάνει η κυβέρνηση...), δεν παραλείπουν τη γεωστρατηγική της διάσταση, που όπως φαίνεται θα αποτελέσει βασικό «μενού» στις συναντήσεις των αμερικανικών επιτελείων με την ελληνική κυβέρνηση.

Θυμίζουμε πως τις προηγούμενες μέρες γράφτηκε επανειλημμένα, χωρίς να διαψευστεί, ότι υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από την πλευρά των ΗΠΑ να μεταφερθεί στη Σούδα η δραστηριότητα της ΝΑΤΟικής βάσης που λειτουργεί στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας. Δίνεται και μ' αυτόν τον τρόπο το στίγμα της βαθύτερης εμπλοκής της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που μαίνονται στην περιοχή, όπου κάθε τετραγωνικό μίλι της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου συγκεντρώνει υπερπληθώρα πολεμικών μέσων, όπως γίνεται άλλωστε και από αέρος.

Αυτό το μπλεγμένο κουβάρι των αντιθέσεων περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από τη δίψα της ελληνικής αστικής τάξης να γευτεί τους καρπούς της γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας, που συνεπάγεται αυξημένους ρόλους στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας, όπου συμμετέχει και η Τουρκία, δύναμη με ιδιαίτερο βάρος στην περιοχή και με συμφέροντα ανταγωνιστικά προς αυτά της Ελλάδας.

Ενα πολυδαίδαλο παιχνίδι συσχετισμών, πολιτικο-στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και εύθραυστων συμβιβασμών στήνεται στις πλάτες των λαών της περιοχής, με απροσδιόριστες συνέπειες και πολλούς αστάθμητους παράγοντες, στους οποίους προστέθηκε πρόσφατα και η κυβερνητική αλλαγή στις ΗΠΑ, που αντανακλά ευρύτερες διεργασίες στο αμερικανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Με δεδομένα τα παραπάνω, το κάλεσμα σε κινητοποίηση που απευθύνουν η ΕΕΔΥΕ και άλλοι φορείς του κινήματος, διοργανώνοντας την Τρίτη συλλαλητήριο στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής, που καλούνται να δυναμώσουν και να συντονίσουν τη δράση τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενισχύοντας πρώτα απ' όλα το μέτωπο στην αστική τάξη της χώρας τους, με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα.

Εντονες διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Το ταξικό κριτήριο για την κατανόηση της επικίνδυνης κατάστασης που διαμορφώνεται σήμερα στην περιοχή, αλλά και στο πεδίο της οικονομίας, όπου η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν ως «εθνικό στόχο» την καπιταλιστική ανάκαμψη, σε συνάρτηση με τη ρύθμιση του χρέους, είναι το μόνο πραγματικό αντίδοτο στην προσπάθεια που κάνει το αστικό πολιτικό σύστημα να εφαρμόσει ανεμπόδιστα τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και ταυτόχρονα να παγιδεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που υπάρχει και μεγαλώνει.

Με τέτοια ζητήματα, βέβαια, δεν βρίσκεται αντιμέτωπη η αστική τάξη μόνο στην Ελλάδα, ή στα κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και στις ΗΠΑ, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Εκεί όπου ανταγωνίστηκαν η «Σκύλλα» με τη «Χάρυβδη» της αστικής διαχείρισης, προβάλλοντας ο καθένας από τους δυο υποψηφίους τη δική του εκδοχή για το πώς καλύτερα θα υπηρετηθούν τα γενικότερα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και πώς ταυτόχρονα θα εγκλωβιστεί η λαϊκή καχυποψία για το πολιτικό σύστημα, που μεγάλωσε την περίοδο της αντιλαϊκής διακυβέρνησης Ομπάμα.

Είναι φανερό ότι η πόλωση στην κοινωνία των ΗΠΑ και οι εντατικές διεργασίες στα δυο μεγάλα κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, που εκφράστηκαν πριν και μετά τις εκλογές, αντανακλούν ισχυρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της αμερικανικής αστικής τάξης, που οξύνονται από την αδυναμία της οικονομίας να καταγράψει υψηλότερους και σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Μέσα σε ένα τέτοιο ζοφερό για τους λαούς σκηνικό, στις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, φαίνεται τώρα πιο καθαρά η ανάγκη ύπαρξης ισχυρών Κομμουνιστικών Κομμάτων και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με γραμμή ανατροπής και όχι διαχείρισης του καπιταλισμού.

Για να μη βρίσκουν άδειο το γήπεδο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης απόψεις όπως αυτές που εκφράζονται μετεκλογικά στις ΗΠΑ, ότι ο «δημοκράτης σοσιαλιστής» Σάντερς, ανθυποψήφιος της Κλίντον στο Κόμμα των Δημοκρατικών, θα μπορούσε με μεγαλύτερη ευχέρεια να συμμαζέψει τη λαϊκή αγανάκτηση αν κέρδιζε αυτός το χρίσμα του υποψήφιου Προέδρου και να εκλεγεί έναντι του Τραμπ. Τέτοιες απόψεις διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, καλώντας την παλιά ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να αναβαπτιστεί στις λαϊκές συνειδήσεις, με την αναβάθμιση της αριστερής της πτέρυγας, όπου ο ίδιος κατατάσσει τον εαυτό του.

Διέξοδος έξω από το μαγκανοπήγαδο της κυβερνητικής εναλλαγής

Κλείνουμε την ανασκόπηση με τις λέξεις που κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία αυτής της βδομάδας: Συναίνεση, συμφωνία, συνεννόηση. Η κυβέρνηση συναίνεσε με τη ΝΔ και έφτιαξαν ΕΣΡ. Η Ευρωζώνη συμφώνησε με το ΔΝΤ και μαζί με την κυβέρνηση συζητάνε για τέταρτο μνημόνιο. Η ΝΔ θα συνεννοηθεί με την κυβέρνηση για την ευόδωση των μεγάλων «εθνικών στόχων». Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες συμφωνούν με το πλαίσιο διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης για τα Εργασιακά, που φέρνει νέες ανατροπές και καταιγίδες.

Μετά απ' αυτά, οι παρατάξεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού συνεννοήθηκαν σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο να ολοκληρώσουν με την ησυχία τους τη δεύτερη «αξιολόγηση», υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων να υπάρξει ενιαία πανεργατική πανελλαδική απεργιακή απάντηση σε παλιά και επόμενα μέτρα.

Ετσι προσπαθεί να διαχειριστεί τα ζόρια του το αστικό πολιτικό σύστημα. Με συναίνεση στους μεγάλους στόχους του κεφαλαίου από τη μια και τη χάραξη πλαστών διαχωριστικών γραμμών από την άλλη, ώστε να υπηρετείται το δίπολο και η χειραγώγηση του λαού. Μοναδικός «αστάθμητος παράγοντας» είναι η πάλη των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αν πιστέψουν στη δύναμή τους και αποφασίσουν να σπάσουν το φαύλο κύκλο της κοροϊδίας, των εκβιασμών και των μέτρων. Αν αναζητήσουν τη διέξοδο έξω από το μαγκανοπήγαδο της κυβερνητικής εναλλαγής, στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει κρίσεις, φτώχεια και πολέμους.

″Ρ″