Αντικομμουνιστικές "πρωτοτυπίες"

Ο Ν. Ζαχαριάδης στη μεγάλη συγκέντρωση

στον "Παναθηναΐκό" το 1945

Το μυθιστορηματικού τύπου βιβλίο «Το Κόκκινο Τανγκό», των Κώστα Κουτσομύτη (δεν ζει) και Ευάγγελου Μαυρουδή, με κεντρικό πρόσωπο τον Νίκο Ζαχαριάδη, κυκλοφόρησε πριν από καιρό και πρόσφατα (9 Νοέμβρη 2016) παρουσιάστηκε στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί (29 Ιούνη) η παρουσίασή του στον «Ιανό» Αθήνας, όπου ανάμεσα σε άλλους μίλησαν τότε ο Ευ. Βενιζέλος (ΠΑΣΟΚ) και ο Π. Τατσόπουλος (πρώην ΣΥΡΙΖΑ). Τώρα, στη Θεσσαλονίκη, το πράγμα ήρθε να δέσει ακόμα πιο αυθεντικά, αφού εκεί μίλησε και ο ιστορικός Ν. Μαραντζίδης, γνωστός για τις επιδόσεις του στη διαστρέβλωση της Ιστορίας, στην αντιεπιστημονική ανάλυση και στην αντικομμουνιστική ερμηνεία των γεγονότων.

Το παρόν άρθρο δεν πρόκειται να ασχοληθεί εκτενώς με τα λεγόμενα αυτών που συμμετείχαν στις παρουσιάσεις υμνολογώντας το βιβλίο. Σημειώνονται αρχικά τρία σημεία από τις παρεμβάσεις τους.

Το πρώτο αφορά την τοποθέτηση του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος, αφού αναπαρήγαγε κλασικές αστικές αναλύσεις για τον Εμφύλιο, κατέληξε μέσα από ιδεολογικά τεχνάσματα στο συμπέρασμα ότι επί της ουσίας στον αγώνα του ΔΣΕ βρίσκονται οι ρίζες της «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς» στα 42 χρόνια από τη μεταπολίτευση του 1974!

Κατά τον Ευ. Βενιζέλο, σήμερα, δηλαδή εν μέσω κρίσης, γίνεται η αναψηλάφηση της μεταπολιτευτικής πορείας, στην οποία πρωτοστάτησε το ΠΑΣΟΚ και το ακολούθησε η ΝΔ «κλωνοποιημένη» σε ολίγον ΠΑΣΟΚ. Εννοούσε ότι αν η οικονομία έχει μπει σε κρίση, αυτό δεν οφείλεται στο ότι η κρίση είναι καπιταλιστική και διεθνής, αλλά ότι προήλθε από τις παροχές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από το δισταγμό τους, μπροστά στην πίεση του λαϊκού κινήματος, να τσακίσουν έγκαιρα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αν αυτό είχε γίνει, ο Ζαχαριάδης δεν θα είχε πάρει τη ρεβάνς μετά θάνατον, όπως είπε. Την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της τάξης τους την παρουσιάζουν ως ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, τσουβαλιάζοντας το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο σημείο αφορά το σκεπτικό του Π. Τατσόπουλου ότι δεν αποκλείεται ο Ν. Ζαχαριάδης να μην αυτοκτόνησε, αλλά να δολοφονήθηκε. Αυτό τον ισχυρισμό στήριξε στο ότι το 1973 δρομολογήθηκε η αντικατάσταση της δικτατορίας στην Ελλάδα, οπότε η Σοβιετική Ενωση ήρθε σε συμφωνία με τις ΗΠΑ για να νομιμοποιηθεί το ΚΚΕ! Παρακάμπτοντας (λόγω εμπάθειας ή λόγω πολιτικής μυωπίας;) το γεγονός ότι το ΚΚΕ επέβαλε τη νόμιμη δράση του και κανείς δεν του την χάρισε, ο Π. Τατσόπουλος συνέχισε το συλλογισμό του: Αφού το ΚΚΕ θα νομιμοποιούταν, δεν μπορούσε να ζει ο Ζαχαριάδης και να έρθει στην Ελλάδα...

Ηθελε άραγε να πει ότι είχε και το ΚΚΕ ανάμειξη στη «δολοφονία», αλλά τελικά δεν το είπε; Αγνωστο. Οπως και να είναι, καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατεβεί. Ομως πρέπει να γνωρίζει και ότι κρίνεται για όσα λέει...

Και μια που γίνεται λόγος για τη Σοβιετική Ενωση, ας σημειωθεί ότι στο «Κόκκινο Τανγκό» επικρίνονται τα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης επειδή είχαν εμπορικές σχέσεις με την κυβέρνηση της χούντας του 1967-1974 (σελ. 376). Αλίμονο, αν η ΕΣΣΔ και οι άλλες χώρες προγραμμάτιζαν τις οικονομικές σχέσεις τους με βάση το αν ένα καθεστώς ήταν ανοιχτά δικτατορικό ή «δημοκρατικό». Εκείνα τα χρόνια, στρατιωτικές δικτατορίες υπήρχαν στο μισό κόσμο. Τις στήριζαν οι ΗΠΑ και άλλες «δημοκρατικές» χώρες, με τις οποίες τα σοσιαλιστικά κράτη επίσης επιδίωκαν την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Αλλά και οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα (πριν τη χούντα) που είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις (καλώς) με την ΕΣΣΔ, κρατούσαν το ΚΚΕ στην παρανομία, ενώ ίσχυαν οι νόμοι 375 και 509, υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, όργιο φακελώματος κ.ά.

Το τρίτο σημείο αφορά το ότι ο Μαραντζίδης βρήκε στο βιβλίο «νέο ενδιαφέρον για την Αριστερά και τον Εμφύλιο», ενώ το χαρακτήρισε ως«νέα λογοτεχνική παραγωγή». Προφανώς, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι «Το Κόκκινο Τανγκό» είναι διάσπαρτο με κουτσομπολιά και χυδαιότητες, όπως:

«Ο ανδροπρεπής ζεν πρεμιέ του Κόμματος (σ.σ. Κώστας Καραγιώργης) (...) εξακολουθούσε, όπως πάντα, να μην αφήνει θηλυκό για θηλυκό αχτύπητο» (σελ. 92).

«Ο Μάρκος (σ.σ. Βαφειάδης) ήταν γνωστός γυναικοκατακτητής και δεν άντεχε δίχως θηλυκό στο πλευρό του. Ηταν ήδη χωρισμένος και ξαναπαντρεμένος και, σύμφωνα με τα κουτσομπολιά, είχε εγκαταλείψει την επίσης παντρεμένη φιλενάδα του στη Θεσσαλονίκη όταν είχε ανέβει στο βουνό (...) Πώς να αντέξει το ηφαίστειο που τους αναστάτωνε όλους; (...) έβαλε χέρι στη Ρούλα (σ.σ. Κουκούλου) κάτω από το τραπέζι. Εκείνη πετάχτηκε αμέσως πάνω, έτοιμη να φύγει» (σελ. 148).

Αυτά και άλλα παρόμοια διαβάζοντας, ο Μαραντζίδης αναφώνησε στη Θεσσαλονίκη:

«Δεν ξέρουμε τίποτα για τις ερωτικές σχέσεις του Στάλιν. Και για τον Λένιν τίποτα, εκτός από τη γυναίκα του»! «"Το Κόκκινο Τανγκό" αγγίζει θέματα δύσκολα, π.χ. τις ερωτικές σχέσεις του Ζαχαριάδη». Η «ιστορική» έρευνα στο απόγειό της...

Το βιβλίο «Το Κόκκινο Τανγκό» είναι άκρως πολιτικό. Αλλού με έξυπνο τρόπο και ελιγμούς και αλλού ωμά, η στόχευσή του είναι αντίστοιχη με όλα του είδους του (είτε ιστορικά, είτε «μυθιστορηματικά» ιστορικά). Συνοπτικά, μπορεί κανείς να προσδιορίσει τις επιδιώξεις του, μαζί και των παρουσιαστών - υπερασπιστών του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

1. Χτύπημα του ΚΚΕ

Το χτύπημα της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του ΚΚΕ, με την προσπάθεια να παρουσιαστούν το Κόμμα και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σαν σκοταδιστικές αιρέσεις, δίχως το βιβλίο να απαρνείται τον ηρωισμό των κομμουνιστών, την πίστη τους σ' έναν καλύτερο κόσμο και τις θυσίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες παρουσιάζονται ως θύματα και θύτες εξαιτίας της... ιδεοληψίας τους. Ετσι προσεγγίζεται και το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας του Ν. Ζαχαριάδη, με το δανεισμένο από γνωστό οπορτουνιστή χαρακτηρισμό «θύτης και θύμα», χαρακτηρισμό κατάλληλο για πέταγμα λάσπης και για σαπουνόπερες.

Σε αυτό το πλαίσιο κατασκευάζονται διάλογοι, όπου αναφέρονται και τα εξής:

«Θεωρούν το Κόμμα θρησκεία και τις αποφάσεις του ιερές» (σελ. 360). Σε αυτό το πνεύμα, ο Βενιζέλος παρομοίασε τους κομμουνιστές με τους χιλιαστές, ενώ έκανε λόγο και για μοναστηριακή ζωή, παραλληλίζοντας την αυτοκριτική στο ΚΚΕ με την εξομολόγηση του χριστιανού στον παπά της ενορίας. Τα ίδια επανέλαβε και ο Π. Τατσόπουλος. Μίλησαν με βάση και το γράμμα του βιβλίου, στο οποίο, για παράδειγμα, οι δυο συγγραφείς, με σκοπό να γελοιοποιήσουν την ανακαταγραφή των κομματικών μελών, κατασκευάζουν στιχομυθίες όπως η παρακάτω:

«...ο σύντροφος Επαμεινώνδας (...) παραδέχτηκε πως δεν έπρεπε να πάρει το κομματικό βιβλιάριο, επειδή τον πηδούσε ο παπάς της ενορίας του όταν ήταν μικρός και πήγαινε στο κατηχητικό» (σελ. 291).

(Σ.σ. Η κομματική διαδικασία της ανακαταγραφής έγινε μετά τη Γ' Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1950) και σε αυτή επανακρινόταν κάθε μέλος του, προκειμένου να ανανεωθεί το κομματικό του βιβλιάριο. Η ανακαταγραφή ήταν αναγκαία διαδικασία, που αποσκοπούσε στην οργανωτική και πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι στη διάρκεια των συζητήσεων υπήρξαν και περιπτώσεις που η κριτική πήρε υπερβολικές διαστάσεις και δεν βοηθούσε τους κρινόμενους. Από τη διαδικασία της ανακαταγραφής είχε περάσει και ο Ν. Ζαχαριάδης).

Από την άλλη, ερμηνεύουν την εσωκομματική διαπάλη της περιόδου με έμφαση σε κριτήρια προσωπικά, ωφελιμιστικά ή ατομικής φιλοδοξίας και εξουσιομανίας, στήνοντας παράλληλα ένα σκηνικό ίντριγκας. Γράφουν:

«Ο Καραγιώργης (...) είχε βάλει στο μάτι τη θέση του αρχηγού. Ηταν το τρίτο κατά σειρά στέλεχος που έκανε κάτι τέτοιο. (...) Πρώτος ο Μάρκος, δυο χρόνια πριν, όταν είχε δει την καρέκλα του Νίκου να τρίζει από την επικείμενη ήττα, και μετά (...) ο Παρτσαλίδης ...» (σελ. 248-249). Επίσης: «...ο Νίκος είχε ήδη αναβαπτισμένη στα χέρια του την εξουσία» (σελ. 250). Ακόμα: «Μέσα σε τρεις μέρες, με πονηριά και υποτιθέμενη αμεροληψία, ο Νίκος είχε παγιδεύσει τον Καραγιώργη, ο οποίος αποδείκνυε ότι, πέραν της πένας, δεν διέθετε καμία άλλη από τις εντελώς απαραίτητες ιδιότητες για τη διεκδίκηση της εξουσίας» (σελ. 256).

Με τέτοια μέθοδο προσέγγισης του τότε ιστορικού πλαισίου και αξιοποιώντας λαθεμένες κομματικές εκτιμήσεις για πρόσωπα τίμια (π.χ. Καραγιώργη, Πλουμπίδη), παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως κόμμα στο οποίο κυριαρχεί η «αυθαιρεσία» του αρχηγού (του «Θεού» όπως γράφουν). Ο δημοκρατισμός και η συλλογικότητα του ΚΚΕ απουσιάζουν...

2.Δυσφήμηση του αγώνα του ΔΣΕ

Δυσφημούν το μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ, γενικότερα

την ταξική πάλη, από τη σκοπιά της λεγόμενης

ουδετερότητας...

Από τη σκοπιά της λεγόμενης ουδετερότητας δυσφημούν (επί της ουσίας αναθεματίζουν) το μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ, γενικότερα την ταξική πάλη: «...τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, τις αντιπαλότητες που ακόμα διαιωνίζονται» (σελ. 7). Αραγε, είχαν και οι δυο αντίπαλες πλευρές το δίκιο με το μέρος τους; Και το ΚΚΕ με το ΕΑΜ, από τη μια μεριά και, από την άλλη, εκείνοι που πολεμούσαν το λαό ενωμένοι (οι συνεργάτες των κατακτητών, μαζί με τους απόντες και φυγάδες αστούς στην Κατοχή);

Σε αυτό το πλαίσιο καταδικάζεται η αποχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ από τις βουλευτικές εκλογές του 1946:

«Η αποχή της Αριστεράς από τις εκλογές και, στη συνέχεια, η απουσία της από την κοινοβουλευτική διαδικασία, (...) είχε οδυνηρές συνέπειες. Οχι μόνο τον Ιούνιο είχε γίνει νόμος του κράτους το Γ' Ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε σκληρές ποινές, ακόμα και το θάνατο, σε όσους επιχειρούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς ή, έστω, κατηγορούνταν πως σκόπευαν κάτι τέτοιο, αλλά και το Σεπτέμβρη του 1946 η επιστροφή του βασιλιά είχε επικυρωθεί με δημοψήφισμα, με μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία» (σελ. 114-115).

Τα παραπάνω αποτελούν πρόκληση προς τους χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και στα θύματα της «Λευκής Τρομοκρατίας», αφού έτσι αθωώνονται το αστικό κράτος και τα κόμματά του, για τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά του λαού. Εδώ ο Βενιζέλος επέκρινε τον Ζαχαριάδη που δεν ακολούθησε τη γραμμή του Τολιάτι στην Ιταλία (εκεί όπου το ΚΚ του 35%, τη δεκαετία 1970, σήμερα έχει εξαφανιστεί). Φυσικά, την αντίθεσή του στην αποχή έχει διατυπώσει προ πολλού και ο Κων. Μητσοτάκης: «Το τραγικό λάθος του ΚΚΕ στις εκλογές εκείνες ήταν χωρίς αμφιβολία η επιλογή της αποχής...» (ομιλία, 9 Νοέμβρη 2006, στη διημερίδα με θέμα «Οι εκλογές του 1946 σταθμός στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας»).

Σκόπιμα παραγνωρίζεται το γεγονός ότι χιλιάδες καταδιωκόμενοι αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είχαν βγει στα βουνά αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και είχαν πάρει τα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους από τις συμμορίες και το στρατό, πολύ καιρό πριν από τις εκλογές του 1946, από τότε ακόμα που το ΚΚΕ δεν απέκλειε (με προϋποθέσεις) τη συμμετοχή του στις εκλογές. Συμμετέχοντας σ' αυτές, το ΚΚΕ θα νομιμοποιούσε το δολοφονικό όργιο και ταυτόχρονα θα κρατούσε τη στάση του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή αγώνας», το ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο. Αυτή η απόφαση, παρά τις ταλαντεύσεις και τους μεσοβέζικους χειρισμούς που τη συνόδευαν, αποτελεί παρακαταθήκη για την ταξική πάλη. Αυτή την παρακαταθήκη θέλουν να χτυπήσουν.

Οσο για το αν το ΚΚΕ ήταν «υποταγμένο στα κελεύσματα της Μόσχας», όπως ισχυρίστηκε ο Ευ. Βενιζέλος, ας θυμηθεί (αν και θα το διάβασε στο βιβλίο) ότι η θέση του Στάλιν ήταν πως έπρεπε το ΚΚΕ να πάρει μέρος στις εκλογές του 1946. Αυτή τη θέση διαμήνυσε πριν τις εκλογές στον Ζαχαριάδη μέσω του Μ. Παρτσαλίδη. Ωστόσο, τα γεγονότα εξελίχθηκαν διαφορετικά...

Σταθερό «επιχείρημα» για την αμαύρωση του ΔΣΕ, για το χτύπημα του χαρακτήρα του ως λαογέννητου στρατού, αποτελεί ο ισχυρισμός ότι ο ΔΣΕ στρατολογούσε βίαια. Γράφουν:

«...ο Δημοκρατικός Στρατός, μη διαθέτοντας πλέον εθελοντές, στρατολογούσε βίαια όσους έβρισκε (...) Επιστρατεύονταν έφηβοι, ακόμα και κοπέλες» (σελ. 159).

«Ξεχνούν» ότι η στρατολογία στον αστικό στρατό ήταν και είναι υποχρεωτική και ότι η αποφυγή της έχει σοβαρές συνέπειες ακόμα και σε ειρηνικούς καιρούς, πολύ περισσότερο σε πολεμική περίοδο. «Εβδομήντα οκτώ φυγάδες εκτελέσθησαν...», έγραψε ο Ευ. Αβέρωφ, αναφερόμενος μόνο σε ένα περιστατικό («Φωτιά και τσεκούρι», σελ. 368, εκδ. Εστία, Αθήνα, 1975).

Ο ΔΣΕ είχε και το δικαίωμα να προχωρήσει σε αναγκαστικές στρατολογίες (Διάταγμα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης), είχε και λόγους να μη στρατολογεί στο «σωρό» και γιατί έτσι αυξανόταν η δυνατότητα διείσδυσης του εχθρού στις γραμμές του. Το τελευταίο εξηγεί και ότι οι λιποταξίες στον ΔΣΕ δεν ξεπέρασαν το 12% - 15% των συνολικών δυνάμεών του. Το μεγάλο μέρος του ΔΣΕ ήταν εθελοντές και εθελόντριες. Ετσι συγκροτούνται στρατοί σαν τον ΔΣΕ.

3. Συκοφαντώντας την ηγεσία του Κόμματος

Στο «Κόκκινο Τανγκό» γίνονται μια σειρά εύφημες αναφορές στον Ζαχαριάδη, που ο Ευ. Βενιζέλος φοβήθηκε μήπως καλλιεργούν εικόνα συμπάθειας γι' αυτόν (!). Ομως αυτές συνυπάρχουν με περιγραφές για τον Ζαχαριάδη, όπως: «Τι ανελέητος άνθρωπος...» (σελ. 401). Αυτός ο χαρακτηρισμός συνδέεται με διαλόγους του είδους: «Προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, δεν υπολογίζει τίποτα. Είναι ικανός να συκοφαντήσει το παιδί του, να θυσιάσει την κόρη του» (σελ. 401).

Κατασκευάζουν, λοιπόν, ένα απάνθρωπο πρόσωπο του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που τα παρουσιάζουν ως χώρους όπου η ατομική προσωπικότητα και ζωή ισοπεδώνονται: «Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να απαρνιούνται τους αγαπημένους τους για πολιτικούς λόγους;» (σελ. 360), λέει ένα πρόσωπο για την Ρούλα Κουκούλου. «...το ίδιο θα έκανε κι εκείνος, αν μάθαινε ότι είχαν διαγράψει τη γυναίκα του. Τις λίγες φορές που τους είχα δει στην Αλβανία, έδιναν την εντύπωση ότι λάτρευαν ο ένας τον άλλο. Πριν από τη λατρεία, όμως, ήταν το Κόμμα. Είναι δυνατόν;» (σελ. 360). «Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που αγωνίζονται να κάνουν τη ζωή καλύτερη να τη βάζουν σε τόσο δεύτερη μοίρα;» (σελ. 361). «...ο Νίκος αναρωτιόταν. Τι τους έκανε να καθορίζουν έτσι τις προτεραιότητές τους; (...) Μήπως νοιαζόταν κυρίως για την υστεροφημία του;» (σελ. 268).

Τα παραπάνω απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν πείρα της ταξικής πάλης, που δεν μπορούν ακόμα να αντιμετωπίζουν την προσωπική ζωή τους ως μέρος του ευρύτερου επαναστατικού πλαισίου, όντας δοσμένα ολοκληρωτικά σε αυτό. Φορτίζουν το συναισθηματικό στοιχείο, για να εμφανίσουν ως αποκρουστική τόσο την εικόνα του ΚΚΕ, όσο και την ταξική πάλη, που είναι σκληρή, ανελέητη και περιλαμβάνει και τραγωδίες προσωπικές, μπροστά στις οποίες ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια στέκονται ανυποχώρητοι, «πνίγοντας» και τα συναισθήματά τους. Κυρίως: Συκοφαντούν την προσωπική θυσία (περί αυτού πρόκειται) που γίνεται σ' έναν αγώνα, το μόνο που ανοίγει το δρόμο για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ζουν ελεύθερα και να καθορίζουν ελεύθερα και τις προσωπικές τους σχέσεις. Κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος ανθρωπισμός.

Η Ρούλα Κουκούλου ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, όταν ήρθε παράνομα στην Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης όφειλε (κι αυτό έκανε) να την αντιμετωπίζει το ίδιο όπως αντιμετώπιζε κάθε μέλος της ΚΕ και όχι χαριστικά λόγω της συζυγικής σχέσης. Κατηγορείται, όμως, γι' αυτό! Θα κατηγορούταν και πάλι αν ενεργούσε διαφορετικά (σε τέτοια περίπτωση δικαίως), δηλαδή αν έστελνε τους άλλους στην Ελλάδα παράνομα και προφύλασσε τη γυναίκα του.

Επιπλέον, οι συγγραφείς «στολίζουν» τον Ζαχαριάδη βάζοντας ένα χαφιέ (μυθιστορηματικό πρόσωπο που είναι στο βιβλίο περίπου συμπρωταγωνιστής) να κάνει κρίσεις για διάφορα ζητήματα. Ετσι, αναφερόμενος ο χαφιές στη μεταφορά του Ζαχαριάδη από τις φυλακές της Κέρκυρας στην Ασφάλεια της Αθήνας (Γενάρης 1940), «θυμάται»:

«Στη φυλακή της Κέρκυρας επικοινωνούσαν με χτυπήματα στους τοίχους που χώριζαν τα κελιά (...) "Φεύγω χωρίς δήλωση", είχε χτυπήσει ο αρχηγός του Κόμματος, φυλακισμένος κι εκείνος μαζί τους (...) Χωρίς δήλωση; Ισως. Υπήρχαν όμως χειρότερα πράγματα από τη δήλωση» (σελ. 22).

Ποια ήταν τα χειρότερα πράγματα από τη «δήλωση μετανοίας»; Μας το μηνύουν λίγες σελίδες παρακάτω, όπου ο χαφιές υπονοεί πως ο Ζαχαριάδης είχε έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση Μεταξά και έγραψε το Α' γράμμα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο με το συγκεκριμένο περιεχόμενο: «Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως καμμιά επιφύλαξη». Και ότι, για να το κάνει αυτό, έθεσε ως όρο στον Μεταξά την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, προφανώς και του ίδιου. Ομως η κυβέρνηση Μεταξά δεν τήρησε τα συμφωνημένα, οπότε «ο αρχηγός έγινε πυρ και μανία με τον εμπαιγμό» (σελ. 26). Κι έτσι έγραψε το δεύτερο και το τρίτο γράμμα, στα οποία χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό!

Ομως, οι σκέψεις που οι Κουτσομύτης - Μαυρουδής αποδίδουν στον χαφιέ, είναι τα λόγια του Γιάννη Πετσόπουλου. Ο Πετσόπουλος είχε γράψει βιβλίο το 1946, στο οποίο κατάγγελλε τον Ζαχαριάδη ως προδότη, αφού με αυτή τη στάση του υπέγραψε ακόμα μεγαλύτερη «δήλωση μετανοίας»! Ο Ζαχαριάδης απάντησε τότε στην προβοκάτσια και αποκάλυψε τη συκοφαντία «για "συνεργασία" του Ν. Ζαχαριάδη με την Προσωρινή Διοίκηση και τον Μανιαδάκη». («Ριζοσπάστης», 7 Ιούλη 1946).

Τα 3 γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ιταλοελληνικό πόλεμο, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος, γράφτηκαν με συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό και δεν αποτελούν προϊόν προδοτικής στάσης, όπως έχουν ισχυριστεί κατά καιρούς μια σειρά συκοφάντες. Ούτε γράφτηκε το Β' γράμμα μετά από παρέμβαση της ΚΔ, όπως υποστήριξε ο Μαραντζίδης. Η ΚΔ τότε δεν είχε επαφή με το ΚΚΕ, πολύ περισσότερο δεν μπορούσε να έχει με τον Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος βρισκόταν στην απομόνωση της Ασφάλειας.

Στο «Κόκκινο Τανγκό» οι συγγραφείς διαπιστώνουν ότι τα ιδανικά, για τα οποία τόσοι και τόσες θυσιάστηκαν, στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν. Το εκφράζουν, βάζοντας τον χαφιέ να λέει ότι «ο ίδιος, ως επαγγελματίας της επιβίωσης, ήξερε ότι δεν υπήρχαν. Δεν τα είχε δει ούτε στη χώρα από την οποία είχε φύγει (σ.σ. τη Σοβιετική Ενωση), ούτε στον τόπο στον οποίο είχε έρθει (σ.σ. στην Ελλάδα)» (σελ. 135).

Αυτή είναι η «νέα» λογοτεχνική παραγωγή.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ
Μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ