Ο καταλληλότερος

Με αφορμή το Πολυτεχνείο και την επίσκεψη Ομπάμα, «έβγαλε μάτι» η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να εξωραΐσει την πρώτη καπιταλιστική δύναμη στον κόσμο, τις ΗΠΑ, αθωώνοντας συνολικά τον ιμπεριαλισμό, τους ανταγωνισμούς, τους πολέμους, τις επεμβάσεις, τη φτώχεια που γεννά το εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά και να κατοχυρώσει την κυβέρνηση ως τον πιο «αξιόπιστο» συνομιλητή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, που εγγυάται την εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας και της συμμαχίας μέσα από το ΝΑΤΟ.

Πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν αυτές τις μέρες από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιολόγους που στηρίζουν την κυβέρνηση: Υμνοι για την οικονομική και εξωτερική πολιτική Ομπάμα, διθύραμβοι για τις δηλώσεις που επιβεβαιώνουν το αμερικανικό ενδιαφέρον για την οικονομική και γεωπολιτική «σταθερότητα» της Ελλάδας, αναλύσεις για το πώς η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ως πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης, έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον παράγοντας αστάθειας, αλλά σταθερότητας για όλον τον κόσμο.

Δίπλα σ' αυτά, η προσπάθεια απαξίωσης όποιου διατύπωνε διαφορετική άποψη ή καλούσε σε διαδηλώσεις, με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα, στο όνομα του «ξεπερασμένου αντιαμερικανισμού». Ακόμα και η απαγόρευση των κινητοποιήσεων βρήκε ένθερμους υπερασπιστές στις τάξεις όσων αρθρογραφούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η μαχητική (σχεδόν φανατική...) υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, και κατ' επέκταση σ' αυτά που αντιπροσωπεύει το ισχυρότερο οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά κέντρο του σύγχρονου καπιταλισμού, έχει την εξήγησή της.

Σίγουρα δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στο γεγονός ότι, ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας για τα ζητήματα καπιταλιστικής διαχείρισης στην Ευρωζώνη και να αποσπάσει οφέλη για τη διευθέτηση του κρατικού χρέος.

Η γεωπολιτική διάσταση της «θερμής» σχέσης, που αναπτύσσει και αυτή η κυβέρνηση με τις ΗΠΑ, έχει σίγουρα μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την οικονομική, όσο κι αν αυτές οι δύο πλευρές δεν μπορούν να ειδωθούν ξέχωρα η μία από την άλλη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το να «χτυπάει τις καμπάνες» για την επίσκεψη Ομπάμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει την εικόνα του ως κόμμα που ολοκλήρωσε τη «στροφή στο ρεαλισμό».

Διαβεβαιώνει και μ' αυτόν τον τρόπο την αστική τάξη ότι μπορεί να τον εμπιστεύεται ανεπιφύλακτα στην υπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της που συνδέονται με τον ευρωατλαντικό άξονα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, διακήρυττε τον επαναπροσανατολισμό των συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, εκφράζοντας τάσεις και διαθέσεις που υπήρχαν και υπάρχουν στο εσωτερικό της. Είναι όμως σαφές ότι και τότε αυτές οι αναζητήσεις, για «νέες» σχέσεις και συμμαχίες, δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν - τουλάχιστον στη δεδομένη περίοδο - τον ευρωατλαντικό της προσανατολισμό. Γι' αυτό, άλλωστε, πριν ακόμα αναλάβει τη διακυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε πολύπλευρες σχέσεις με διάφορα «κέντρα» (ινστιτούτα, «δεξαμενές σκέψης», πανεπιστημιακά ιδρύματα κ.ά.), στις ΗΠΑ, αλλά και στη Γερμανία.

Αντίθετα, σήμερα, κάνοντας έναν απολογισμό μπορούμε να σημειώσουμε ότι η «κυβερνώσα αριστερά» έχει πραγματοποιήσει βήματα ενίσχυσης της συμμαχίας με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Βεβαίως, το πρόβλημα για την αστική τάξη δεν είναι στενά ο «αντιαμερικανισμός», δεν είναι, δηλαδή, η αντίθεση σε ένα συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό κέντρο, αλλά συνολικά η αντίθεση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλωστε, οι ίδιοι που καταγγέλλουν τον «αντιαμερικανισμό» ως κάτι αναχρονιστικό είναι αυτοί που χειροκροτούσαν τον «αντιγερμανισμό».

Βαθύτερος στόχος είναι να γίνει συνείδηση στα λαϊκά στρώματα ότι υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» ιμπεριαλιστές, έτσι ώστε σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών να συστρατεύονται πάντα ανάλογα με τις κυρίαρχες επιλογές των διεθνών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης.

Σε κάθε περίπτωση, μετά και την επίσκεψη Ομπάμα, το κεφάλαιο δικαιούται να νιώθει υπερήφανο που βρήκε τον καταλληλότερο για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, την ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων και κυρίως για την προώθηση των στόχων που αφορούν τη γεωπολιτική του αναβάθμιση στην περιοχή, μέσα από τις δομές του ΝΑΤΟ...

″Ρ″